Een storm van zwaarden: Bloed en goud

misschien een mild drankje om zijne genade een verkwikkende nachtrust te geven?’

‘Droomwijn, heer?’

‘Ik wil geen droomwijn,’ zei Joffry drammerig.

Heer Tywin zou niet meer acht geslagen hebben op een muis die in een hoekje zat te piepen. ‘Droomwijn is goed, ja, Cersei, Tyrion, jullie blijven.’

Ser Kevan greep Joffry ferm bij de arm en voerde hem mee naar buiten, waar twee leden van de Koningsgarde wachtten. Grootmaester Pycelle schuifelde achter hen aan zo snel zijn beverige oude benen hem dragen konden. Tyrion bleef waar hij was.

‘Het spijt me, vader,’ zei Cersei toen de deur dicht was. ‘Joff is altijd al eigenzinnig geweest, ik heb u gewaarschuwd…’

‘Er is een wereld van verschil tussen eigenzinnig en dom. “Een sterke koning treedt onvervaard op?” Van wie heeft hij dat?’

‘Niet van mij, dat verzeker ik u,’ zei Cersei. ‘Het meest waarschijnlijke is dat hij het Robert heeft horen zeggen…’

‘Dat gedeelte waarin u zich onder de Rots van Casterling verstopt klinkt inderdaad als Robert.’ Die passage mocht heer Tywin vooral niet vergeten, vond Tyrion.

‘Ja, nu weet ik het weer,’ zei Cersei. ‘Robert heeft heel vaak tegen Joff gezegd dat een koning onvervaard moet zijn.’

‘En wat heb jij hem lopen vertellen, als ik vragen mag? Ik heb geen oorlog uitgevochten om Robert de Tweede op de IJzeren Troon te zetten. Jij had me te verstaan gegeven dat de jongen niets om zijn vader gaf.’

‘Waarom zou hij? Robert negeerde hem. Als ik hem had laten begaan zou hij hem geslagen hebben. Dat beest waaraan u mij had uitgehuwelijkt, heeft de jongen eens zo hard af getuigd dat hij hem twee melktanden uitsloeg, om een of ander ondeugendheidje met een kat. Ik heb hem toen gezegd dat ik hem in zijn slaap zou vermoorden als hij dat ooit nog eens deed, en hij deed het nooit meer, al zei hij soms dingen…’

‘Die moesten blijkbaar gezegd worden.’ Heer Tywin wuifde haar op bruuske wijze met twee vingers weg. ‘Ga.’

Ziedend vertrok ze.

‘Niet Robert de Tweede,’ zei Tyrion. ‘Aerys de Derde.’

‘De jongen is dertien. Er is nog tijd.’ Heer Tywin beende naar het raam. Dat was niets voor hem. Hij was meer van zijn stuk gebracht dan hij wilde laten merken. ‘Hij heeft een harde les nodig.’

Tyrion had zijn harde les gekregen toen hij dertien was. Hij had bijna met zijn neefje te doen. Anderzijds was er niemand die het meer verdiende. ‘Genoeg over Joffry,’ zei hij. ‘Oorlogen worden met ganzenveren en raven gewonnen, is dat niet wat u zei? Mijn gelukwensen. Hoe lang geleden hebt u dat met Walder Frey bekokstoofd?’

‘Ik heb bezwaar tegen dat woord,’ zei heer Tywin stijfjes.

‘En ik heb er bezwaar tegen als ik onwetend word gelaten.’

‘Er was geen reden om het jou te vertellen. Jij had hier niets mee te maken.’

‘Wist Cersei ervan?’ wilde Tyrion weten.

‘Niemand wist ervan, behalve degenen die er een rol in speelden. En die hebben niet meer te horen gekregen dan nodig was. Je hoort te weten dat er geen andere manier bestaat om een geheim te bewaren — vooral hier. Mijn doelstelling was om me zo goedkoop mogelijk van een gevaarlijke vijand te ontdoen, niet om aan jouw nieuwsgierigheid toe te geven of je zuster het idee te geven dat ze belangrijk was.’ Met een frons sloot hij de luiken. ‘Je bezit een zekere sluwheid, Tyrion, maar om het je maar recht in je gezicht te zeggen, je praat te veel. Die tong van jou wordt nog eens je ondergang.’

‘Had hem er dan door Joff uit laten rukken,’ stelde Tyrion voor.

‘Je doet er goed aan, me niet in de verleiding te brengen,’ zei heer Tywin. ‘En nu geen woord meer hierover. Ik heb erover nagedacht hoe we Oberyn Martel en zijn gevolg het beste tevreden kunnen stellen.’

‘O? Is dit iets wat ik wel mag weten, of moet ik weg, zodat u het met uzelf kunt bespreken?’

