Жураўліная пара

Пакутліва
Мы самі
Адбядуем
Увесь свой лес —
Аж да шчаслівых дзён.
і дом свой сіратлівы адбудуем.
I песню сваю гучную складзём...

Калі ты жыў нямала на зямлі,
Дык у сябе пытаўся хоць аднойчы:
Навошта птушка пырхае ў галлі
I месяц з хмаркі выплывае ўночы,
Навошта вожык шастае ў кустах,
Міргаюць светлячкі ў смузе вячэрняй?..

Няўжо ўсё гэта ў свеце проста так —
Hi сэнсу,
Hi патрэбы,
Ні значэння?

А можа, гэта ўсё —
He каламуць,
Але падказ маўклівы, старасвецкі,
Каб ты паспеў
Пабачыць і пачуць,
Што да цябе ўжо ўсё было на свеце,
Што і табе таксама жыць лацвей,
Калі звысоку не прымружваць вока,
I што з табою вожыку цяплей
I зорцы ў вышыні не адзінока,
Што ты патрэбен
Птушкам і траве,
А калі клікне ў дол зямля сырая,
Ты будзеш ведаць,
Што твой свет жыве
I што нічогаў ім не памірае...

...А я ні пра Галгофу,
Hi пра церні
Не ўспомніў нават,
Калі з чорных рам
Святло святое
Хлынула ў майстэрні,
I я паверыў,
Што майстэрня —
Храм.

I я стаяў,
Шчаслівы і вясёлы,
Нібы паломнік пасярод зямлі.
I недзе блізка
Лёталі анёлы,
I побач
Шаты райскія цвілі!...

Я быў гатовы
Майстру памаліцца,
Паспавядацца,
Быццам святару,
Бо з дрэва спасціжэння таямніцаў
Счышчае ён будзёншчыны кару.

У грэшным свеце
Ён святлом
Патроху
Выводзіць цемры ліпкую паршу,
А церні ўсе
I вечную Галгофу
Забраў сабе ў збалелую душу.