Жураўліная пара

Я так наіўна верыў,
Што толькі там
Знайду
У свет нязнаны дзверы —
На шчасце ці бяду.

Ну што ж —
Набыў вядомасць
I нейкі дабрабыт
I прыязджаў дадому
У госці ды ў грыбы.

Ішоў на луг нясмела,
Як нёс валун даўгоў.
I ўсё душа балела
Забытаю тугой.

I ўсё яе цягнула
На даўнія шляхі,
Да баравога гула
I ў цёмны сад глухі.

I ўсё яна шукала
Дзіцячы тайны след.
I ўсё было ёй мала
I згадак, і прыкмет.

Як быццам апраўдання
Хацела зноў і зноў
За боль расчаравання
I за нязбытнасць сноў...

Ды час мінаў —
Я марыў
Паехаць ад крыніц
Да плошчаў і бульвараў,
Да шэрых камяніц.

I зноў падслепавата
Мне пазіралі ўслед
Мая старая хата
I мой сівы сусед.

I рваў душу мне одум,
Што,
Як ні гамані,
Удрэва ёсць заўсёды
Не толькі карані...

Чакаю светлага наступства,
Як рэдкіх зорак уначы,
А навакол так многа глупства,
Хоць крыкам на ўвесь свет крычы.

Так многа хамства і паганства,
I балбатні,
I мітусні,
I п'янства дзікага,
I чванства,
I інтрыганства,
I хлусні...

I ўсё на самы верх імкнецца,
Да ўлады рвецца напрасткі,
У праўды вырывае лейцы
I страх наймае ў ямшчыкі...

Я ў гневе праведным згараю,
Бунтую ў нераце прычын,
А не магу ўсю гэту зграю
Хаця б на міг перамагчы...

Гэты свет, здаецца, збіўся з тропу:
Бляск рэкламы,