— Не. Я проста заклікала іх, калі гэта магчыма, паспрабаваць урэгуляваць праблему.
— Шчыра, нічога не скажаш! — выпаліла Клара Джэймс. Было відаць, што яна кпіла. — Вы маглі б крыху дапамагчы бацьку, бо гэта ён уладкаваў вас на працу. Ці вы…
— Супакойся, Клара! — уладна спыніў яе Джэймс.
Але тая не звярнула на яго ўвагі і працягвала:
— Ці вы ўжо цалкам расплаціліся за гэта?
Суддзя Арнольд, здавалася, пакрыўдзіўся. Руперт Тлушч захіхікаў. Доктар Лойд глынуў віскі з вадой.
Паколькі я пачынаў ужо ў нейкай ступені па-сяброўску ставіцца да Адэлі, то, вядома, спадзяваўся, што тая шпурне што-небудзь у гэту вытанчаную і бліскучую міс Джэймс, але яна абмежавалася зваротам да яе бацькі:
— Няўжо ты не можаш справіцца з немаўлём, Джыф?
Потым, не чакаючы адказу, звярнулася да Вулфа:
— Міс Джэймс — схільная да фантазій. Тое, на што яна намякала, нідзе не зафіксавана. І нікім.
— Ва ўсякім разе, яно не будзе зафіксавана сёння, — згодна кіўнуў Вулф. Ён скрывіў грымасу і сказаў: — Вяртаючыся да пытанняў, якія дарэчы ці недарэчы, я хацеў спытаць, калі скончылася гутарка?
— Ну што ж — містэр Джэймс і суддзя Арнольд пайшлі першымі недзе а палове пятай. Неўзабаве за імі пайшоў доктар Лойд. Я пабыла яшчэ некалькі хвілін з Міёнам і містэрам Гроўвам, а потым таксама пайшла.
— Куды вы пайшлі?
— У сваю кантору на Брадвеі.
— Колькі часу вы прабылі ў сваёй канторы?
Гэтае пытанне, здаецца, яе здзівіла.
— Не ведаю… зрэшты… так… ну, канечне. Я пайшла адтуль пасля сямі гадзін. Мне трэба было тое-сёе зрабіць, апрача таго, я надрукавала на машынцы канфідэнцыяльны запіс гутаркі ў Міёна.
— Вы сустракаліся з Міёнам яшчэ, перад яго смерцю? Ці тэлефанавалі?
— Сустракалася? — яшчэ больш здзівілася Адэль. — Як я магла. Хіба вы не ведаеце, што яго знайшлі мёртвым у сем гадзін? Значыць, да таго, як я выйшла з канторы.
— Вы тэлефаніравалі яму? Паміж паловай пятай і сёмай гадзінамі?
— Не, — Адэль выглядала збянтэжанай і крыху раззлаванай.
Я раптам зразумеў, што Вулф неабдумана пачаў ступаць па тонкім лёдзе, набліжаючыся да забароненай тэмы забойства.
— Я не ведаю, на што вы намякаеце, — дадала Адэль.
— Я таксама, — з запалам заўважыў суддзя Арнольд і працягваў з саркастычнай усмешкай. — Калі толькі гэта не неадольная звычка пытацца ў людзей, дзе тыя былі ў той момант, калі адбылося забойства. Чаму тады не кіравацца гэтай звычкай і ў дачыненні да ўсіх нас?
— Якраз гэта я і збіраюся зараз зрабіць, — спакойна адказаў Вулф. — Я хацеў бы даведацца, чаму Міён надумаў скончыць самагубствам, бо ад гэтага залежыць прапанова, якую я павінен выказаць удаве. Наколькі я зразумеў, двое ці трое з вас паведамілі, што пад канец гутаркі ён быў ва ўзбуджаным, але не прыгнечаным стане. Я ведаю, што ён скончыў самагубствам, паліцыю нельга збіць з панталыку ў такіх выпадках. Але чаму?
— У мяне наконт заявы аб яго стане ёсць сумненні, — пачала выказваць сваю думку Адэль. — Калі ведаеш, як спявак — асабліва такі вялікі, як Міён, — сябе адчувае, калі ён не можа выціснуць з сябе хоць бы адну ноту, калі вымушаны гаварыць прыцішаным голасам ці нават шэптам, гэта жахліва.
— Ва ўсякім разе, яго ўчынкі заўсёды былі неспадзяваныя, — уставіў слова Руперт Гроўв. — Я чуў, як на рэпетыцыі ён праспяваў арыю як анёл, а потым расплакаўся, бо яму, бачыце, здалося, што канец быў змазаны. То ён, здавалася, быў на нябёсах, а праз хвіліну — ужо нібы зямлёй прысыпаны.
— Тым не меней, — прабурчаў Вулф, — усё тое, што было сказана Міёну, усё роўна кім, на працягу тых дзвюх гадзін, перад самазабойствам, мае непасрэднае дачыненне да гэтага расследавання, мэта якога — вызначыць маральную пазіцыю місіс Міён. Я хачу ведаць, дзе вы, панове, былі ў той дзень адразу пасля заканчэння гутаркі і да сямі гадзін і што вы рабілі ў гэты час.
