toczyc ozywiona rozmowe. Ten didzej mial bluze z pilka na plecach i literami QB jak quarterback na rekawie. Paru kumpli probowalo go zawolac.
– Hej, Farm!
Jednak chlopak cala uwage skupil na rozmowcy. Myron podszedl blizej, zeby lepiej sie im przyjrzec.
– No coz, czesc – mruknal do siebie.
Chlopcem rozmawiajacym z Harrym Davise – teraz Myron widzial go wyraznie, jego kozia brodke i dredy – byl nie kto inny jak Randy Wolf.
Rozdzial 29
Myron zastanawial sie, co robic – pozwolic im rozmawiac czy przerwac te pogawedke? Spojrzal na zegarek. Zaraz zadzwoni dzwonek. A wtedy obaj, Harry Davis i Randy Wolf, wejda do budynku i beda nieosiagalni do konca dnia.
Pora wkroczyc na scene.
Kiedy Myron byl zaledwie trzy metry od nich, Randy zauwazyl go. Szeroko otworzyl oczy, jakby go rozpoznal. Odsunal sie od Harry’ego Davisa. Ten odwrocil sie, zeby sprawdzic, co sie dzieje.
Myron pomachal im reka.
– Czesc, chlopaki.
Obaj zamarli jak zajace w swietle reflektorow.
– Ojciec mowil, ze nie powinienem z panem gadac – rzekl Randy.
– Twoj ojciec nie mial okazji lepiej mnie poznac – odparl Myron. – Naprawde jestem slodki. – Pomachal do zmieszanego nauczyciela. – Czesc, panie D.
Prawie do nich doszedl, gdy uslyszal za plecami glos.
– Wystarczy.
Myron odwrocil sie. Przed nim stali dwaj policjanci w mundurach. Jeden byl wysoki i chudy. Drugi niski, z dlugimi, ciemnymi lokami i gestymi wasami. Ten nizszy wygladal jak zywcem wziety z telewizyjnego programu o gwiazdach lat osiemdziesiatych.
– Dokad to sie wybierasz?
– To teren publiczny. Spaceruje sobie.
– Cwaniakujesz?
– Uwazasz to za cwaniakowanie?
– Zapytam cie jeszcze raz, spryciarzu. Dokad to sie wybierasz?
– Do klasy – rzekl Myron. – Dzis bedzie cholernie trudna klasowka z algebry.
Wysoki spojrzal na niskiego. Randy Wolf i Harry Davis patrzyli, nie odzywajac sie. Niektorzy uczniowie zaczeli pokazywac ich palcami i podchodzic. Zadzwonil dzwonek. Wyzszy policjant powiedzial:
– W porzadku, nie ma tu na co patrzec. Rozejsc sie do klas. Myron wskazal na Wolfa i Davisa.
– Musze z nimi porozmawiac.
Wyzszy policjant go zignorowal.
– Do klas – powtorzyl. Potem spojrzal na Randy’ego i dodal: – Wszyscy.
Tlum zrzednial i znikl. Randy Wolf i Harry Davis rowniez. Myron zostal sam z dwoma policjantami.
Wyzszy przysunal sie do Myrona. Byli niemal tego samego wzrostu, ale Myron byl od niego ciezszy co najmniej o dziesiec lub pietnascie kilo.
– Trzymaj sie z daleka od tej szkoly – wycedzil. – Nie rozmawiaj z nimi. Nie zadawaj pytan.
Myron zastanowil sie. Nie zadawaj pytan? Tak nie mowi sie do podejrzanego.
– Komu nie zadawac pytan?
– Nikomu i zadnych.
– To dosc niejasne.
– Uwazasz, ze powinienem wyrazic sie jasniej?
– Owszem, przydaloby sie.
– Znowu cwaniakujesz?
– Chce tylko miec jasnosc.
– Hej, dupku – wtracil sie nizszy gliniarz, ten wygladajacy jak jeden z dwoch znanych piosenkarzy z lat osiemdziesiatych. Chwycil palke i pokazal ja Myronowi. – Czy to dla ciebie dostatecznie jasne?
