жытло залатым'.
9. Без затрымкi i прамаруджвання разбойнiкi аднагалосна выбралi яго сваiм важаком i прынеслi яму даволi багатую прыгожую вопратку, якую ён апрануў, скiнуўшы свае лахманы. Перамянiўшыся такiм чынам, ён пацалаваўся з усiмi i разлёгся на ганаровым месцы ля стала. Яго выбранне было адсвяткавана вячэрай са шчодрай выпiўкай.
Даведаўшыся з гутаркi разбойнiкаў, якую яны вялi мiж сабой, пра спробу паланянкi ўцячы, i пра маё хаўруснiцтва, i аб прызначанай нам жахлiвай смерцi, ён запытаўся, дзе знаходзiцца дзяўчына. Калi яе прывялi i ён убачыў яе закаванай, то, зморшчыўшы незадаволена нос, гаворыць: 'Вядома, я не такi нявыхаваны i самавольны, каб спыняць вас ад выканання вашага прысуду, аднак лiчыў бы бессаромным, меўшы сваю думку, схаваць ад вас тое, што мне здаецца правiльным. Перш за ўсё прашу мне верыць, што кiруе мною выключна ваша карысць, прытым, калi мая думка вам не спадабаецца, вы зноў можаце вярнуцца да свайго намеру. Я лiчу, што для разбойнiкаў, для тых, хто ясна разумее сваю справу, вышэй за ўсё павiнен стаяць прыбытак, нават вышэй, чым жаданне помсты, здзяйсненне якой бывае звязана са стратамi. Калi вы загубiце гэту дзяўчыну ў гэтым асле, дык вы толькi заспакоiце сваё пачуццё абурэння без нiякай кампенсацыi. Таму я думаю, што яе трэба завезцi ў якi-небудзь горад i там прадаць. Дзяўчына ў яе гадах не можа пайсцi па нiзкай цане. У мяне самога, калi я яшчэ вадзiўся са зводнiкамi, быў знаёмы, якi, думаю, не мала даў бы талантаў за такую дзяўчыну з высокага роду, каб далучыць яе да рамяства распуснiцы. Ад яго ўжо яна не ўцякла б, а ваша жаданне помсты было б у нейкай ступенi задаволеным, калi б яна трапiла ў публiчны дом. Я вам выказваю тое, што мне прыйшло ў галаву, а вы ў сваiх намерах i ўчынках свабодныя'.
10. Так гэты руплiвец аб разбойнiцкiм прыбытку баранiў i нашу справу ратаваў асла i дзяўчыну. Пасля доўгага абмеркавання, якое выматала мне ўсю душу, усе ахвотна далучылiся да думкi разбойнiка-навiчка i зараз жа вызвалiлi дзяўчыну ад кайданоў.
А тая, убачыўшы гэтага юнака i пачуўшы гутарку пра распуснiц i зводнiкаў, пачала радасна смяяцца, што прымусiла мяне асудзiць увесь жаночы пол: гэта ж на маiх вачах разыгрывала дзяўчына каханне да маладога жанiха i iмкненне да святынi чыстага шлюбу, i вось пры адным успамiне пра публiчны дом яна прыходзiць у захапленне. Такiм чынам, у той момант увесь жаночы род i ягоны нораў залежалi ад аслiнага асуджэння.
А малады чалавек зноў гаворыць да разбойнiкаў: 'Чаму б нам не наладзiць малебства Марсу Паплечнiку, каб ён дапамог нам i дзяўчыну прадаць, i набраць новых сяброў? Ды, як бачу, няма ў нас нiякай жывёлiны, каб прынесцi ахвяру, i столькi вiна, каб можна было ўдосталь выпiць. Дайце мне з дзесятак спадарожнiкаў, гэтулькi мне хопiць, i я пайду ў блiжэйшую сялiбу i навалаку вам адтуль харчоў i вiна на цэлы салiйскi банкет'.
I ён пайшоў, а тыя, што засталiся, расклалi вялiкае вогнiшча i нарыхтавалi з зялёнага дзёрну богу Марсу алтар.
