Вяртанне

І профілі згубяць дазвання імёны.

ПУШЧА. СОВЫ

Куды вы ляціце, містэрыі совы?
Па душу ізгоя аморфнай будовы?
Шукаць паратунку за плойай Парыжыў?
А мо куды бліжай?

Куды вас вядзе птах надзьмуты, вучоны,
На крылах якога паўмесяц чырвоны?
Чамусьці азваўся Скарына Францішак:
— У цішу.

УЦЁКІ

Уначы Вурдалак галасіў.
Ў Мёртвым возеры білі званы.
Я з апошніх падманлівых сіл
Пілаваў на сябе кайданы.

Гэта ноч для уцёкаў — як ёсць.
Я не ведаю лепшых замоў:
Абароніц мяне прыгажосць,
Захавае ад скону любоў.

Што мне жахі твае, Вурдалак?
Ты ў памыйныя здрады не ўлез.
Вечарніца, як змоўніцкі знак,
Мне сцяжыну пазначыла ў лес.

Ў Мёртвым возеры білі званы…

ПОЗІРК

Са сквапнага даўняга веку
Апошні скалечаны тур
У вочы глядзіць чалавеку
Праз незваротнасці мур.
Глядзіць нерухома, сіберны.
Навошта тлумачыць, дарма!
Калі абуджаецца зерне,
Шчымліва спявае сурма.

ХРАМ І СЛОВА

Я ніколі у храме не быў,
Я не ведаю храма святога.
Толькі сніў каляровыя сны,
У якіх нараджалася слова.

Нараджалася ў храме — з аблокаў.
Я трываў,
Я трываў —
І заплакаў.

ЯБЛЫКІ

У неба яблыкі ўзляталі,
А з неба падалі каменні.
І людзі з боскім утрапеннем
Глыжы ў садах сваіх збіралі.