Obaj usmiechneli sie do Myrona.
– No co jest? – Nizszy gliniarz, ten z gestymi wasami, postukal palka w dlon. – Kot zezarl ci jezyk?
Myron spojrzal najpierw na wyzszego gliniarza, a potem na tego z wasami. Potem powiedzial:
– Dzwonil Darryl Hall. Pytal, czy trasa koncertowa nadal aktualna.
Natychmiast przestali sie smiac.
– Rece do tylu – rzucil wyzszy.
– Co, chcecie mi powiedziec, ze on nie wyglada jak John Oates?
– Rece do tylu, ale juz!
– Hall i Oates? Ci od „Sarah Smile” i „She s Gone”?
– Juz!
– To zadna zniewaga. Jestem pewien, ze wiele panienek leci na Johna Oatesa.
– Odwroc sie!
– Po co?
– Zamierzam cie skuc. Zgarniamy cie.
– Pod jakim zarzutem?
Napasc i pobicie.
– Kogo?
– Jake’a Wolfa. Powiedzial nam, ze wtargnales do jego rezydencji i pobiles go.
Aha.
Denerwujac gliniarzy, osiagnal swoj cel. Teraz juz wiedzial, dlaczego go sledzili. Nie jako podejrzanego w sprawie znikniecia Aimee. Napuscil ich Jake Wolf.
Oczywiscie, plan nie byl doskonaly. Aresztowali go.
John Oates zatrzasnal kajdanki, zgodnie z oczekiwaniami Myrona starajac sie przyciac mu skore na nadgarstkach. Myron przyjrzal sie wyzszemu gliniarzowi. Ten wygladal na wytraconego z rownowagi i nerwowo rozgladal sie wokol. Myron uznal, ze to dobry znak.
Nizszy pociagnal go w strone tego szarego chevroleta, ktory jechal za Myronem od samego domu. Wepchnal Myrona na tylne siedzenie, starajac sie uderzyc jego glowa o blache, ale Myron byl na to przygotowany i pochylil sie. Na przednim siedzeniu zobaczyl aparat fotograficzny z teleobiektywem, tak jak mowil Win.
Hmm. Dwaj policjanci robiacy zdjecia, sledzacy go od domu, niedajacy mu porozmawiac z Randym i zakladajacy mu kajdanki… Wielki Jake mial duze wplywy.
Wyzszy pozostal na zewnatrz i przechadzal sie tam i z powrotem. Najwyrazniej sprawy toczyly sie dla niego zbyt szybko. Myron postanowil to wykorzystac. Niski z gestymi wasami i ciemnymi kedziorami usiadl z tylu obok Myrona i usmiechnal sie.
– Naprawde lubilem „Rich Girl” – powiedzial mu Myron. – Jednak „Private Eye”… No wiesz, co to w ogole za piosenka? „Obserwuja cie wszedzie”. No wiesz, czy nie jestes wszedzie obserwowany? W publicznych miejscach i prywatnie, gdziekolwiek?
Wytracil go z rownowagi szybciej, niz sie spodziewal. Niski gliniarz zamachnal sie i uderzyl go w brzuch. Jednak jedna z wielu rzeczy, jakich Myron nauczyl sie w zyciu, to przyjmowac ciosy. To podstawowa rzecz, jesli spodziewasz sie fizycznej konfrontacji. W prawdziwej bojce zawsze otrzymujesz ciosy, chocbys byl nie wiem jak dobry. Reakcja psychologiczna czesto decyduje o wyniku starcia. Jesli nie wiesz, czego oczekiwac, wahasz sie i cofasz. Stajesz sie zbyt defensywny. Pozwalasz, by rzadzil toba strach.
Jesli cios jest wymierzony w glowe, musisz ja uchylic. Nie mozesz pozwolic sie trafic, zwlaszcza w nos. Nawet lekkie odchylenie glowy moze pomoc. Zamiast czterema palcami, moze zostaniesz trafiony dwoma lub jednym. To ogromna roznica. Ponadto musisz rozluznic miesnie. Powinienes odwrocic sie wraz z ciosem, doslownie zatoczyc
