rapporten had de prinses gezien? ‘Wat vreselijk voor hem! Hij ziet eruit alsof hij heel atletisch is geweest,’ zei de lijfwacht.
‘Dat was hij ook.’ Cordelia glimlachte vriendelijker naar het meisje en liet haar verdedigende stekels zakken. ‘Zenuwvernietigers zijn akelige wapens, vind ik.’ Ze wreef afwezig over de gevoelloze plek op haar dijbeen, die verbrand was door niet meer dan een schampschot van een zenuwvernietiger, dat gelukkig niet door de onderhuidse vetlaag was gedrongen, zodat haar spierwerking niet beschadigd was. Daar had ze duidelijk iets aan moeten laten doen voordat ze van huis was weggegaan.
‘Ga zitten, vrouwe Vorkosigan.’ Prinses Kareen klopte naast zich op de canape, waar de toekomstige keizer net nog had gezeten. ‘Droe, wil je Gregor meenemen voor zijn lunch?’
Droesjnakovi knikte begrijpend, alsof ze met dit simpele verzoek een onderliggende boodschap had ontvangen, nam de jongen bij de hand en liep met hem de kamer uit. Zijn kinderstemmetje klonk op: ‘Droesjie, mag ik een slagroompunt? En een voor Steggie?’ Slecht op haar gemak ging Cordelia zitten, met de rapporten van Negri in gedachten, en de gebrekkige informatie op Barrayar over hun kortgeleden afgebroken campagne om de planeet Escobar binnen te vallen. Escobar, de goede buur en bondgenoot van Kolonie Beta… De wapens die kroonprins Serg en zijn schip hoog boven Escobar hadden doen desintegreren, waren met gevaar voor eigen leven door de Barrayaraanse blokkade geloodst door ene kapitein Cordelia Naismith van het Betaanse expeditieleger. Dat feit was duidelijk en algemeen bekend, en daar hoefde ze zich niet voor te verontschuldigen. Het was de geheime geschiedenis, die zich achter de schermen had afgespeeld onder het Barrayaraanse opperbevel, die zo… verraderlijk was, dat was het juiste woord, besloot Cordelia. Gevaarlijk, als slecht opgeslagen giftig afval.
Tot Cordelia’s verbijstering boog prinses Kareen zich naar haar over, pakte haar rechterhand, bracht die naar haar lippen en drukte er een stevige kus op.
‘Ik heb gezworen,’ zei Kareen schor, ‘dat ik de hand zou kussen die Ges Vorrutyer heeft gedood. Dank u. Dank u.’ Haar stem was serieus en verstikt door tranen, en de dankbaarheid was van haar gezicht af te lezen. Ze ging rechtop zitten, haar gezicht werd weer gereserveerd en ze knikte. ‘Dank u. God zegene u.’
‘Eh…’ Cordelia wreef over de gekuste plek. ‘Ehmm… Ik… Deze eer komt een ander toe, hoogheid. Ik was erbij toen admiraal Vorrutyers keel werd doorgesneden, maar het was niet mijn hand die het heeft gedaan.’
Kareen balde haar vuisten in haar schoot, en haar ogen glommen. ‘Dan was het toch heer Vorkosigan!’
‘Nee!’ Cordelia klemde haar lippen op elkaar van ergernis. ‘Negri had u de waarheid moeten vertellen. Het was sergeant Bothari. Hij heeft mijn leven gered, op dat moment.’
‘Bothari?’ Kareen ging kaarsrecht zitten van verbazing. ‘Bothari het monster, Bothari, Vorrutyers krankzinnige knecht?’
‘Ik vind het niet erg om er de schuld van te krijgen in zijn plaats, hoogheid, want als het bekend was geworden, waren ze gedwongen geweest hem te executeren wegens moord en muiterij, en zo komt hij daar onderuit. Maar ik… ik mag zijn lof niet van hem afpakken. Ik zal het aan hem doorgeven als u wilt, maar ik weet niet zeker of hij zich de gebeurtenis herinnert. Hij heeft een of andere draconische psychotherapie ondergaan na de oorlog, voordat ze hem hebben laten gaan; wat de Barrayaranen therapie noemen’ — van dezelfde kwaliteit als hun neurochirurgie, vreesde Cordelia — ‘en ik heb begrepen dat hij voor die tijd ook niet helemaal, eh, normaal was.’
‘Nee,’ zei Kareen. ‘Dat was hij niet. Ik dacht dat hij Vorrutyers stroman was.’
‘Hij heeft ervoor gekozen dat niet te zijn. Ik denk dat het de heldhaftigste daad was waarvan ik ooit getuige ben geweest. Om vanuit dat moeras van kwaad en waanzin te streven naar…’ Cordelia’s stem stierf weg, want ze geneerde zich om te zeggen: te streven naar verlossing. Na een korte stilte vroeg ze: ‘Stelt u admiraal Vorrutyer verantwoordelijk voor de, eh, verwording van prins Serg?’ Als ze toch bezig waren de lucht te zuiveren…
‘Ges Vorrutyer…’ Kareen wrong haar handen, ‘vond een geestverwant en vriend in Serg. Een willige volgeling, in zijn walgelijke pleziertjes. Misschien was het niet… alleen de schuld van Vorrutyer. Ik weet het niet.’
