зраўняцца аднолькавай смерцю з маiм мужам! Вочы ў цябе жывога памруць, i нiчога, апроч сноў, ты ўжо не ўбачыш. Я так зраблю, што ты будзеш зайздросцiць смерцi свайго ворага. Дзённага святла не ўбачыш, за руку павадыра будзеш хапацца, Харыты абымаць не будзеш, жанiцьбай не ашчаслiвiшся, у смяротны супакой не апусцiшся, жыццёвых радасцяў не спазнаеш i будзеш блукаць бледным ценем памiж уладаннямi Орка i сонцам, доўга будзеш шукаць руку, што пазбавiла цябе зрэнкаў, i нават не даведаешся, хто твой крыўдзiцель. А я крывёй тваiх вачэй злажу ахвяру на грабнiцы Тлепалема i блаславёнай яго душы аддам твае вочы. Ды навошта карыстаешся ты адтэрмiноўкай заслужанай адплаты i, можа, снiш аб згубных для цябе маiх абдымках! Пакiнь змрок сну i прачнiся для iншага змроку, змроку вечнага! Падымi свой аслеплены твар, спазнай помсту, зразумей сваё гора, злiчы свае беды! Так спадабалiся цнатлiвай жанчыне твае вочы, гэтак асвяцiлi тваё памяшканне вясельныя факелы. Помсцiцы будуць тваiмi вясельнымi дружкамi, а сябрам слепата i вечныя дакоры сумлення!'
13. Пасля такога прадказання яна выцягвае са сваiх валасоў шпiльку i шмат разоў прабiвае ёю вочы Тразiла, а потым, зусiм аслепленага, пакiдае. А калi ён, пакутуючы ад незразумелага болю, ускоквае, стараецца стрэсцi з сябе хмель i сон, яна хапае меч, якi звычайна насiў на поясе Тлепалем i, як звар'яцелая, бяжыць па вулiцы горада, задумаўшы, вiдаць, яшчэ нейкае злачынства, да мужавай грабнiцы.
Увесь народ i мы, пакiнуўшы свае справы, кiнулiся ўслед за ёй, намаўляючы адзiн аднаго адабраць ад яе зброю. Але Харыта, спынiўшыся каля грабнiцы Тлепалема i прымусiўшы ўсiх блiскучым мячом расступiцца, калi ўбачыла, што ўсе горка плачуць i лямантуюць, кажа: 'Пакiньце невыносныя вашы слёзы, пакiньце гора, нявартае маёй мужнасцi. Адпомсцiла я крываваму забойцу майго мужа, пакарала злоснага выкрадальнiка майго шчасця. Настае час, калi пры дапамозе гэтага мяча я знайду дарогу ў замагiльны свет да майго Тлепалема'.
14. I, расказаўшы дакладна i па парадку пра ўсё, што ёй у сне сказаў муж, i пра тое, як, уцягнуўшы ў пастку, яна пакарала Тразiла, увагнала меч у свае грудзi, прамарматала нейкiя незразумелыя словы i звалiлася мёртвая. Трымаючыся мясцовага звычаю, родзiчы старанна абмылi цела няшчаснай Харыты i пахавалi яе ў той самай грабнiцы, навек вярнуўшы ўкаханаму мужу.
А Тразiл, даведаўшыся, што здарылася, i не могучы знайсцi сабе адпаведнай кары, якая б адкупiла гэта гора, i перакананы, што смерцi ад мяча за яго злачынствы замала, загадаў занесцi сябе да той самай грабнiцы i, крыкнуўшы некалькi разоў: 'Вось вам, злавесныя ценi, добраахвотная ахвяра!', даў загад шчыльна зачынiць за iм уваход, выбiраючы самасудам смерць з голаду'.
15. Вось што расказаў юнак замаркочаным сялянам, перапыняючы не раз сваю аповесць уздыхамi i слязьмi. А тыя ў страху за свой лёс пры пераходзе ў рукi новых уладальнiкаў, горка аплакваючы гора ў доме ўладальнiкаў, збiраюцца ўцякаць. I старэйшы конюх, якому мяне здалi ў апеку з такiм шматзначным наказам, збiрае ўсё каштоўнае, што было прыхавана ў яго хацiне, i навальвае мне i iншай уючнай жывёле на спiны i з усiм сваiм скарбам пакiдае сваё ранейшае жыллё. Мы павезлi на сабе дзяцей i жанчын, курэй i гусей, казлянят i шчанят. Наогул, усё тое, што не магло досыць хутка iсцi i замаруджвала ўцёкi, перасоўвалася пры дапамозе нашых ног. Я не адчуваў цяжару грузу, хоць ён i быў вялiкi, так я быў рады, што ўцякаю i пакiдаю за сабой агiднага аперацыйнiка, якi замахваўся на маю адзнаку прыналежнасцi да мужчынскага полу.
