Жураўліная пара

Я думаю,
Думаю,
Думаю,
Пытаюся «як?» і «чаму?»
Пра долю цяжкую і сумную,
Што выпала краю майму.

Ніколі ні подлым,
Hi хіжым
Не быў ён,
Калі ні вазьмі.
А вось
Ці то Богам пакрыўджан,
Ці то занядбаны людзьмі.

Як быццам нявольніцкай сеткай
Аблыталі крылы яму
I сілай і славай суседскай
Змушаюць скарыцца ярму.

Вякамі гібее ў знямозе
У смерці з жыццём на мяжы.
Скубуць,
Як гарох пры дарозе,
Яго і сваяк,
I чужы.

І поле ўзаранае зглумлена.
I красак няма ў мурагу...
Я думаю,
Думаю,
Думаю...
А выйсця знайсці не магу...

Калі б душа мая зусім прымоўкла,
Быць можа,
Я б спісаў свае грахі
На гэты свет,
Халодны і прамоклы,
На гэты час,
Бязладны і глухі.

I жыў бы я,
Як за Сцяною плачу,
Аддаўшы іншым і маю віну.
Ды ж не —
Сябе таксама вінавачу
Ва ўсім,
Што не прымаю і кляну.

Малюся,
Каб надзею ўваскрасілі,
Спагаду
На слабых руках нашу
I слухаю
Ў трывозе і бяссіллі
Балючую нямоўклую душу...

Хай робіцца наш свет усё люцей
I ў заўтра пазірае з недаверам,
Для беспрытульных, стомленых людзей
Не зачыняйце адвячоркам дзверы.

Ім сёння выпаў незайздросны лёс,
I доўгі шлях,
I золкі злосны вецер,
Што ў торбачку заплечную натрос
Не каласоў,
А палявога смецця.