werd gesmeten. Visjnoe was later onaangenaam getroffen door de bewering dat hij gezegd zou hebben dat de Stad niet met bloed verontreinigd had mogen worden en dat waar chaos verdwijnt, hij ook weer terugkeert. Maar door de jongere goden werd hij uitgelachen, want hij werd als de minste van Trimoerti beschouwd en het was bekend dat zijn ideeen al enigszins verouderd waren toen hij tot de Eersten behoorde. Om die reden ontkende hij ook iets met de zaak te maken te hebben gehad en trok hij zich een poos terug in zijn toren. Heer Varoena de Rechtvaardige wendde zijn gelaat af van de handeling en bezocht het Paviljoen van de Stilte aan Wereldeinde, waar hij een poos in de kamer genaamd Vrees door bracht.
Het Toneelstuk van Bloed was heel mooi. Het was dan ook geschreven door de dichter Adasay, die bekend stond om zijn elegant taalgebruik. Het werd begeleid door krachtige visioenen, door de Dromer speciaal voor deze gelegenheid in het leven geroepen. Men zegt dat ook Sam die dag een visioen had; en dat hij, voor alles voorbij was, als deel van de betovering, gedeeltelijk in duisternis gewandeld had, te midden.van afschuwelijke geuren, door gejammer en geween en dat elke daad van geweld die hij in zijn leven gekend had hem weer voor ogen gevoerd werd, hetzij eervol of snood, stil of luid, vers uit zijn herinnering en overlopend van de emoties bij hun ontstaan in zijn leven. Wat overbleef, werd in processie naar de brandstapel bij Wereldeinde gebracht, daar bovenop gelegd en onder gezang verbrand. Heer Agni had zijn bril geheven, een ogenblik gestaard en toen waren de vlammen opgelaaid. Heer Vayoe had zijn hand opgeheven en er was een wind gekomen om het vuur aan te wakkeren. Toen het voorbij was, had Heer Sjiva de as met een zwaai van zijn drietand over de wereld verspreid.
Dat alles in aanmerking genomen, was de begrafenis volmaakt en tegelijk indrukwekkend.
Spontaan werd toen in de Hemel met alle pracht en traditie het huwelijk gevierd. Mijlenhoge Piek glinsterde verblin dend als een stalagmiet van ijs. De betovering was verbroken en de fantoomkatten liepen weer zonder te zien door de straten van de Stad, hun vacht werd geaaid door de wind en wanneer zij een brede trap beklommen, was het een rotsachtige helling; de gebouwen waren klippen en de beelden waren bomen. De winden die door de Hemel waaiden namen het gezang mee en verspreidden dat door het land. Er werd een heilig vuur ontstoken op het Plein in het centrum van de Stad. Maagden, voor die gelegenheid ingevoerd, voedden dit vuur met schone, droge, aromatische houtsoorten, die knetterend zonder rook verbrandden, behalve af en toe een wolkje puur witte damp. Soerya, de zon, scheen met dergelijke schittering dat de dag vibreerde van helderheid. De bruidegom, vergezeld door een grote stoet vrienden en volgelingen, allen in het rood gekleed, werd door de Stad naar het Paviljoen van Kali gevoerd, waar allen door haar bedienden werden binnengelaten en naar de grote eetzaal geleid. Daar trad Heer Koebera als gastheer op. Hij liet het rode gezelschap, driehonderd in getal, afwisselend op zwarte en rode stoelen rond de lange zwarte houten tafels, die met been waren ingelegd, plaats nemen. Maar in die hal kregen allen madhoeparka te drinken, een drank van honing en wrongel en psychedelische poeders; en dat werd gedronken in gezelschap van het in het blauw geklede gevolg van de bruid, die elk met twee bekers de hal waren binnengekomen; want ook het gevolg van de bruid bestond uit driehonderd volgelingen. Toen iedereen gezeten was en de madhoeparka gedronken had, was Koebera enige tijd aan het woord. Hij spreidde grove scherts ten toon, doorspekte zijn toespraak met woorden van praktische wijsheid en zinspeelde af en toe op de oude geschriften. Toen vertrok het gevolg van de bruidegom naar het paviljoen op het Plein en naderde dat van de bruid uit een andere richting. Yama en Kali betraden afzonderlijk dit paviljoen en gingen aan weerszijden van een gordijn zitten. Er werden veel oude liederen gezongen en het gordijn werd weggenomen door Koebera, waardoor het tweetal elkaar die dag voor het eerst kon zien. Toen sprak Koebera weer. Hij vertrouwde Yama de zorg voor Kali toe, in ruil voor de beloften van goedheid, rijkdom en genot. Toen greep Heer Yama haar hand en Kali wierp een graanoffer in het vuur, waar Yama haar om heen leidde en hun kleding werd door een van haar volgelingen samengeknoopt. Toen besteeg Kali een molensteen en deed het tweetal zeven stappen tezamen waarbij Kali bij iedere stap op een hoopje rijst trapte. Toen werd er een lichte regen voor de duur van enkele hartekloppen uit de hemel opgeroepen, om de plechtigheid met de zegening van water te heiligen. Volgelingen en gasten verenigden zich toen tot een grote processie en trokken door de stad naar het zwarte paviljoen van Yama, waar een grote braspartij werd aangericht en het Toneelstuk van Bloed opgevoerd. Toen Sam tegenover zijn laatste tijger stond, had deze langzaam met zijn kop geknikt, want hij wist waarop hij jaagde. Vluchten was niet meer mogelijk, dus bleef hij staan. Ook de kat nam de tijd. Een horde demonen had op dat ogenblik geprobeerd op de Stad neer te dalen, maar de kracht van de betovering had hen op een afstand gehouden. Men zag de godin Ratri huilen en haar naam werd op de lijst gezet. Tak van de Archieven werd tijdelijk gevangen gezet in de kelders onder de Hemel. Men hoorde Heer Yama zeggen:
‘Het leven is niet weer opgestaan,’ alsof hij dat ondanks alles verwacht had.
