Een storm van zwaarden: Staal en sneeuw

‘Geef mij maar het drankje waar je nieuwe handen van krijgt,’ zei Jaime. ‘Dat moet ik hebben.’

‘Opdrinken,’ zei Brienne zonder te glimlachen, en hij deed het.

Pas na een halfuur voelde hij zich sterk genoeg om te staan. Na de schemerige, vochtige warmte van het badhuis was de buitenlucht een klap in zijn gezicht. ‘Heer Bolten zal al wel naar hem uitkijken,’ zei een wachter tegen Qyborn. ‘Naar haar ook. Moet ik hem dragen?’

‘Ik kan nog lopen. Brienne, geef me je arm.’

Terwijl hij zich aan haar vastklampte liet Jaime zich over de binnenplaats meevoeren naar een reusachtige, tochtige zaal die zelfs nog groter was dan de troonzaal in Koningslanding. Langs de wanden zat naar schatting om de tien voet een enorme haard, meer dan hij tellen kon, maar er was nergens vuur gemaakt, en de kou die tussen de wanden hing drong dan ook door tot op het bot. Een stuk of tien speerdragers met bontmantels aan stonden op wacht bij de deuren en de trappen naar de twee bovengalerijen. En in het midden van die onmetelijke leegte, aan een schragentafel die door enorme lappen gladde tegelvloer omringd leek, wachtte de heer van Fort Gruw, uitsluitend bediend door een schenker.

‘Heer,’ zei Brienne toen ze voor hem stonden.

De ogen van Rous Balten waren lichter dan steen en donkerder dan melk, en .. zijn stem was poeslief. ‘Het verheugt mij dat u sterk genoeg bent om mij gezelschap te houden, ser. Gaat u zitten, jonkvrouwe.’ Hij wees naar de uitstalling van kaas, brood, koud vlees en fruit waarmee de tafel gedekt was. ‘Rood of wit? Geen bijzonder wijnjaar, vrees ik. Ser Amaury had de kelders van vrouwe Whent bijna geheel drooggelegd.’

‘Ik neem aan dat hem dat zijn kop heeft gekost.’ Jaime liet zich snel in de hem aangeboden stoel zakken, opdat Bolten niet zou zien hoe zwak hij was. ‘Wit is voor Starks. Ik drink rood, zoals iedere goede Lannister.’

‘Ik heb liever water,’ zei Brienne.

‘Elmar, rode wijn voor ser Jaime, water voor vrouwe Brienne, en hippocras voor mijzelf.’ Bolton wuifde hun escorte weg, en de mannen bliezen geluidloos de aftocht.

Oudergewoonte reikte Jaime met zijn rechterhand naar zijn wijn. Zijn stomp bracht de kelk aan het wankelen, zodat zijn schone linnen verband met felrode spetters besprenkeld werd en hij gedwongen was de beker met zijn linkerhand te grijpen voordat die omviel. Maar Bolten deed net of hij Jaimes onhandigheid niet merkte. De noorderling pakte zelf een pruim en at die met kleine, felle hapjes op. ‘Probeert u deze eens, ser Jaime. Ze zijn heel zoet, en bovendien bevorderlijk voor de spijsvertering. Heer Vargo heeft ze meegenomen uit een herberg, voor hij die in brand stak.’

‘Mijn spijsvertering is uitstekend, die geit is geen heer, en uw pruimen interesseren mij niet half zoveel als uw bedoelingen.’

‘Met u?’ Een flauw lachje beroerde Rous Boltens lippen. ‘U bent een gevaarlijke vangst, ser. U zaait tweedracht om u heen. Zelfs hier, in mijn zo gelukkige Harrenhal.’ Zijn stem was net een zweempje luider dan een fluistering. ‘En in Stroomvliet ook, naar het schijnt. Weet u dat Edmar Tulling duizend gouden draken heeft uitgeloofd voor degene die u weer gevangenneemt?’

Meer niet? ‘Mijn zuster betaalt tien keer zoveel.’

‘Werkelijk?’ Nogmaals dat lachje, dat verscheen en even snel weer verdween. ‘Tienduizend draken is een fors bedrag. Natuurlijk dient ook heer Karstarks aanbod in overweging genomen te woren. Hij heeft de man die hem uw hoofd brengt de hand van zijn dochter beloofd.’

‘Net iets voor uw geit om dat door elkaar te halen,’ zei Jaime.

Bolton grinnikte zacht. ‘Harrion Karstark zat hier gevangen toen wij het kasteel innamen, wist u dat? Ik heb hem alle manschappen uit Karborg gegeven die ik nog bij me had en hem er samen met Hanscoe op uit gestuurd. Ik hoop echt dat hem in Schemer del niets is overkomen… anders zou Alys Karstark de enige van heer Rickards nageslacht zijn die nog in leven is.’ Hij koos nog een pruim uit. ‘Gelukkig voor u heb ik geen echtgenote nodig. Ik ben tijdens mijn verblijf in de Tweeling met jonkvrouw Walda Frey gehuwd.’

‘Schone Walda?’ Moeizaam probeerde Jaime het brood met zijn stomp tegen te houden, terwijl hij er met zijn linkerhand aan trok.