Мiнуўшы хрыбет крутой гары, зарослай лесам, i зноў спусцiўшыся на роўны прастор палёў, калi ўжо дарога пачала губляцца ў прыцемку, дабралiся мы да нейкага ўмацаванага люднага i багатага паселiшча. Мясцовыя жыхары адгаворвалi нас iсцi далей уночы i нават на досвiтку, бо ўсе навакольныя дарогi былi поўныя ваўкоў, якiя адзначалiся надзвычайнай лютасцю i крыважэрнасцю. Як сапраўдныя разбойнiкi, накiдвалiся яны на падарожных i, калi былi галодныя, рабiлi налёты на суседнiя сялiбы. Цяпер гаротны лёс безабароннай жывёлы пагражае i людзям. Апроч таго, казалi нам, што ўся далейшая дарога запоўнена недаедзенымi трупамi i навокал там бялеюць паабгрызаныя косцi, дык выпраўляцца ў дарогу трэба з вялiкай асцярожнасцю, бо на кожным кроку могуць сустрэць нас неспадзяваныя засады.
Дзеля гэтага трэба пачакаць, пакуль развiднее, а нават калi мiне частка дня i сонца паднiмецца высока, бо дзённае святло спыняе лютасць дзiкiх звяроў, прытым раiлi iсцi не ўразброд, а цесным гуртам аж пакуль не мiнём гэтых небяспечных ваколiц.
16. Аднак нашы паганыя ўцекачы, нашы важакi, аслепленыя страхам магчымай пагонi, не паслухалi карысных парад i, не дачакаўшыся блiзкага ўжо свiтання, каля трэцяй начной варты наўючылi нас i пагналi па дарозе. Асцерагаючыся небяспекi, пра якую нам гаварылi, я, наколькi мог, трымаўся ў самай сярздзiне натоўпу, старанна хаваючыся за iншых уючных аслоў i коней, i зберагаў свой хрыбет ад нападу. Усе ўжо пачалi дзiвiцца з майго спрыту, бо я пераганяў усiх. Аднак гэта жвавасць сведчыла не пра маю бадзёрасць, а пра маю палахлiвасць. Таму мне падумалася, што, магчыма, i славуты Пегас стаў лятаць ад страху, за што i празвалi яго крылатым, бо, скачучы ў вышыню i ўзлятаючы да самага неба, ён у жаху выкручваўся ад зубоў вогненнай хiмеры. Ды i пастухi, якiя нас паганялi, забяспечылiся, прадбачачы сутычкi, рознай зброяй. Хто меў дзiду, хто рагацiну, адзiн дроцiк, другi дубiну, i кожны пастараўся набраць камення, якога шмат валялася на дарозе. Былi i такiя, што ўзброiлiся завостранымi каламi, аднак большасць, каб адпужаць звяроў, несла запаленыя факелы. Не хапала толькi сiгнальнай трубы, а то быў бы з нас цалкам ваенны атрад.
Абышоўшыся ў гэтай мясцовасцi толькi страхам, мы трапiлi ў горшую бяду. Ваўкi, цi то напалохаўшыся гоману, узнятага натоўпам, цi яркага полымя факелаў, цi то палюючы ў iншай мясцовасцi, зусiм на нас не напалi i нават блiзка не паказалiся.
17. А вось жыхары нейкага сельбiшча, каля якога давялося нам iсцi, падумаўшы, што мы разбойнiкi, смяртэльна перапалохалiся, баючыся за сваю маёмасць, i выпусцiлi на нас вялiкiх, выдрэсiраваных для вартаўнiчай службы сабак, злейшых за ваўкоў i медзвядзёў, нацкоўваючы iх рознымi выкрыкамi. Сабакi, злыя ад прыроды i раз'юшаныя гоманам, узнятым гаспадарамi, нападаюць на нас i без разбору пачынаюць абрываць жывёлу i людзей i шмат каго збiваюць з ног.
