Жураўліная пара

I вясло халаднее ў руцэ...
Плысці трэба!

Рыгору Барадуліну

Полаччыны мілае аблічча.
Як пароль дзяцінства,
Кожны гук:
Над лугамі кнігаўка кігіча
I звініць пад хмаркамі жаўрук.

Думалася,
Гэтак будзе вечна,
Покуль ідха коціцца Дзвіна:
Каля хаты ластаўка шчабеча,
Цінькае сініца ля вакна.

А сягоння
Даўняю разорай
У нязвыклай цішыні іду.
Толькі недзе ў небе
Крача воран,
На душу скідаючы жуду.

Плыткая аглухлая Ушача
Мерыцца ўцячы за касагор...
Крача воран.
Чуеш,
Воран крача?
Да чаго б яно,
Браток Рыгор?..

Адранку ў лесе поўна грыбнікоў —
Прастор гудзе,
Нібы святочны хорам.
На ўсіх не тое што баравікоў,
Але не хопіць нават мухамораў.

Вялізны кош бязлітасна пусты.
Хоць бы карэньчык зрэзаны — навокал...
Усе палянкі,
Сцежкі
І кусты
Прасвечаны старанна
Хцівым вокам.

Але няма радовішча грыбоў,
Што высыпалі шчодра ва ўспаміне, —
Hi пад бярозай,
Hi каля дубоў,
Hi на прыгорку,
Hi ў балацявіне.

I толькі недзе ўжо на схіле дня,
Як ордэн за настойлівасць,
На ўзмежку
Шчасліўчык зможа стомлена падняць
Крамяную старую сыраежку.

Цёплай ноччу вераснёваю
Прымасціўся на сучок —
Казку новую высноўвае
Працавіты павучок.

У цішы часінай светлаю
Цягне тоненькую ніць,
Каб пасля срабрыстай сеткаю