Жураўліная пара

Мае наш электарат
Самагонны апарат.
Ён яму для прапаганды
Падыходзіць акурат.
А яшчэ электарат
Прызнаваць не хоча страт
і сябе невінаватым
Лічыць ён ва ўсім падрад.

Ды часамі сам не рад
Родны наш электарат,
Што загруз даўно ў балоце —
Hi наперад,
Hi назад...

— Ад нястачы змізарнеўшы,
Запытаць хачу:
Чаму
Вы мне плоціце за вершы
Менш,
Чым дворніку свайму?

— Мы клапоцімся пры гэтым
Аб здароўі на зямлі:
Плоцім мы ўсё менш паэтам,
Каб яны ўсё менш пілі...

Мяціце з хаты смецце,
Трымайце ў галаве:
Пакуль народ смяецца,
Ён на зямлі жыве.

Надзеяй цепляць вочы
I жарт,
І анекдот.
Пакуль народ рагоча,
Не ўмёр яшчэ народ.

I хай чужынец цягне
Дурных прароцтваў мех,
Ён захлынецца ў багне
Пад наш агульны смех.

На мару залатую
I нам даў Бог правы...
Пакуль народ жартуе,
Датуль народ жывы...

Хоць, можа, я жыццю свайму не рады
I з далечы вярнуўся не ў пару,
Навошта мне чужыя далягляды?
Я тут і нарадзіўся, і памру.

Хай правакатар,
Падхалімскі,
Тонкі,
Ка мне не набіваецца ў сябры, —
Са мной мае бярозкі і сасонкі,
Са мной мае зязюлі і бары.

Ніхто мне волі злой не прадыктуе,
Ніхто не навядзе на сэрца жах.
Знайду заўсёды я сцяжынку тую,
Што сцішана хаваецца ў жытах.

I не бяда,
Калі мяне гасцінец
3 базарным шумным цугам абміне...
Не здрадзіў я матулінай хаціне.
Яна прытуліць, сумнага, мяне...