Жураўліная пара

Калі на сцежку наплыве туман,
Усё ўва мне ўстрывожана бунтуе.
Ці глуха хвалю коціць акіян,
Ці зашуміць пад цёплым ветрам туя.

А недзе ж звонка булькае ручай,
Гарэзнасці і прахалоды повен.
Каб мог я дакрычацца, —
Закрычаў.
Каб мог даплысці —
Змайстраваў бы човен.

Ды так далёка мой любімы кут,
Чый лёгкі сон мая душа вартуе,
Куды вярнуцца хочацца...
А тут —
Ракоча хваля і шапоча туя...

Няўжо я буду дома?
Божа мой,
Як доўга-доўга марыў я аб гэтым:
Злавіць сняжынку вуснамі зімой
I назбіраць суніц у жменьку летам.

Збяруцца зноў адданыя сябры,
3 кім разам быў і ў радасці, і ў горы.
Зязюля закукуе мне ў бары.
Ускінецца касцёр на касагоры.

Мы будзем смажыць сала на агні,
Цягаючы ламачча з буралома,
I радасна маўчаць у цішыні,
Бо мне не трэба слоў,
Калі я дома...

Вы чаго спяшаецеся ўпрочкі,
Вас чаго так ветрам аднясло,
Ясньш асеннія дзянёчкі,
Позняе апошняе цяпло?

Хіба прасушылі вы тарпы ўсе,
Хіба ўсю смугу прагналі з ніў?
Я ж яшчэ прастору не напіўся.
Я яшчэ гарачы пыл не змыў.

Вы,
Нібы навыперадкі з летам,
Прамільгнулі ўмомант між прысад...
Можа б, я пабег за вамі следам,
Толькі ці ж вярнуся я назад?..

У затоенай цемры начной
Нізкі бераг праглядвае злёгку
I пагойдвае хваляй рачной
У трысці прыхаваную лодку.

Навакол мяне ціша і змрок.
Як я з прыстані цёмнай адчалю?
Кожны шолах глухі,
Кожны крок
Набліжае мяне да адчаю.

Зрэдку плёхае рыба ў рацэ.
Вісне нізкае хмарнае неба.