11. Неўзабаве тыя, што пайшлi, вяртаюцца, несучы мяхi з вiном i гонячы перад сабой цэлы статак жывёлы. Выбраўшы вялiкага старога калматага казла, прыносяць яго на ахвяру Марсу Паплечнiку i Спадарожнiку i тут жа рыхтуюць багаты банкет.
А той новы кажа: 'Вы павiнны пераканацца, што атаман не толькi ў вылазках i захопе здабычы спрытны, але ўмее i павесялiцца'. I, узяўшыся за работу, усё вельмi ўмела рыхтуе. Ён мяце, накрывае, варыць, смажыць каўбасу, прыгожа падае на стол, а галоўнае, усiх поiць вялiкiмi чаркамi вiна. У той жа час, робячы выгляд, што яшчэ нешта трэба прынесцi, штораз заходзiць да дзяўчыны i то дасць ёй узятую са стала ежу, то з вясёлым выглядам паднясе вiна, памачыўшы перш у той жа чарцы губы. Дзяўчына ўсё гэта прымала з прагнасцю i, здаралася, калi той хацеў яе пацалаваць, сама хуткiмi пацалункамi папярэджвала гэта жаданне.
Такiя яе паводзiны мне зусiм не спадабалiся. Ах, нявiнная дзяўчына, як магла ты забыцца пра свой шлюб i пра свайго жаданага жанiха? Як магла ты аддаць перавагу гэтаму прыблуду i крываваму забойцу перад такiм, якi толькi што стаў тваiм мужам, прыгожым знатным невядомым мне юнаком? Няўжо не мучыць цябе сумленне i ахвота табе, забыўшыся пра пачуццi, аддацца блуду сярод гэтых мячоў i пiк? А што будзе, як iншыя разбойнiкi пра гэта знюхаюць? Зноў тады да асла вернешся, зноў падвядзеш мяне пад смяртэльны ўдар! Праўду сказаць, ты адыгрываешся на чужой спiне...
12. Пакуль я з вялiкiм абурэннем узводзiў на яе паклёп i прыпiсваў ёй усякiя нiзкiя матывы, раптам з некаторых iхнiх намёкаў, дастаткова ясных для кемлiвага асла, пазнаю, што гэта не славуты разбойнiк Гем, а Тлепалем, жанiх гэтай самай дзяўчыны. I сапраўды, у ходзе гутаркi пачынае ён выказвацца ўсё ясней, не зважаючы на маю прысутнасць, быццам я нежывы: 'Будзь спакойная, Харыта дарагая, у хуткiм часе ўсе гэтыя твае ворагi будуць тваiмi палоннымi'.
I з падвойнай настойлiвасцю безупынна частуе асавелых ад п'янага дурману разбойнiкаў вiном, а сам не п'е. I, клянуся Геркулесам, у мяне з'явiлася падазрэнне, што ён iм падмяшаў у келiхi нейкага соннага зелля. Нарэшце ўсе, зусiм ап'янеўшы, звалiлiся з ног i паляглi як нежывыя. Тады ён пазвязваў iх без нiякай цяжкасцi моцнымi вяроўкамi, скруцiў iх па-свойму i, пасадзiўшы мне на спiну сваю дзяўчыну, накiраваўся ў родны горад.
13. Ледзь толькi мы пад'ехалi да дома, як усе гараджане высыпалi на вулiцу, каб убачыць доўгачаканае вiдовiшча. Выбеглi бацькi, родзiчы, суседзi, выхаванцы, слугi - усе з вясёлымi, радаснымi тварамi. Сапраўды, малюнак быў для ўсякага полу i ўзросту небывалы i, клянуся Геркулесам, запамiнальны, як дзева трыумфальна i ўрачыста ўязджае ў горад на асле. Я сам у меру сваiх сiл павесялеў i, каб не палiчылi, што я тут нi пры чым, навастрыў вушы, раздзьмуў ноздры i гучна зароў, напоўнiўшы грамовым крыкам усё наваколле.
