Матчын дар

Усе з аднэй мы выйшлі нівы,
I сейбіт нас адзін кідаў,
I кожан з нас той дзень шчасьлівы
Ў сваёй душы благаслаўляў.
        А вецер быў. I хто цяжэйшы,
        Астаўся там, куды упаў,
        А хто, як я, хто быў лягчэйшы,
        Ў далёкі сьвет павандраваў.
Бо сейбіт ёсьць другі на небе,
Што судзіць нам гады і дні, —
I ты узрос на роднай глебе,
Пусьціў глыбока карані.
         Здалеў, браток, на сьвет прабіцца
         Спраміж сьвірэпкі і асок!
         I можам мы табой гардзіцца,
         Прыгожы, слаўны Каласок.
Цьвіці ж, расьці, буйней надзіва
Ў сям’і прыгожых васількоў.
З тваіх зярнят хачу, праўдзіва,
Убачыць поле каласкоў.

13. Песьня

На чужой староначцы
Заняпаў душой,
I згубіў здаровейка,
І згубіў спакой.
Не глядзелі б вочанькі
На нялюбы сьвет,
Маладое радасьці
Прападае сьлед.
         На чужой староначцы
         Не цьвітуць сады,
         Не сьпяваюць птушачкі.
         Не лятуць сюды.
         І чужое лецейка
         Для мяне — зіма,
         I чужога сонейка
         Для мяне няма.
На чужой староначцы
Не шумяць лясы
І няма прыгожасьці
Ў палявой красы.
Замірае душачка
На чужой зямлі,
А дамоў вярнуціся
Не ў маёй валі.
         Дзе ж вы, ніўкі родныя
         I дубовы шум?
         Засьпявайце голасна,
         Каб пазнаў, пачуў.
         Ўскаланіце песьняю
         Векавечных сноў,
         Ўскаланіце душачку,
         Ўскаланіце кроў.

На чужыне

14. У выгнаньню

Край чужы — за веру кара —
Сьнег, мароз ды горы.
Белы сьвет, як чорна хмара,
Заступілі горы.
         Край чужы… I ты чужынец
         Ўсім, ня свой здаесься:
         Ходзіш скрозь, як той адзінец
         Старакосны ў лесе.
Ходзіш ты, ніякай мэты,
Так, — абы цягацца,
Знаць сабе: жывеш яшчэ ты…
Для чаго ж, спытацца?
         Хто цябе спагадным сэрцам
         Да сябе прытуле?
         Хіба з стрэльбы чужаверца
         Чужаніца-куля.