van de auto.
‘Gemalin van de regent.’ Cordelia proefde de term. ‘Is dat mijn officiele titel?’
‘Ja, mevrouw,’ zei Illyan.
‘Horen er officiele verplichtingen bij?’
Illyan keek naar Vorkosigan, die zei: ‘Hm. Ja en nee. Er zullen veel plechtigheden zijn om bij te wonen… op te luisteren, in jouw geval. Te beginnen met de rouwdienst voor de keizer, die een straf zal zijn voor alle betrokkenen, behalve misschien voor keizer Ezar zelf. Dat komt allemaal pas nadat hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Ik weet niet of hij daar een rooster voor heeft, maar ik acht hem er wel toe in staat.
Je sociale verplichtingen kunnen zo veelomvattend zijn als je zelf wilt. Toespraken en plechtigheden, belangrijke bruiloften en naamdagen en begrafenissen, het verwelkomen van delegaties uit de districten; kortom, public relations. Het soort dingen dat prinses-douairiere Kareen met zoveel flair doet.’ Vorkosigan zweeg even, zag haar verschrikte blik en vervolgde haastig: ‘Of, als je dat wilt, kun je een volledig teruggetrokken leven leiden. Je hebt daar nu een volmaakt excuus voor…’ — zijn hand, die om haar middel lag, streelde heimelijk over haar nog platte buik — ‘… en eigenlijk zou ik liever hebben dat je je een beetje ontziet.
Maar belangrijker is het diplomatieke aspect… Ik zou het zeer op prijs stellen als jij mijn verbinding zou zijn met de prinses-douairiere, en de… jonge keizer. Raak met haar bevriend, als je kunt; het is een zeer gereserveerde vrouw. De opvoeding van de jongen is van vitaal belang. We mogen de vergissingen van Ezar Vorbarra niet herhalen.’
‘Ik kan het proberen,’ zei ze met een zucht. ‘Het zal nog een hele klus worden om door te gaan voor een Barrayaraanse Vor.’
‘Wring je er niet voor in allerlei bochten. Ik zou niet graag zien dat je je zo moest aanpassen. Bovendien is er nog een ander aspect.’
‘Waarom verbaast dat me niet? Vertel op.’
Hij zweeg even om zijn woorden te kiezen. ‘Toen wijlen kroonprins Serg graaf Vortala een salonsocialist noemde, was dat niet helemaal onzin. Beledigingen die pijn doen, hebben altijd een kern van waarheid. Graaf Vortala heeft alleen onder de hogere standen geprobeerd leden te werven voor zijn progressieve partij. Onder de mensen die er werkelijk toe doen, zoals hij zou zeggen. Zie je de kleine inconsequentie in zijn gedachtegang?’
‘Ongeveer ter grootte van het Hogarthravijn op mijn planeet? Ja.’
‘Jij bent een Betaanse, een vrouw van melkwegwijde faam.’
‘O, kom nou!’
‘Zo word je hier gezien. Ik denk dat je niet helemaal beseft wat voor beeld de mensen van je hebben. Heel vleiend voor mij, trouwens.’
‘Ik hoopte dat ik onzichtbaar was. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik erg populair ben, na wat we jouw kant hebben aangedaan bij Escobar.’
‘Dat zit in onze cultuur. Mijn volk zal een moedige strijder vrijwel alles vergeven. En jij verenigt in jouw persoontje twee van de tegenover elkaar staande partijen: de aristocratische militairen en het pro-galactische gepeupel. Ik geloof echt dat ik met jouw hulp het hele midden uit de Volksliga voor Defensie kan losweken, als je bereid bent mijn troefkaarten voor me uit te spelen.’
‘Mijn hemel. Hoe lang denk je hier al over na?’
‘Over het probleem, lang. Over jou als deel van de oplossing, pas sinds vandaag.’
‘Wat, wil je me inzetten als boegbeeld van een of andere constitutionele partij?’
‘Nee, nee. Dat is nu juist iets waarvan ik op mijn eer zal moeten zweren dat ik het zal voorkomen. Het zou niet in de geest van mijn eed zijn om een uitgehold keizerschap aan prins Gregor over te dragen. Wat ik wil… wat ik wil is een manier vinden om de beste mensen, uit elke sociale klasse, taalgroep en partij, in dienst van de keizer te krijgen. De Vor hebben eenvoudigweg een te klein reservoir aan talent. De regering moet meer gaan lijken op het leger in de beste zin, waarin bekwaamheid promotie oplevert en achtergrond geen rol speelt. Keizer Ezar heeft geprobeerd zoiets te doen, door de ministeries meer macht te geven ten koste van de graven, maar dat is te ver doorgeschoten. De graven zijn van al hun macht beroofd en de ministeries zijn corrupt. Er moet een manier zijn om een evenwicht te bereiken.’ Cordelia zuchtte. ‘Ik denk dat we ons er maar bij moeten neerleggen dat we het hier niet over eens zijn, over staatsinstellingen. Tenslotte heeft niemand mij tot regent van Barrayar benoemd. Maar ik waarschuw je: ik zal blijven proberen je van gedachten te doen veranderen.’
