Жураўліная пара

Мітульга машын...
Хочацца ўцячы хутчэй з натоўпу,
Адпачыць у векавой цішы.

Каб вакол —
Hi пляжаў,
Hi гатэляў,
Hi вакзалаў з шумнай мітуснёй,
Каб цябе
Hi радыё, ні тэле
He глушылі джазам і хлуснёй.

Дзе знайсці той астравок спакойны,
Той прытулак мудрай цішыні,
Дзе маўчаць
I зоркі,
I іконы
I праклёнаў не чуваць ані? ...

Ды навокал —
Крыкі і грымоты,
Танкі,
Самалёты,
Караблі...
I мы ўсё бліжэй да адзіноты —
Аж да той, апошняй,
Што ў зямлі...

Хоць навокал хамства расцвіло,
Не збірайце для душы атруту
I нікому не рабіце зло
Нават і ў адчайную мінуту.

Ворагу свайму ў труну не плюйце —
Ён ужо адваяваўся тут.
Хай ідзе ў апопші шлях па-людску.
Там яго чакае Страшны суд.

I якім бы ён ні быў увішным,
Як бы ні куражыўся сп'яна,
Там нарэшце
Перад Усявышнім
Ён за ўсё расплоціцца спаўна...

Так мне хочацца заўсёды,
Каб з фартунаю самою
Мы не толькі мелі згоду,
А жылі адной сям'ёю.

Каб сваю адметнасць неслі
Мы не толькі ў вымаўленні,
Перад матчынаю песняй
Стаўшы моўчкі на калені.

Каб мы ўсе не забывалі,
Як да светлага прычасця —
Да прадзедавых падвалін
Сэрцам стомленым прыпасці.

Не саромеліся ўскрыку
I скупой слязы гарачай,
Калі ў радасці вялікай
Ці ў бядзе
Душа заплача.

I каб выстаялі
Нават
Пад касмічнай перагрузкай
3 нашай доляй,
Нашай славай,
3 нашай мовай беларускай.