Бацькi забралi дзяўчыну ў вясельны пакой i акружылi яе ласкай i клопатам, а мяне, i вялiкую колькасць уючнай жывёлы, i людзей Тлепалем вярнуў назад. Я не меў нiчога супраць, бо наогул вызначаўся дапытлiвасцю i цяпер вельмi хацеў пабачыць, як будуць лавiць разбойнiкаў.
Мы засталi iх звязанымi больш вiном, чым вяроўкамi. Знайшоўшы i павыцягваўшы з пячоры ўсё дабро, нагрузiлi нас золатам, серабром i iншымi багаццямi. А разбойнiкаў так, як былi яны звязаныя, падкацiлi да абрыву i кiнулi ў прорву, iншых жа, пабiтых iх уласнымi мячамi, пакiнулi на месцы. Радуючыся з гэтакай помсты, у добрым настроi вярнулiся мы ў горад. Багацце разбойнiкаў было складзена ў грамадскае сховiшча, а вернутая дзяўчына была паводле закону перададзена Тлепалему.
14. Ад той хвiлiны маладая матрона, абвясцiўшы мяне сваiм выратавальнiкам, пачала вельмi пра мяне клапацiцца i ў дзень вяселля загадала насыпаць мне ў яслi аж па берагi ячменю i даць столькi сена, што хапiла б яго i бактрыйскаму вярблюду. Але якiя ж заслужаныя праклёны слаў я Фацiдзе, што перамянiла мяне ў асла, а не ў сабаку, калi бачыў, як вартаўнiкi дома да адвалу наядалiся рэшткамi багатых пачастункаў, украдзенымi цi атрыманымi ў якасцi падачак!
Пасля першай ночы i гуляў па падказцы Венеры нявеста не пераставала з вялiкай удзячнасцзю напамiнаць сваiм бацькам i мужу пра мяне, пакуль тыя не паабяцалi ёй, што мне будзе дадзена найлепшая апека. Сабралi нараду з найбольш паважаных сяброў, каб абмеркаваць, якiм спосабам найлепш мне аддзякаваць. Аднаму з iх здавалася сама лепей пакiнуць мяне пры доме i, не займаючы нiякай працай, кармiць адборным ячменем, бобам i вiкай. Але ўзяла верх думка другога якi, клапоцячыся аб маёй свабодзе, радзiў выпусцiць мяне гуляць у табунах на сельскiх прасторах, каб гаспадары кабыл атрымалi ад майго высакароднага пакрыцця прыплод - мноства мулаў.
15. Тады адразу з'яўляецца табуншчык, дык, даўшы яму шмат наказаў, загадваюць забраць мяне. Вельмi задаволены, пабег я наперад, думаючы, што ўжо не буду мець справы нi з цюкамi, нi з iншай паклажай, i спадзеючыся, што ў пачатку вясны ўдасца мне знайсцi дзе-небудзь на лугах ружы. Думалася мне таксама, што калi мне ў аслiнай постацi аказваецца такая ўдзячнасць i пашана, дык, стаўшы чалавекам, буду мець яшчэ больш павагi. Але як толькi апынулiся мы за горадам, аказалася, што не толькi нiякiя прыемнасцi, нават i намёку на свабоду мяне не чакала. Пастухова жонка, скупая, нягодная жанчына, адразу прыставiла мяне круцiць жорны i, падбадзёрваючы мяне дубцом з яшчэ зялёнымi лiстамi, за кошт маёй скуры рыхтавала хлеб для сябе i сваёй сям'i. Мала таго, што вымотвала мае сiлы, мелючы муку сабе, яна маёй працай малола за плату збожжа суседзям, а мяне пасля гэтакiх пакут пазбаўляла прызначанага мне корму. Ячмень, якi атрымоўвала на мяне, яна таксама пускала ў памол i, змолаты маiм стараннем, прадавала суседзям, а мне пасля цэлага дня цяжкой працы толькi пад вечар давала бруднага непрасеянага вотруб'я, у якiм было поўна пяску.
16. Дзеля цяжэйшага прыгнёту бязлiтасны лёс абрынуў на мяне новыя пакуты, вядома, на тое, каб я, як