Zijn vader negeerde de uitval. ‘Het treft ongelukkig dat prins Oberyn hier is. Zijn broer is een voorzichtig man, een redelijk denkend man, subtiel, bedachtzaam, zelfs tot op zekere hoogte laks. Hij is iemand die de consequenties van ieder woord en elke daad afweegt. Maar Oberyn is halfgek, en altijd geweest ook.’

‘Is het waar dat hij in Dorne een opstand ten behoeve van Viserys wilde ontketenen?’

‘Daar praat niemand over, maar het klopt wel. Er vlogen raven en er reden ruiters, maar ik heb nooit geweten welke geheime berichten ze bij zich hadden. Nadat Jon Arryn naar Zonnespeer was gevaren om het gebeente van prins Lewyn terug te brengen, heeft hij een onderhoud gehad met vorst Doran en een punt gezet achter al dat gepraat over oorlog. Maar Robert is daarna nooit meer in Dorne geweest, en prins Oberyn heeft het zelden verlaten.’

‘Maar nu is hij wel hier, met de halve adel van Dorne op sleeptouw, en hij wordt met de dag ongeduldiger,’ zei Tyrion. ‘Misschien moet ik hem bij wijze van afleiding de bordelen van Koningslanding laten zien. Voor iedere taak een instrument, zo gaat dat toch?

Mijn instrument staat u ter beschikking, vader. Laat niemand kunnen zeggen dat ik niet reageerde toen het huis Lannister de bazuinen stak.’

Heer Tywins mond werd een streep. ‘Leuk, hoor. Moet ik een narrenpak voor je laten maken, en een kap met belletjes?’

‘Als ik dat aantrek, mag ik dan zeggen wat ik wil over zijne genade de koning?’

Heer Tywin ging weer zitten en zei: ‘Mijn vaders dwaasheden heb ik moeten dulden, maar die van jou duld ik niet. Genoeg.’

‘Goed, omdat u het zo vriendelijk vraagt. Maar ik vrees dat de Rode Adder minder vriendelijk zal zijn… en hij zal ook niet tevreden zijn met alleen ser Gregors hoofd.’

‘Des te meer reden om het hem niet te geven.’

‘Niet te…’ Tyrion was geschokt. ‘We waren het er toch over eens dat de bossen vol beesten zaten.’

‘Minder grote beesten.’ Heer Tywins vingers vlochten zich onder zijn kin dooreen. ‘Ser Gregor heeft ons goede diensten bewezen. Geen enkele ridder in het rijk jaagt onze vijanden zoveel schrik aan.’

‘Oberyn weet dat Gregor degene was die…’

‘Hij weet niets. Hij heeft verhalen gehoord. Roddels uit de stal en laster uit de keuken. Hij heeft geen kruimeltje bewijs. Ser Gregor staat bepaald niet op het punt te bekennen. Ik ben van plan hem een eind uit de buurt te houden zolang de Dorners in Koningslanding zijn.’

‘En als Oberyn de gerechtigheid eist waarvoor hij gekomen is?’

‘Dan zeg ik tegen hem dat Elia en haar kinderen door ser Amaury Lors zijn gedood,’ zei heer Tywin kalm. ‘En dat doe jij ook, als hij het aan jou vraagt.’

‘Ser Amaury Lors is dood,’ zei Tyrion effen.

‘Exact. Vargo Hoat heeft ser Amaury na de val van Harrenhal door een beer aan stukken laten scheuren. Dat zou weerzinwekkend genoeg moeten zijn om zelfs Oberyn Martel tevreden te stellen.’

‘Je zou het gerechtigheid kunnen noemen…’

‘Het is gerechtigheid. Ser Amaury was degene die me het lijk van het meisje bracht, als je het dan per se wilt weten. Hij vond haar onder haar vaders bed verstopt, alsof ze dacht dat Rhaegar haar nog kon beschermen. Prinses Elia en de baby waren in de kinderkamer, een verdieping lager.’

‘Ach, het is een verhaal, en het zit er niet in dat ser Amaury het zal ontkennen. Wat zegt u tegen Oberyn als hij vraagt van wie Lors zijn bevelen had?’

‘Ser Amaury handelde op eigen initiatief, in de hoop bij de nieuwe koning in de gunst te komen. Het was een publiek geheim dat Robert Rhaegar haatte.’

Het zou kunnen werken, moest Tyrion toegeven, maar die slang zal er niet blij mee zijn. ‘Het zij verre van mij aan uw geslepenheid te twijfelen, vader, maar ik geloof dat ik in uw plaats Robert Baratheon zijn eigen handen vuil had laten maken.’

Heer Tywin staarde hem aan alsof hij zijn verstand verloren had.

‘Dan verdien je dat narrenpak. Wij hadden ons laat achter Roberts zaak geschaard. Het was nodig dat we onze trouw lieten blijken. Toen ik die lijken voor de troon neerlegde, kon geen mens eraan twijfelen dat we het