Нарач

Тацяна

Дзяўчат нямала, свет вялікі…

Сымон

Яно-то праўда.
Толькі хата
У нас згніла і пастарэла,
Ды мы нядужы, небагаты.
Адно што ёсць, вясло ды сетка,
Рызман стары, вузкі палетак.
Нясоладка жыць вечна гэтак…
Пайшла…
I слухаць нат не хоча.
На вёсцы сёння вечарына.
I вецер затрубіў з паўночы
Над возерам бурлівым, сінім…

4

Заіграла скрыпка
Гулкім пералівам,
Як вясна іграе, як пяе жняя,
Як у чыстым полі, каласістай грывай
Да зямлі прыпаўшы, плача сіратліва
Паласа стаптаная мая.

За лявунняй-скрыпкай
Заіграў гармонік,
Загулі чмялямі тэнары, басы,
Ўдарылі ў падлогу, ў сцены з хвояў гонкіх,
У бары, ў гушчары, ў струны сосен звонкіх
Снежнаю завеяй галасы.

А у гэту буру
Бліскавіц, вясёлак
Гром цымбалаў кінуў п'яны музыкант.
I ў адказ на гром той, яркі і вясёлы,
Віхрам закружыўся збуджаны пасёлак,
Вербы, зоры, серп маладзіка.

5

Iван

Хадзі, Тацяна, пагуляем!
Што музыкантам загадаць?
Глядзі, як сёння закіпела,
На месцы цяжка устаяць.

Тацяна

Ты п'яны, не смяшы людзей ты.
Лепш адчапіся і не лезь.
Пайшоў бы з вечарыны гэтай,
Ў запечку выспаўся б ты лепш.

«Ходзе вецер ашалелы.
I калыша трыснікі.
Досыць рыбакі цярпелі,
Галадалі рыбакі! То не хвалі зашумелі
Ад вясняных ад вятроў, —
Нарачанскія арцелі
Выплывалі на палоў.

То не ў лесе стогнуць сосны,
Не шуміць зялены бор, —
Гэта нашы рэжуць вёслы
Хваль успенены прастор.

Эх ты, доля, доля-гора,
Эх, рыбацкая зямля!»