Illyan trok zijn wenkbrauwen op. Cordelia leunde lusteloos achterover en keek door de dikke overkapping hoe Vorbarr Sultana, de Barrayaraanse hoofdstad, voorbijgleed. Ze was niet met de regent van Barrayar getrouwd, vier maanden geleden. Ze was getrouwd met een eenvoudige militair buiten dienst. Goed, mannen werden geacht te veranderen na het huwelijk, meestal ten kwade, maar… zoveel? Zo snel?
‘Het was wel een teken van groot vertrouwen van keizer Ezar, dat hij je gisteren tot regent heeft benoemd. Ik geloof niet dat hij zo’n meedogenloze pragmaticus is als je me wilde doen geloven,’ merkte ze op. ‘Het is wel een teken van vertrouwen, maar ingegeven door noodzaak. Je hebt blijkbaar niet begrepen wat de betekenis is van kapitein Negri’s overplaatsing naar de hofhouding van de prinses.’
‘Nee. Was die er dan?’
‘O, ja, een overduidelijke boodschap. Negri houdt gewoon zijn oude functie van hoofd van de Keizerlijke Veiligheidsdienst. Hij zal natuurlijk geen rapport uitbrengen aan een vierjarig jongetje, maar aan mij. Commandant Illyan zal in de praktijk slechts zijn assistent zijn.’ Vorkosigan en Illyan knikten elkaar licht ironisch toe. ‘Maar er bestaat geen twijfel over waar Negri’s loyaliteit zal liggen in het geval dat ik, eh, gek word en een poging doe de keizerlijke macht behalve in de praktijk ook in naam te veroveren. Hij heeft ongetwijfeld geheime orders om me in dat geval uit de weg te ruimen.’
‘O. Nou, ik kan je verzekeren dat ik geen enkele wens heb om keizerin van Barrayar te worden. Voor het geval je je dat afvroeg.’
‘Dat vermoeden had ik al.’
De grondmobiel bleef staan voor een hek in een stenen muur. Vier bewakers inspecteerden hem grondig, controleerden Illyans pasjes en wuifden dat ze door mochten rijden. Al die bewakers, hier, bij Huize Vorkosigan… waar waakten ze tegen? Andere Barrayaranen, waarschijnlijk, in dit in partijen opgesplitste politieke landschap. Een zeer Barrayaraans gezegde dat de oude graaf had gebruikt en dat ze grappig had gevonden, kwam nu bij haar boven en verontrustte haar.
Illyan, die had zitten schuiven in zijn stoel, verhief nu zijn stem. ‘Ik zou willen voorstellen, meneer,’ zei hij aarzelend tegen Vorkosigan, ‘u zelfs willen smeken om uw mening te herzien en hier uw intrek te nemen, in de keizerlijke residentie. Beveiligingsproblemen — mijn problemen — zullen hier veel makkelijker op te lossen zijn.’ Hij glimlachte een beetje, wat slecht was voor zijn imago, want met zijn stompe gelaatstrekken ging hij eruitzien als een jong hondje. ‘Welke suite had je in gedachten?’ vroeg Vorkosigan. ‘Nou, als… Gregor de kroon erft, zullen hij en zijn moeder naar de keizerlijke suite verhuizen. Dan staan Kareens kamers leeg.’
‘Die van prins Serg, bedoel je.’ Vorkosigan keek grimmig. ‘Ik… denk dat ik liever officieel mijn intrek neem in Huize Vorkosigan. Mijn vader brengt tegenwoordig steeds meer tijd door op het platteland, op Vorkosigan Surleau, en ik denk niet dat hij het erg zal vinden om te verhuizen.’
‘Ik kan niet zeggen dat ik dat een goed idee vind, meneer. Puur met het oog op de beveiliging. Het staat in het oude deel van de stad. Er ligt een wirwar van straatjes omheen. Er lopen minstens drie stelsels van oude tunnels onder het gebied door, van oude riool- en transportsystemen, en er staan te veel nieuwe hoge gebouwen omheen die, eh, erop uitkijken. Je hebt minstens zes fulltime patrouilles nodig om het ook maar oppervlakkig te kunnen beveiligen.’
‘Heb je de manschappen?’
‘Dat wel.’
‘Dan wordt het Huize Vorkosigan.’ Vorkosigan zag Illyans teleurgestelde blik en sprak hem opbeurend toe. ‘Het is misschien slecht vanuit beveiligingsoogpunt, maar het is heel goed voor de public relations. Het zal het
