– Kocham cie, moj antykwariuszu. Bardzo.
– Pochlebstwo. Zwyczajne pochlebstwo. I ty chcesz, zebym dal sie na to wziac? W moim wieku?
Menchu tez kupowala perfumy w Paryzu, ale mniej dyskretne niz Cesar. Szybko przemierzala hol hotelu Palace, a przed nia, niczym herold, unosil sie zapach “Rumby” Balenciagi. Byla sama, bez Maxa.
– Mam nowiny. – Nim usiadla, dotknela palcem nosa i parokrotnie wciagnela krotko powietrze. Przed chwila odbyla krotka wizyte techniczna w toalecie, na gornej wardze wciaz miala drobinki bialego proszku. Julia domyslila sie, ze wlasnie z tego powodu jej przyjaciolka jest taka zwawa i rozszczebiotana. – Don Manuel czeka na nas, zebysmy przyjechaly obgadac sprawe.
– Don Manuel?
– Wlasciciel obrazu. Zapomnialas, gluptasku? Moj uroczy staruszeczek.
Zamowily slabe drinki. Julia poinformowala Menchu o wynikach dochodzenia. Jej przyjaciolka zrobila oczy jak spodki i w mig zaczela obliczac procenty.
– To zmienia postac rzeczy. – Oparta lokciami o bialy obrusik, szybko rachowala na palcach zakonczonych pomalowanymi na czerwono paznokciami. – Piec procent dla mnie to troszke za malo, wiec chyba pogonie tych z Claymore'a: z pietnastu procent prowizji od ceny sprzedazy na aukcji siedem i pol dla nich, siedem i pol dla mnie.
– Nie zgodza sie. To znacznie ponizej ich normalnego zysku.
Menchu wybuchla smiechem z kieliszkiem przy ustach. Nie to nie. Sotheby's i Christie's tylko czekaja, zawyliby z rozkoszy, gdyby mogli rozporzadzac van Huysem. Dla Claymore'a to woz albo przewoz.
– A wlasciciel? Twoj staruszek tez moze miec cos do powiedzenia. Nie przyszlo ci do glowy, ze moze zechciec sam sie dogadac z Claymore'em? Albo z kims innym?
Menchu usmiechnela sie chytrze.
– Nie moze. Podpisal mi papierek. – Pokazala swoja krotka spodniczke, odslaniajaca w calej okazalosci nogi w ciemnych ponczochach. – Poza tym, jak widzisz, mam na sobie mundur polowy. Moj don Manuel wpadnie w sidla, albo jestem zakonnica. – Skrzyzowala i znow wyprostowala nogi na uzytek meskiej klienteli hotelu, jakby chciala sprawdzic efekt, po czym zadowolona zajela sie swoim kieliszkiem. – Ty natomiast…
– Ja chce poltora z twoich siedmiu i pol.
Menchu az krzyknela wnieboglosy. – To kupa pieniedzy – rzucila oburzona. Trzy, cztery razy wiecej, niz bylo uzgodnione za odrestaurowanie. Julia, nie przerywajac przyjaciolce, spokojnie wyjela z torebki paczke chesterfieldow i zapalila.
– Nie zrozumialas mnie – tlumaczyla, wypuszczajac dym. – Moje honorarium bedzie potracone od ceny, jaka don Manuel uzyska podczas aukcji… A dodatkowy procent odliczymy od twojego dochodu. Jesli obraz pojdzie za sto milionow, Claymore dostanie siedem i pol miliona, ty szesc, a ja poltora.
– Prosze, prosze. – Menchu krecila z niedowierzaniem glowa. – A taka niby skromna, nic, tylko pedzelki i werniksy. Taka bezbronna.
– Sama widzisz. Kochajmy sie jak bracia, a nie jak siostry.
– Przysiegam, to jakis koszmar. Wlasna piersia wykarmilam zmije, jak Aida. A moze Kleopatra…? Nie podejrzewalam, ze jestes taka dobra w procentach.
– Postaw sie na moim miejscu. W ostatecznym rozrachunku to ja odkrylam ten numer. Tymi raczkami. – Pomachala dlonmi przed nosem przyjaciolki.
– Wykorzystujesz fakt, ze mam miekkie serce, mala gadzino.
– Serce to ty masz miekkie, ale dla twardych facetow.
Menchu westchnela melodramatycznie. No coz, oznacza to odjecie Maxowi chleba powszedniego od ust, ale jakos sie pewnie dogadaja. W koncu przyjaciolki to przyjaciolki, W tym momencie zerknela w strone wejscia do baru i zrobila konspiratorska mine. No jasne. O wilku mowa.
– Max?
– Nie badz niemila. Max to aniol, a nie wilk. – Strzelila wymownie oczami w strone drzwi, chcac, zeby i Julia zerknela ukradkiem. – Wlasnie wszedl Paco Montegrifo z Claymore'a. I nas zobaczyl.
Montegrifo byl dyrektorem domu aukcyjnego Claymore w Madrycie. Wysoki, przystojny, pod czterdziestke, ubieral sie z elegancja wloskiego ksiecia. Przedzialek mial rownie nienaganny, co krawaty, a w usmiechu odslanial galerie zebow zbyt doskonalych, by mogly byc prawdziwe.
– Dzien dobry paniom. Coz za szczesliwy zbieg okolicznosci…
Stal obok ich stolika, tymczasem Menchu dokonywala prezentacji.
– Widzialem niektore pani prace – zwrocil sie do Julii, skoro tylko zorientowal sie, ze to ona zajmuje sie van Huysem. – Mam na to jedno slowo: idealne.
– Dziekuje.
– Alez nie ma za co. Nie mam watpliwosci, ze
– My tez – odezwala sie Menchu. – Wieksze, niz pan podejrzewa.
Montegrifo z pewnoscia wyczul szczegolny ton w jej glosie, bo w orzechowych oczach pojawil sie blysk czujnosci. Glupi nie jest – pomyslala natychmiast Julia. Licytator wskazal wolne krzeslo. Jest z kims umowiony, ale tamci kilka minut moga zaczekac.
– Mozna?
Odeslal gestem zblizajacego sie kelnera i siadl naprzeciwko Menchu. Byl wciaz nieskazitelnie serdeczny, ale jednoczesnie wyczekujacy i skupiony, jakby staral sie pochwycic jakas odlegla, falszywa nute.
– Jakis problem? – zapytal spokojnie.
Wlascicielka galerii pokrecila glowa. Zasadniczo zaden problem. Nie ma powodow do niepokoju. Po Montegrifie nie widac bylo jednak niepokoju, raczej uprzejme zainteresowanie.
– Byc moze – dodala Menchu po chwili wahania – trzeba bedzie renegocjowac warunki umowy.
Nastala klopotliwa cisza. Montegrifo spogladal na nia, jakby nie potrafila zachowac sie przyzwoicie w trakcie licytacji.
– Droga pani, Claymore to powazna instytucja.
– Nie watpie – odparla z niezmaconym spokojem Menchu. – Ale badanie przeprowadzone na van Huysie odslonilo istotne fakty, ktore zmieniaja wartosc obrazu.
– Nasi rzeczoznawcy nie znalezli niczego.
– Badanie zostalo przeprowadzone juz po waszej wycenie. Nowe odkrycia… – tu Menchu znow sie zawahala, co nie umknelo uwadze Montegrifa – nie sa widoczne golym okiem.
Montegrifo zwrocil sie zamyslony ku Julii i spojrzal na nia lodowatym wzrokiem.
– Co pani znalazla? – spytal cicho jak spowiednik, ktory chce ulzyc czyjemus sumieniu.
Julia popatrzyla niezdecydowanie na Menchu.
– Nie sadze, zebym…
– Nie jestesmy upowaznione – przyszla jej w sukurs Menchu. – Przynajmniej na razie. Przedtem musimy otrzymac wskazowki od naszego klienta.
Montegrifo powoli pokrecil glowa, po czym, jak przystalo na czlowieka swiatowego, wstal bez pospiechu.
– Pojmuje. Panie wybacza.
Chcial jeszcze cos dorzucic, ale tylko popatrzyl na Julie z zaciekawieniem. Nie wygladal na zaniepokojonego. Odchodzac, wyrazil jedynie nadzieje – slowa kierowal do Menchu, ale nie odrywal oczu od Julii – ze odkrycie, jak to nazywaja, nie naruszy zawartej umowy. Nastepnie, skladajac wyrazy uszanowania, oddalil sie pomiedzy stolikami do drugiego konca sali, gdzie siedziala para wygladajaca na cudzoziemcow.
Menchu gapila sie w swoj kieliszek ze skruszona mina.
– Palnelam gafe.
– Dlaczego? Predzej czy pozniej musial sie dowiedziec.
– Wiem. Ale nie znasz Paca Montegrifa. – Upila drinka spozierajac na dyrektora przez szklo kieliszka. – Widzisz go, jaki gladki i wymuskany, a gdyby tylko znal don Manuela, zaraz pognalby do niego, zeby wyweszyc, o co chodzi, i nas wycyckac.
– Tak sadzisz?