— Божа, — усклікнуў суддзя Арнольд і ўзняў да неба рукі. — Ну, што ж, — сказаў ён, апусціўшы іх, — час позні. Як вам ужо сказала міс Бослі, я выйшаў са студыі Міёна разам са сваім кліентам. Мы пайшлі ў бар «Чэрчыль», дзе выпілі і пагутарылі. Крыху пазней да нас далучылася міс Джэймс, яна таксама замовіла сабе пітво і праседзела з намі даволі доўга, недзе з паўгадзіны, а потым пайшла. Мы с містэрам Джэймсам заставаліся разам да пачатку восьмай. Увесь гэты час ніхто з нас не сустракаўся з Міёнам і нікому гэтага не даручаў. Спадзяюся, гэта інфармацыя вычарпальная?
— Дзякую вам, — ветліва сказаў Вулф. — Вы, зразумела, пацвярджаеце тое, што было сказана, містэр Джэймс?
— Так, — хмурна адказаў барытон. — Якая ўсё ж такі гэта бязглуздзіца!
— Яно сапраўды пачынае гучаць менавіта так, — пагадзіўся Вулф. — Доктар Лойд, ваша чарга. Калі вы не супраць?
Той паспеў ужо размякнуць. Ён чатыры разы падліваў сабе, не шкадуючы нашага лепшага віскі, і не быў супраць.
— Што вы? Калі ласка! — ахвотна адгукнуўся ён. — Я абышоў з візітамі пяцярых пацыентаў: двух, што жывуць на Пятай авеню, на поўнач ад цэнтра, аднаго — у раёне Шасцідзесятых вуліц ва ўсходняй частцы Манхэтана і двух — у бальніцы. Я прыйшоў дадому неўзабаве пасля шасці і толькі паспеў апрануцца пасля ванны, як патэлефанаваў Фрэд Уэплер і паведаміў пра Міёна. Зразумела, я адразу пайшоў туды.
— Вы не сустракаліся з Міёнам і не тэлефанавалі яму?
— Не, пасля таго як скончылася гутарка, я больш не меў з ім ніякіх кантактаў. Можа, мне трэба было гэта зрабіць, але такая думка не прыйшла ў галаву — я не псіхіятр, хоць і быў яго доктарам.
— Ён быў імпульсіўны, ці не так?
— Так, — Лойд сціснуў вусны. — Вядома, гэта не медыцынскі тэрмін.
— Далёка не медыцынскі, — пагадзіўся Вулф. Ён перавёў пільны позірк сваіх вачэй на наступнага суразмоўцу. — Містэр Гроўв, мне не трэба пытацца ў вас, ці тэлефанавалі вы Міёну, бо ўжо зафіксавана, што вы яму тэлефанавалі. Прыблізна а пятай гадзіне?
Руперт Тлушч зноў схіліў набок галаву. Відаць, гэта была яго любімая поза ў час гутаркі.
— Пасля пяці гадзін, — паправіў ён Вулфа. — Дакладней, у пятнаццаць хвілін на шостую.
— Адкуль вы патэлефанавалі?
— З клуба «Гарвард».
«Нічога сабе, — падумаў я, — колькі ж намаганняў трэба было яму прыкласці, каб трапіць у клуб «Гарвард».
— І што вы сказалі?
— Нічога асаблівага, — скрывіў вусны Гроўв. — Ведаеце, гэта не ваша справа, але паколькі астатнія зрабілі вам такую ласку, то і я буду трымацца іх прыкладу. Раней я забыўся спытаць, ці гатовы ён пацвердзіць згоду пералічыць тысячу даляраў за адзін тавар, бо адпаведнаму агенцтву патрэбны быў дакладны адказ. Мы гаварылі менш трох хвілін. Спярша ён быў супраць, а потым — згадзіўся. Вось і ўсё.
— Ці можна было па яго голасе зразумець, што з вамі размаўляе чалавек, які збіраецца скончыць самагубствам?
— Не, ні ў якім разе. У яго быў сумны настрой, што і зразумела, бо ён не мог спяваць тады і не спадзяваўся аднавіць голас раней чым праз два месяцы.
— Што вы рабілі пасля таго, як пагаварылі па тэлефоне з Міёнам?
— Я застаўся ў клубе. Замовіў вячэру і яшчэ не паспеў скончыць есці, як пачуў навіну пра тое, што Міён скончыў самагубствам. Так я і не пакаштаваў замоўленых тады марозіва і кавы.
— Што ж, гэта вельмі дрэнна. Калі вы гаварылі з Міёнам па тэлефоне, ці спрабавалі вы яшчэ раз угаварыць яго не настойваць на іску супраць містэра Джэймса?
Гроўв падняў галаву.
— Што я спрабаваў? — перапытаў ён.
— Вы чулі, што я сказаў, — груба адказаў Вулф. — Што тут дзіўнага? Зразумела, я атрымаў ад місіс