Alles in aanmerking genomen was ook de dood volmaakt en tegelijk indrukwekkend.
De huwelijksfeesten duurden zeven dagen en Heer Mara spon droom na droom over de brassers. Als op een vliegend tapijt bracht hij hen naar de landen van illusie, deed paleizen van gekleurde rook op pilaren van water en vuur oprijzen, deed de banken waarop zij zaten opstijgen langs ontzagwekkende bouwsels van sterren en probeerde met koraal en mirre hen buiten hun zinnen te brengen, verschafte hun al hun aspecten en hield hen daarin gevangen, deed de oerkracht waarop zij hun macht hadden gebaseerd om hen heen draaien, terwijl Sjiva op een kerkhof de Dans van Vernieting en de Dans van de Tijd danste, ter ere van de legende hoe hij de drie vliegende steden van de Titanen ver nietigd had en Krisjna de Donkere de Dans van de Worstelaars danste ter herinnering aan zijn overwinning op de zwarte demon Bana, terwijl Laksjmi de Dans van het Beeld danste en zelfs Heer Visjnoe gedwongen werd mee te doen aan de Dans van de amfora, terwijl Moeroegan in zijn nieuwe lichaam lachte om de wereld, gekleed in al haar oceanen, en zijn triomfdans op de wateren uitvoerde alsof hij op een toneel stond, de dans die hij gedanst had nadat hij Sjoera had verslagen, die gevlucht was naar de diepte der zee. Wanneer Mara een gebaar maakte, was er betovering en kleur en muziek en wijn. Gedichten en spelen werden opgevoerd. Er was zang en gelach. Er waren toernooien waarbij wedstrijden in kracht en behendigheid plaatsvonden. Kortom, men had het uithoudingsvermogen van een god nodig om de volle zeven dagen lang plezier te maken.
Alles in aanmerking genomen, was ook het huwelijk volmaakt en tegelijk indrukwekkend.
Toen het feest ten einde was, verlieten bruid en bruidegom de Hemel om door de wereld te gaan zwerven en de genoegens van vele plaatsen te smaken. Zij reisden zonder bedienden of volgelingen, om helemaal vrij te zijn. Zij maak ten niet bekend waarheen zij gingen, noch hoelang zij er wilden doorbrengen — wat te verwachten was, daar hun makkers de hemelse potsenmakers bij uitnemendheid waren. Na hun vertrek werd er nog wat verder gefeest. Heer Roedra, die een geweldige hoeveelheid soma gedronken had, ging op de tafel staan en begon een toespraak over de bruid te houden, een toespraak waartegen Yama, zo hij aanwezig was geweest, ongetwijfeld opgekomen zou zijn. Daarom gaf heer Agni Roedra een klap in zijn gezicht en werd onmiddellijk uitgedaagd tot een aspectenduel over het hele gebied van de Hemel.
Agni vloog naar een bergtop voorbij Kaniboerrha en Heer Roedra stelde zich op in de buurt van Wereldeinde. Toen het startsein gegeven werd, schoot Roedra een pijl af die zich gierend richtte op het vuur van zijn tegenstander. Maar Heer Agni zag de pijl op vijfentwintig kilomter afstand en brandde hem uit de lucht met een stoot van het Universele Vuur.
Dezelfde kracht concentreerde hij toen in een lichtnaald die Roedra trof en hem op de plek waar hij stond tot as verbrandde, maar tegelijk een gat brandde in de koepel achter hem. Zo werd de eer van de Lokapala’s gered en er werd een nieuwe Roedra uit de rangen van de halfgoden gekozen om de plaats in te nemen van de oude, die gevallen was. Een radjah en twee hogepriesters stierven aan vergiftiging, waarbij hun lichamen alle kleuren van de regenboog aannamen en men bouwde brandstapels waarop hun blauwe overblijfselen werden neergelegd. Heer Krisjna hief zijn Aspect en speelde muziek waarna geen muziek meer bestaat en Goeari de Schone liet zich vermurwen en kwam na afloop mild gestemd weer bij hem. Sarasvati danste helemaal alleen de Dans der Verrukking en toen herschiep Heer Mara de vlucht van Helba en de Boeddha door de Stad. Die laatste droom verontrustte echter velen en er werden nog meer namen op de lijst gezet. Toen waagde een demon zich met het lichaam van een jongeling en de kop van de tijger in hun midden. Hij viel Heer Agni aan, maar werd door de vereende krachten van Ratri en Visjnoe teruggedreven. Toch slaagde hij erin zich onstoffelijk te maken, voordat Agni zijn staf op hem kon richten.
In de dagen die volgden vonden er veranderingen in de Hemel plaats.
Tak van de Archieven en de Schitterende Speer werd door de Heren van Karma veroordeeld tot reincarnatie in het lichaam van een aap; en in zijn geest werd een waarschuwing geschreven, dat waar hij zich ook voor vernieuwing mocht aanmelden, hem steeds weer het lichaam van een aap gegeven moest worden om in die vorm door de wereld te zwerven, totdat de Hemel de tijd gekomen achtte om genade te doen gelden en de vervloeking