Een eerlijk antwoord, voelde Cordelia. Kareen vervolgde zacht: ‘Ezar beschermde me tegen Serg, nadat ik in verwachting was geraakt. Ik had mijn man al meer dan een jaar niet gezien toen hij sneuvelde bij Escobar.’
Kareen herstelde zich na een moment van afwezigheid en schudde haar hoofd om zich weer te concentreren. ‘Thee, vrouwe Vorkosigan?’ Ze glimlachte. Ze raakte een comlink aan die verborgen was in een met edelstenen bezette sierspeld op haar schouder en gaf huishoudelijke orders. Blijkbaar was het vertrouwelijke gesprek voorbij. Nu moest kapitein Naismith zien uit te puzzelen hoe vrouwe Vorkosigan thee diende te drinken met een prinses.
Gregor en de lijfwacht kwamen terug tegen de tijd dat de slagroom-punten werden geserveerd, en Gregor slaagde erin de dames zodanig te vertederen dat hij een tweede portie kreeg. Kareen trok de grens onvermurwbaar bij een derde. De zoon van prins Serg leek een volkomen normaal jongetje, hooguit een beetje stil in het gezelschap van vreemden. Cordelia bekeek hem en Kareen met grote persoonlijke interesse. Moeder zijn. Iedereen deed het. Hoe moeilijk kon het zijn? ‘Hoe bevalt uw nieuwe woonplaats u tot nu toe, vrouwe Vorkosigan?’ informeerde de prinses, als inleiding tot een beleefde conversatie. Praatjes voor bij de thee; nu geen naakte gezichten meer. Niet waar de kinderen bij zijn.
Cordelia dacht erover na. ‘Het buitenhuis in het zuiden, Vorkosigan Surleau, is gewoon schitterend. Dat prachtige meer… Het is groter dan enig wateroppervlak op Kolonie Beta, maar Aral vindt het niets bijzonders. Uw planeet is buitengewoon mooi.’
‘Ziet u ons nog steeds als de vijand?’ vroeg de prinses nieuwsgierig. ‘O, ik zag u al niet meer als de vijand voordat de oorlog voorbij was. Meer als een verzameling slachtoffers, lijdend aan verscheidene gradaties van blindheid.’
‘U hebt een scherpe blik, vrouwe Vorkosigan.’ De prinses nipte van haar thee en glimlachte naar haar kopje. Cordelia knipperde met haar ogen.
‘In Huize Vorkosigan heerst nogal de sfeer van een kazerne, als graaf Pjotr aanwezig is,’ merkte Cordelia op. ‘Al die geuniformeerde mannen van hem. Ik geloof dat ik tot nu toe een paar vrouwelijke bedienden heb zien wegglippen om hoeken, maar ik heb er nog niet een gevangen. Een Barrayaraanse kazerne, bedoel ik. Mijn Betaanse onderdeel was heel anders.’
‘Gemengd,’ zei Droesjnakovi. Was dat een schittering van afgunst in haar ogen? ‘Vrouwen en mannen door elkaar in het leger.’
‘Aanstelling na het afleggen van een geschiktheidstest,’ stemde Cordelia in. ‘En alleen dan. De lichamelijk zwaardere klussen worden natuurlijk aan de mannen toegewezen, maar daar lijkt niet zo vreemd en obsessief veel status aan gehecht te worden.’
‘Respect,’ verzuchtte Droesjnakovi.
‘Nou, als mensen hun leven op het spel zetten voor hun gemeenschap, mag daar ook wel wat respect tegenover staan,’ zei Cordelia gelijkmoedig. ‘Ik geloof dat ik mijn… mijn zusterofficieren wel mis. De pientere vrouwen, de techneuten, zoals mijn vriendinnenclubje thuis.’ Daar was dat netelige woord weer, thuis. ‘Er moeten hier toch ook pientere vrouwen zijn, met al die slimme mannen. Waar verstoppen ze zich?’ Cordelia hield geschrokken haar mond toen het plotseling bij haar opkwam dat Kareen deze opmerking weleens ten onrechte als kritiek op haarzelf zou kunnen opvatten. En als ze nu toevoegde: met uitzondering van de aanwezigen, zou ze het alleen nog erger maken. Maar als Kareen deze conclusie al trok, hield ze die voor zichzelf, en Cordelia werd gered van verdere potentiele blunders door de terugkeer van Aral en Illyan. Ze namen beleefd afscheid en keerden terug naar Huize Vorkosigan.
Die avond kwam commandant Illyan even langs op Huize Vorkosigan, en hij had Droesjnakovi bij zich. Ze
