Een storm van zwaarden: Bloed en goud

geen doekjes gewonden om de risico’s van zo’n aanpak. Ik hoop bij de zevenvoudige hel dat je weet wat je doet, slang. Naast de toren van de Hand was een verhoging opgericht, precies tussen de twee kampioenen in. Daar zat heer Tywin met zijn broer ser Kevan. Koning Tommen was nergens te bekennen. Daar was Tyrion hoe dan ook blij om.

Heer Tywin wierp een korte blik op zijn zoon de dwerg en hief toen zijn hand op. Een stuk of tien trompetters bliezen een fanfare om de menigte stil te krijgen. De Hoge Septon schuifelde naar voren met zijn hoge kristallen kroon en bad dat de Vader in den Hoge hen in dit oordeel zou bijstaan, en dat de Krijgsman kracht zou schenken aan de arm van hem wiens zaak rechtvaardig was. Dat ben ik, had Tyrion bijna geroepen. Maar ze zouden hem alleen maar uitlachen, en hij was doodziek van dat gelach. Ser Osmond Ketelzwart bracht Clegane zijn schild, een massief geval van zwaar eikenhout met een zwarte ijzeren rand. Toen de Berg zijn linkerarm door de riemen schoof, zag Tyrion dat de honden overgeschilderd waren. Vanmorgen voerde ser Gregor de zevenpuntige ster die de Andalen naar Westeros hadden meegebracht toen ze de zee-engte overstaken om de Eerste Mensen en hun goden te overweldigen. Wat vroom van je, Cersei. Maar ik betwijfel of de goden onder de indruk zullen zijn.

Ze waren vijftig pas van elkaar verwijderd. Prins Oberyn kwam snel naar voren, ser Gregor wat onheilspellender. De grond trilt niet onder zijn voeten, hield Tyrion zichzelf voor. Dat is alleen maar het bonzen van mijn eigen hart. Toen de twee mannen nog tien passen van elkaar verwijderd waren, bleef de Rode Adder staan en riep: ‘Hebben ze u verteld wie ik ben?’

Zwaar ademend gromde ser Gregor: ‘Een of ander lijk.’ Hij liep onstuitbaar door.

De Dorner glipte opzij. ‘Ik ben Oberyn Martel, een prins van Dorne,’ zei hij, terwijl de Berg meedraaide om hem in het vizier te houden. ‘Prinses Elia was mijn zuster.’

‘Wie?’ vroeg Gregor Clegane.

Oberyns lange speer stak toe, maar Ser Gregor ving de punt met zijn schild op, duwde hem opzij en stierde met flitsend slagzwaard op de prins af. De Dorner dook ongedeerd weg. De speer schoot naar voren. Clegane hieuw ernaar. Martel trok hem met een ruk terug en stootte opnieuw toe. Metaal krijste over metaal toen de speerpunt langs de borst van de Berg gleed, de wapenrok openhaalde en een lange, lichte kras over het staal daaronder maakte.

‘Elia Martel, prinses van Dorne,’ siste de Rode Adder. ‘Jij hebt haar verkracht. Jij hebt haar vermoord. Jij hebt haar kinderen gedood.’

Ser Gregor gromde. Hij denderde log naar voren en haalde uit naar het hoofd van de Dorner. Prins Oberyn ontweek hem moeiteloos. ‘Jij hebt haar verkracht. Jij hebt haar vermoord. Jij hebt haar kinderen gedood.’

‘Kom je om te praten of om te vechten?’

‘Ik kom om je bekentenis te horen.’ De Rode Adder trof de buik van de Berg met een bliksemsnelle stoot, maar zonder enig effect. Gregor sloeg naar hem en miste. De lange speer veerde over zijn zwaard heen. Als een slangentong flitste hij in en uit, maakte een schijnbeweging omlaag en trof doel met een opwaartse stoot, stak naar een lies, het schild, de ogen. De Berg is in elk geval een omvangrijk doelwit, dacht Tyrion. Prins Oberyn kon bijna niet missen, al drong geen van zijn stoten door ser Gregors zware stalen harnas heen. De Dorner bleef rondcirkelen, toestoten en dan weer wegspringen, waardoor de forse kerel wel gedwongen was om mee te blijven draaien. Clegane verliest hem uit het oog. De helm van de Berg had een nauwe vizierspleet die zijn zicht ernstig belemmerde. Dat wist Oberyn goed uit te buiten, evenals de lengte van zijn speer en zijn snelheid.

Zo ging het, naar het scheen, lange tijd door. Ze bewogen over het buitenhof heen en weer en in kringetjes rond. Ser Gregor maaide door de lucht, terwijl Oberyns speer een arm, een been en twee keer zijn slaap trof. Gregors grote houten schild ving ook zijn portie treffers op, tot een van de hondenkoppen onder de ster uit gluurde, terwijl elders het kale eikenhout zichtbaar werd. Zo nu en dan gromde Clegane, en een keer hoorde Tyrion hem een vloek prevelen, maar verder vocht hij nors en zwijgend. Zo niet Oberyn Martel. ‘Jij hebt haar verkracht,’ riep hij terwijl hij een uitval deed. ‘Jij hebt haar vermoord,’ zei hij en dook onder ser Gregors slagzwaard door toen dat met een wijde boog neerkwam. ‘Jij hebt haar kinderen gedood,’ schreeuwde hij en stiet de speerpunt hard tegen de keel van de reus, waar hij echter met een snerpend geluid van de dikke stalen halsplaat gleed.

‘Oberyn speelt met hem,’ zei Ellaria Zand.

Het spel van een dwaas, dacht Tyrion. ‘De Berg is verdomme veel te groot om als speelgoed te dienen.’

Overal langs het buitenhof drong de drom toeschouwers op en kroop duim voor duim naar de strijders toe om een beter zicht te hebben. De Koningsgarde probeerde hen tegen te houden door met kracht hun schilden tegen de zich vergapende menigte te duwen, maar er waren honderden gapers en maar zes mannen in witte harnassen.

‘Jij hebt haar verkracht.’ Prins Oberyn pareerde een woeste houw met het blad van zijn speer. ‘Jij hebt haar vermoord.’ Hij zond zijn speerpunt zo snel op Cleganes ogen af dat de enorme kerel achteruitdeinsde. ‘Jij hebt haar kinderen gedood.’ De speer flitste zijwaarts omlaag en schraapte over het borstkuras van de Berg.

‘Jij hebt haar verkracht. Jij hebt haar vermoord. Jij hebt haar kinderen gedood.’ De speer was twee voet langer dan het zwaard van ser Gregor, meer dan genoeg om hem hinderlijk op afstand te houden. Zodra Oberyn op hem instak hieuw hij naar de schacht om het blad van de speer eraf te hakken, maar hij had net zo goed kunnen proberen de vleugels van een vlieg te hakken. ‘Jij hebt haar verkracht. Jij hebt haar vermoord. Jij hebt haar kinderen gedood.’

Gregor probeerde als een stier op hem af te stormen, maar Oberyn schoot weg en draaide achter zijn rug om. ‘Jij hebt haar verkracht. Jij hebt haar vermoord. Jij hebt haar kinderen gedood.’

‘Hou je kop.’ Ser Gregor leek iets trager te bewegen, en zijn slagzwaard kwam niet meer zo hoog als in het begin van het gevecht.

‘Hou je vuile bek dicht.’

‘Jij hebt haar verkracht,’ zei de prins en bewoog naar rechts.

‘Stil!’ Twee grote stappen, en Ser Gregor liet zijn zwaard op Oberyns hoofd neerdalen, maar de Dorner deed opnieuw een stap naar achteren. ‘Jij hebt haar vermoord,’ zei hij.

‘KOP DICHT!’ Gregor viel onstuimig aan, rechtstreeks op de speerpunt af, die tegen de rechterkant van zijn borst smakte en met een afgrijselijk metalen geknars opzij gleed. Plotseling was de Berg zo dichtbij dat hij kon toeslaan, en zijn reusachtige stalen zwaard sloeg sneller toe dan het oog kon volgen. De menigte krijste nu ook. Oberyn glipte onder de eerste houw uit en liet zijn speer los, want die was nutteloos nu ser Gregor de punt voorbij was. De tweede slag ving de Dorner op zijn schild op. Met een oorverdovende galm sloeg metaal tegen metaal. De Rode Adder wankelde. Loeiend rukte ser Gregor verder op. Hij gebruikt geen woorden, hij brult gewoon, net als een beest, dacht Tyrion. Nu week Oberyn niet meer gewoon een stap terug. Hij vluchtte halsoverkop naar achteren, slechts een paar duim van het slagzwaard af, dat uithaalde naar zijn borst, zijn armen en zijn hoofd.

Achter hem bevond zich de stal. Toeschouwers schreeuwden en verdrongen elkaar om weg te komen. Eentje struikelde er tegen Oberyns rug aan. Ser Gregor sloeg toe met alle woeste kracht die in hem was. De Rode Adder dook opzij en rolde om. De ongelukkige staljongen achter hem was minder gelukkig. Toen zijn arm omhoogschoot om zijn gezicht te beschermen hakte ser Gregor die tussen de elleboog en de schouder af. ‘Kop dicht!’ huilde ser Gregor toen de staljongen het uitschreeuwde, en ditmaal zwiepte hij met het zwaard opzij, zodat de bovenhelft van diens hoofd in een regen van bloed en hersenen over het buitenhof vloog. Honderden toeschouwers leken plotseling alle belangstelling voor Tyrion Lannisters schuld of onschuld te verliezen, naar de manier te oordelen waarop ze aan elkaar duwden en trokken om van het buitenhof weg te komen.

Maar de Rode Adder van Dorne stond weer overeind, zijn lange speer in zijn hand. ‘Elia!’ riep hij tegen ser Gregor. ‘Jij hebt haar verkracht. Jij hebt haar vermoord. Jij hebt haar kinderen gedood. Nu zeg je haar naam!’

De Berg draaide zich met een ruk om. Helm, schild, zwaard en wapenrok, hij zat onder het bloed en de smurrie. ‘Je praat te veel,’ gromde hij. ‘Ik krijg er koppijn van.’

‘Ik zal het je horen zeggen. Elia van Dorne was haar naam.’

De Berg snoof verachtelijk, en rukte op… en op dat moment brak de zon door de laaghangende wolken heen die de hemel sinds het aanbreken van de dag hadden bedekt.

De zon van Dorne, zei Tyrion tegen zichzelf, maar het was Gregor Clegane die er