Клянуся Геркулесам, што гэта вiдовiшча заслугоўвае не столькi ўспамiнаў, колькi спачування. Сабакi зграямi хапалi тых, хто ўцякаў, другiя нападалi на тых, што стаялi, а трэцiя валтузiлi ляжачых i па ўсiх прайшлiся зубамi. А да гэтай небяспекi дадаецца другая, яшчэ горшая. Жыхары паселiшча пачалi раптам кiдаць са сваiх стрэх i з суседняга ўзгорка каменне, дык мы ўжо не ведалi, якой бяды асцерагацца: тут сабакi рвуць, адтуль каменне ляцiць. Здарылася, што адзiн камень трапiў у галаву жанчыне, якая ехала на мне. Яна пачала плакаць i клiкаць на дапамогу свайго мужа, таго пастуха, якi мяне даглядаў.
18. Ён пачаў заклiкаць багоў у сведкi, выцiраць з жончынага твару кроў i крычаць яшчэ мацней: 'Чаго вы нападаеце на няшчасных людзей, пакутнiкаў-падарожных? За што гонiце нас з такой лютасцю? Якой вам трэба нажывы? За якiя ўчынкi нам помсцiце? Вы ж жывяце не ў звярыных пячорах цi ў дзiкай глухменi, каб радавацца з пралiтай крывi!'
Як толькi ён гэта сказаў, зараз жа спыняецца град камення i па камандзе зацiхае ўзнятая сабакамi злавесная бура. А тады адзiн селянiн з верхавiны кiпарыса гаворыць: 'Мы пачалi бойку не на тое, каб адабраць ад вас вашы набыткi, а баранiлi ад вашых рук сваё. Цяпер вы можаце спакойна працягваць сваё вандраванне'.
Гэтак ён сказаў, i мы пайшлi далей, усе па-рознаму пацярпеўшы: хто ад камення, хто ад сабак - нiхто не застаўся цэлы. Прайшоўшы некаторую адлегласць, дабралiся мы да нейкага гаю з высокiх дрэў, упрыгожанага зялёнымi лужкамi, дзе нашы паганятыя захацелi спынiцца, каб падсiлкавацца i залячыць свае раны. Расцягнуўшыся на зямлi, хто дзе, перш усе адпачываюць ад стомы, а пасля пачынаюць залечваць рознымi сродкамi свае балячкi. Абмывалi кроў у вадзе блiзкага ручая, прыкладвалi да пухлiн губкi з воцатам, бiнтавалi адкрытыя раны. Так кожны па-свойму клапацiўся аб сваiм здароўi.
19. Тым часам з вяршынi ўзгорка сачыў за намi нейкi стары, якi пасвiў дробную жывёлу, побач з iм скублi траву козы. Нехта з нашых папытаўся ў яго, цi не прадаў бы ён свежага малака або сыру. Але ён доўга кiваў галавой i нарэшце кажа: 'I вы яшчэ думаеце пра ежу i пiтво i наогул пра якiсьцi адпачынак! Няўжо вы не ведаеце, у якiм месцы знаходзiцеся?' Пасля гэтага ён сабраў сваiх авечак i падаўся прэч. Гэта гутарка старога i яго ўцёкi нагналi на нашых пастухоў страх. I пакуль яны ў жаху стараюцца здагадацца, чым пагражае гэта мясцовасць, i не знаходзяць нiкога, хто б мог iм расказаць, наблiжаецца па дарозе другi стары высокага росту, моцна прыгнечаны гадамi, усiм целам апiраючыся на кiй, ледзь цягнучы ногi i аблiваючыся слязьмi. Убачыўшы нас, ён заплакаў яшчэ мацней i, дакранаючыся ўсiм маладым людзям па чарзе да каленяў, упрошваў так:
20. 'Заклiнаю вас Фартунай i вашымi генiямi-апекунамi, дажывiце вы да майго веку, памажыце знямогламу старому i майго малога, схопленага пеклам, вярнiце мне, струхлеламу! Унучак мой i неадступны спадарожнiк у гэтай вандроўцы захацеў злавiць верабейчыка, якi чырыкаў на плоце, i звалiўся глыбока ў роў,