‘Dikke Walda. Heer Frey zegde me als bruidsschat het gewicht van mijn bruid in zilver toe, dus dat bepaalde mijn keus. Elmar, breek eens wat brood af voor ser Jaime.’

De jongen trok een vuistgrote homp van een kant van het brood af en overhandigde die aan Jaime. Brienne brak haar brood zelf. ‘Heer Bolten,’ zei ze, ‘men zegt dat u van plan bent Harrenhal aan Vargo Hoat te geven.’

‘Dat was zijn prijs,’ zei heer Bolten. ‘De Lannisters zijn niet de enigen die hun schulden betalen. Ik moet hoe dan ook binnenkort vertrekken. Edmar Tulling treedt op de Tweeling met jonkvrouw Roslin Frey in het huwelijk, en mijn koning gelast mijn aanwezigheid.’

‘Edmar trouwt?’ zei Jaime. ‘Niet Robb Stark?’

‘Zijne genade is al getrouwd.’ Bolten spuwde een pruimenpit in zijn hand en legde die weg. ‘Met een Westerling van de Steilte. Haar naam is Jeane, heb ik vernomen. U zult haar ongetwijfeld kennen, ser. Haar vader is een baanderman van de uwe.’

‘Mijn vader heeft nogal wat baandermannen, en de meesten van hen hebben dochters.’ Jaime tastte met een hand naar zijn kelk en trachtte zich de betreffende Jeane voor de geest te halen. De Westerlings waren een oud geslacht dat meer trots dan macht bezat.

‘Dat kan niet waar zijn,’ zei Brienne koppig. ‘Koning Robb had gezworen een Frey te trouwen. Hij zou nooit zijn trouw breken, hij…’

‘Zijne genade is een jongen van zestien,’ zei Rous Bolten mild. ‘En ik zou u erkentelijk zijn als u niet aan mijn woorden twijfelde, jonkvrouwe.’

Jaime had bijna medelijden met Robb Stark. De oorlog gewonnen op het slagveld en verloren in de slaapkamer, de arme dwaas. ‘Hoe vindt heer Walder het om in plaats van met wolf met forel te dineren?’ vroeg hij.

‘O, forel is heel smakelijk.’ Bolten hief een bleke vinger naar zijn schenker op. ‘Maar mijn arme Elmar heeft het nakijken. Hij zou met Arya Stark trouwen, maar mijn goede vader Frey was wel gedwongen die verloving te verbreken toen koning Robb hem verried.’

‘Is er nieuws over Arya Stark?’ Brienne boog zich naar voren. ‘Vrouwe Catelyn was bang dat… leeft het meisje nog?’

‘O ja,’ zei de heer van Fort Gruw.

‘Dat is een feit dat zeker is, heer?’

Rous Bolten haalde zijn schouders op. ‘Het is waar dat Arya Stark een tijdlang zoek is geweest, maar nu is ze weer terecht. Ik ben van plan haar veilig naar het noorden terug te zenden.’

‘Haar en haar zuster,’ zei Brienne. ‘Tyrion Lannister heeft ons beide meisjes beloofd in ruil voor zijn broer.’

Dat leek de heer van Fort Gruw te amuseren. ‘Jonkvrouwe, is u dat nooit verteld? Lannisters liegen.’

‘Wordt hier de eer van mijn huis gekrenkt?’ Jaime pakte met zijn goede hand het kaasmes. ‘Rond aan het uiteinde, en nog bot ook,’ zei hij, terwijl hij zijn duim langs de snede liet gaan, ‘maar desondanks zal het zich wel in uw oog boren.’ Het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij kon alleen maar hopen dat hij er minder zwak uitzag dan hij zich voelde.

Heer Boltens lachje deed zijn lippen weer eens aan. ‘Stoutmoedig gesproken voor iemand die hulp nodig heeft om zijn brood te breken. Ik moet u erop wijzen dat mijn wachters overal om ons heen staan.’

‘Overal om ons heen, en mijlenver weg.’ Jaime keek de eindeloos lange zaal door. ‘Tegen de tijd dat ze bij ons zijn bent u net zo dood als Aerys.’

‘Het is niet echt ridderlijk om een gastheer over zijn eigen kaas en olijven heen te bedreigen,’ sprak de heer van Fort Gruw berispend. ‘In het noorden zijn de wetten der gastvrijheid ons nog heilig.’

‘Ik ben hier een gevangene en geen gast. Uw geit heeft mijn hand afgehakt. Als u denkt dat ik dat voor een paar pruimen door de vingers zie, vergist u zich deerlijk.’

Nu was heer Bolten beduusd. ‘Misschien wel, ja. Misschien zou ik u als huwelijksgeschenk aan Edmar Tulling moeten geven… of uw hoofd afslaan, zoals uw zuster bij Eddard Stark heeft gedaan.’

‘Dat zou ik u niet aanraden. De Rots van Casterling heeft een geheugen als een ijzeren pot.’

‘Tussen mijn muren en uw rots liggen duizenden mijlen vol bergen, zeeen en moerassen. De vijandschap van de Lannisters heeft voor Bolten weinig om het lijf.’

‘De vriendschap van de Lannisters zou een heleboel om het lijf kunnen hebben.’ Jaime dacht dat hij inmiddels wel wist welk spelletje hier gespeeld werd. Maar weet de deerne het ook? Hij