Жураўліная пара

Паслухмяныя, мілыя дзеткі,
Акуратненькія, яку кіно.
Вас я ўсё ўспамінаю гэткіх,
Хоць і выраслі вы даўно.

Я ў сваёй мітусні і не ўгледзеў,
Як вы лёгка набралі разгон,
Маладыя мае суседзі,
Дзеці новых, няўтульных дзён.

Што ж вы сталі так хутка бякамі
I прыслужваеце рублю,
Засялілі горад сабакамі,
Утапталі кветкі ў зямлю?

Вундэркінды,
Акселераты —
Папрыладжваліся, аднак...
Дзе тут час,
Дзе тут мы вінаваты?..
Дзе тут заўтрашняй злыбеды знак?..

Калі твой першы шар
Улёгся ў лузе,
Уверх не ўскідвай трыумфальна кій,
Бо,
Нібы статак неслухмяны ўлузе,
Разбегліся шары ва ўсе бакі.

А твой супернік спадылба цікуе,
Праходжваецца моўчкі ля бартоў.
Ты здагадацца паспрабуй,
Якую
Паставіць пастку ён табе гатоў.

Узваж усё спрактыкаваным вокам,
Прыберажы галоўны свой удар
I ўверх ускінь свой кій,
Калі з прыцмокам
Улузу ляжа
Пераможны шар...

Як нам хочацца доўга жыць!
Як нам хочацца шмат пабачыць!..
А ўжо хваля да ног бяжыць,
Затаіўшыся па-сабачы.

І цямнее,
Як быццам хто ўкраў
На матулінай пскуці свечку.
I хаваецца за небакрай
Горад вечны
I мора вечнае.

Падкрадаецца са спіны,
Свой бязлітасны час вызначае
Хваля зай здрасці і маны,
Недаверу,
Бяссілля,
Адчаю...

Пены прывідны паясок.
Як прыбой,
Гамана салонная...
I ля вуснаў —
Пясок,
Пясок
I вада,
Як сляза,
Салёная...

На Палессе
Па сотнях дарог