Мир сновидений

Постоял в сенях недолго,
из сеней во двор он вышел,
через двор прошел к воротам,
из ворот свернул к колодцу,
от колодца — прямо к лесу;
темна ночь глаза затмила,
на душе немое горе.

На опушке оглянулся —
дом родной увидел Ряйкке,
звуки летние услышал,
голубой дымок над баней,
звон коровьих колокольцев,
заскрипел колодца ворот,
дверь избы приотворилась,
да прошла в амбар хозяйка…

Сердце в нем перевернулось
от прекрасного виденья
жизни трудной и блаженной
на земле — краюшке черствой.
Ждал минутку, две смотрел он
и в утробе леса сгинул.

RAIKKO RAAHKA

Tuo turilas, Raikko raahka,
neuvoi tien viholliselle
kahden kallion lomasta,
syksy-yona hiljaisena;
teki sen henkensa hadassa.

Polttivat kylan poroksi,
surmasivat suuren kansan.
Yks on pirtti polttamatta,
se on pirtti Raikon raahkan.

Tuli toisen paivan ilta. —
Palasi paennehetkin
yksi sielta, toinen taalta,
kurkistellen, kuuristellen,
puita, pensaita palyen
ruumiille veristetyille,
raunoille rakkahille.

Raihko pirttinsa ovella
katselevi, kuuntelevi.
«Mita etsit vanha vaimo?»

«Etsin kullaista kotia,
loysin suitsevat kypenet.»

Raikko pirttinsa ovella
kalpeana, kelmeana.
«Mita katsot kuoma kulta?»

«Katselen verista veista,
lieko veikon, lieko langon.»

Raikon poika portahalla
itkea vetistelevi.
«Mita itket poika parka?»

«Itken orhia iloista,
loysin tiu’un tien ohesta.»

Piili Raikko pirttihinsa,
telkes ukset, sulki salvat,
istui pankkonsa peralle:
«Mita tyttoni murehit?»

«Miesta kaunoista murehin,
syyta syntymattomani.»
Kuului jo salainen kuiske,
sisiliskona sihisi,
viikon vierren kyyna kulki,
kuun mennen karhuna morisi:
«Yks oli pirtti polttamatta,
miksi pirtti Raikon raahkan?»

Raikon vaimo valkeuinen
se sanan sanovi julki: