Жураўліная пара

Пакацілася сонца кола...
Што ж для нас ты сябе не збярог,
Мі-ко-ла?!

Каля шляхоў гаі палаюць жоўта.
Між лужынаў пятляе каляя...
Як добра,
Што на свеце ёсць Крыжоўка
I хата прыдарожная мая!

Сюды я ад сталічнага бедламу
Употайкі спяшаюся ўдячы,
Каб адшукаць каля дзвярэй пад лавай
Да адзіноты роздумнай ключы.

Тут
Мой вясковы клопат вечаровы
Стамлёна абапёрся аб вушак,
I весела гараць у печы дровы,
I аж звініць ад цішыні ў вушах.

I не злуе мяне ўжо вокрык нейчы,
Не кліча звадыяш у свой пакой.
Hi вэрхалу няма,
Hi калатнечы,
А толькі —
Вецер,
Неба
I спакой.

Забылася заморская вандроўка.
Не сыкае трывога,
Як змяя...
Як добра,

Што на свеце ёсць Крыжоўка
I хата прыдарожная мая!..

Як вяртаешся дадому,
Сустракае і ўначы
Незабыты пах знаёмы,
Што не выветрыць нічым.

Удвары,
На падыходзе,
Вецер радасна дыхне
Свежым кропам,
Што ў гародзе,
I смалой,
Што на сцяне.

I павее ад паветкі
Сена звезенага дух.
I настой мядовы ў кветкі
Разліе суседні луг...
Выкідай з душы ўсе страхі,
Прыпыніся
I пастой,
Каб адчуць,
Як домам пахне,
Пахне роднаю зямлёй...

Яны прыйшлі з сялянскіх хат
I звычак гарадскіх не мелі —
Паэт затурканы
I кат,
Што быў заўсёды пры партфелі.

Адзін
Узносіў да нябёс