owocna i teraz zajmowal sie niemal wylacznie klientami z Hollywood, pozostawiajac kontrakty sportowe Esperanzie.
To dziwne. Mozna by oczekiwac, ze jako ekssportowiec Myron bedzie bardziej przywiazany do klientow z tej branzy. Jednak nie. Bardziej lubil aktorow. Wiekszosc sportowcow zaczyna kariere w bardzo mlodym wieku i od razu zostaje wyniesiona do rangi polbogow. Sportowcy sa elita w szkole. Sa zapraszani na wszystkie prywatki. Maja wszystkie najladniejsze dziewczyny. Budza podziw rodzicow. Maja fory u nauczycieli.
Z aktorami jest inaczej. Wielu z nich zaczyna kariere od najnizszych szczebli drabiny. Sportowcy rzadza w wiekszosci miast. Aktorzy to czesto ci, ktorym nie udalo sie dostac do druzyny i szukali innego zajecia. Czesto byli za niscy – spotkaliscie kiedys jakiegos aktora i zauwazyliscie, jaki jest niski? – albo mieli klopoty z koordynacja ruchowa. Dlatego zajeli sie aktorstwem. Pozniej, kiedy zostaja gwiazdami, nie sa z tym oswojeni. Sa zaskoczeni. Nieco bardziej to doceniaja. Wielokrotnie – nie, nie zawsze – sa wskutek tego skromniejsi niz ich koledzy sportowcy.
Oczywiscie, inne czynniki tez odgrywaja role. Mowi sie, ze aktorzy wychodza na scene, zeby zapelnic pustke, ktora moze wypelnic tylko aplauz widowni. Nawet jesli to prawda, to bardziej zalezy im na uznaniu widzow. Podczas gdy sportowcy przywykli, ze ludzie spelniaja ich zyczenia, i zaczeli uwazac to za cos, co nalezy im sie od zycia, aktorzy doszli do tego od poczatkowego zwatpienia. Sportowcy musza zwyciezac. Musza kogos pokonac. Aktorzy potrzebuja tylko waszego aplauzu, a wiec aprobaty.
Dlatego latwiej sie z nimi pracuje.
I znow jest to ogromnym uogolnieniem – w koncu Myron sam byl sportowcem i wcale nie uwazal sie za trudnego czlowieka – lecz jak w wiekszosci uogolnien, w tym rowniez cos bylo.
Powiedzial Reksowi o niezaleznym producencie szukajacym aktora do roli „podstarzalego zlodzieja transwestyty, ale o zlotym sercu”. Rex skinal glowa. Nieustannie omiatal wzrokiem sale, jakby byl na przyjeciu koktajlowym i czekal na przybycie kogos waznego. Rex zawsze jednym okiem obserwowal wejscie. Tak juz jest z aktorami. Myron reprezentowal jednego z tych powszechnie znanych z niecheci do prasy. Facet walczyl z fotoreporterami. Podawal do sadu redakcje bulwarowek. Zadal poszanowania swojej prywatnosci. Jednak ilekroc Myron jadl z nim obiad, aktor zawsze wybieral stolik na srodku sali, siadal twarza do drzwi i spogladal przez sekunde na kazdego wchodzacego, sprawdzajac, czy zostal rozpoznany.
Wciaz bladzac wzrokiem, Rex powiedzial:
– Tak, tak, rozumiem. Bede musial nosic sukienke?
– W niektorych scenach.
– Juz to robilem.
Myron uniosl brew.
– Na scenie. Nie rob sobie jaj. To byla gustowna kreacja. Suknia musi byc elegancka.
– Zatem nie nazbyt wydekoltowana?
– Zabawne, Myron. Powinienes grac w komediach. A skoro mowa o grze, czy beda potrzebne probne zdjecia?
– Beda.
– Rany boskie, przeciez wystapilem w osiemdziesieciu filmach.
– Wiem, Rex.
– Nie moze obejrzec ktoregos z nich?
Myron wzruszyl ramionami.
– Powtarzam, co powiedzial.
Podoba ci sie scenariusz?
– Podoba, Rex.
– Ile lat ma ten rezyser?
– Dwadziescia dwa.
– Jezu. Bylem juz slawny, zanim sie urodzil.
– Oplaca ci przelot do LA.
– Pierwsza klasa?
– Turystyczna, ale mysle, ze zalatwie ci doplate do biznesowej.
– Ach, kogo ja chce oszukac? Polecialbym, siedzac goly na skrzydle, jesli rola jest odpowiednia.
– To wlasciwe podejscie.
Jakas matka z corka podeszly i poprosily Reksa o autograf. Usmiechnal sie czarujaco i wypial piers. Spojrzal na te, ktora zdecydowanie wygladala na matke, i zapytal:
– Jestescie siostrami? Chichotala, odchodzac.
– Jeszcze jeden zadowolony widz – zauwazyl Myron.
– Staram sie.
Jakas piersiasta blondynka przyszla po autograf. Rex ucalowal ja nieco zbyt entuzjastycznie. Gdy odeszla, kolyszac biodrami, Rex pokazal Myronowi kawalek papieru.
– Popatrz.
– Co to jest?
– Jej numer telefonu.
– Przerazajace.
– Co mam powiedziec, Myronie? Kocham kobiety.
Myron zrobil zamyslona mine.
– Co znowu?
– Tylko sie zastanawiam – odparl Myron – co z twoja umowa przedmalzenska.
– Bardzo zabawne.
Jedli kawalki kurczaka smazonego w glebokim tluszczu. A moze byla to wolowina lub krewetki. Wszystko usmazone w glebokim tluszczu smakuje tak samo. Myron czul na sobie spojrzenie Reksa.
– O co chodzi? – zapytal.
– Troche ciezko mi to wyznac – rzekl Rex – ale tylko w blasku reflektorow czuje, ze zyje. Mam trzy byle zony i czworo dzieci. Kocham je wszystkie. Dobrze sie czuje w ich towarzystwie. Jednak tylko w swietle reflektorow czuje, ze naprawde jestem soba.
Myron nic nie powiedzial.
– Czy to wydaje ci sie zalosne?
Myron wzruszyl ramionami.
– I wiesz co?
– Co.
– Mysle, ze w glebi serca wiekszosc ludzi czuje to samo. Pragna slawy. Chca, zeby ludzie rozpoznawali ich i zatrzymywali na ulicy. Ludzie mowia, ze to nowosc, wprowadzona przez telewizyjne programy typu reality show. Ja uwazam, ze tak bylo zawsze.
Myron wpatrywal sie w swoj talerz.
– Zgadzasz sie ze mna?
– Sam nie wiem, Rex.
– Dla mnie te swiatla nie zgasly od razu, wiesz, o czym mowie? Powoli przygasly. Mialem szczescie. Jednak spotkalem kilka jednorazowych gwiazd. Czlowieku, potem juz nigdy nie sa szczesliwi. Nigdy. W moim przypadku to powolne przygasanie slawy pozwolilo mi sie przyzwyczaic. Chociaz nawet teraz ludzie wciaz mnie rozpoznaja. Dlatego co wieczor jadam na miescie. Tak, wstyd sie przyznac, ale to prawda. I nawet teraz, po siedemdziesiatce, wciaz marze o powrocie w blask reflektorow. Wiesz, o czym mowie?
– Wiem – rzekl Myron. – Dlatego tak cie lubie.
– Dlaczego?
– Jestes szczery. Wiekszosc aktorow twierdzi, ze wazna jest tylko praca.
Rex prychnal pogardliwie.
– Co za bzdury. Jednak trudno ich za to winic, Myronie. Slawa to narkotyk. Najmocniejszy. Uzalezniasz sie, ale nie chcesz sie do tego przyznac. – Rex poslal mu krzywy usmiech, ktory kiedys topil dziewczece serca. – A co z toba, Myronie?
– Co ze mna?
– Pamietasz, co mowilem o tym blasku reflektorow? Dla mnie on przygasal powoli. Ale dla ciebie, jednego z
