Een storm van zwaarden: Bloed en goud

Tyrion

De nieuwe kroon die zijn vader het Geloof had geschonken was tweemaal zo hoog als de vorige, die door de meute kapotgeslagen was: een juweel van kristal en gesponnen goud. Hij fonkelde in alle kleuren van de regenboog zodra de Hoge Septon zijn hoofd bewoog, maar Tyrion vroeg zich af hoe de man het gewicht ervan kon dragen. En zelfs hij moest toegeven dat Joffry en Marjolij een koninklijk paar vormden, zoals ze daar zij aan zij naast de torenhoge, vergulde beelden van de Vader en de Moeder stonden.

De bruid zag er lieftallig uit in haar ivoorwitte zijde en Myrisch kant, haar rokken versierd met zaadparels in een patroon van bloemen. Als de weduwe van Renling zou ze het recht hebben gehad om de Baratheon-kleuren te dragen, goud met zwart, maar ze was gekomen als Tyrel, in een maagdenmantel van groen fluweel, bestikt met honderden rozen van gouddraad. Hij vroeg zich af of ze echt nog maagd was. Niet dat Joffry het verschil zal merken. De koning zag er bijna even magnifiek uit als zijn bruid, in zijn wambuis van donker rozenrood, onder een mantel van diep karmozijnrood fluweel met het blazoen van de hertenbok en de leeuw. De kroon rustte luchtig op zijn krullen, goud op goud. Ik heb die rotkroon voor hem gered. Tyrion verplaatste zijn gewicht ongemakkelijk naar zijn andere voet. Hij kon niet stilstaan. Te veel wijn. Hij had eraan moeten denken om zijn blaas te legen voor ze uit de Rode Burcht vertrokken. De slapeloze nacht met Shae miste zijn uitwerking evenmin, maar wat hij vooral graag zou doen, was zijn ellendige koninklijke neef wurgen.

Ik ben niet onbekend met Valyrisch staal, had het jong opgeschept. De septons verkondigden voortdurend hoe de Vader in den Hoge over ons allen oordeelt. Als de Vader zo goed zou willen wezen om Joff nu omver te kantelen en hem als een mestkevertje te verpletteren, zou ik dat nog geloven ook.

Hij had het al veel eerder door moeten hebben. Jaime zou nooit een ander sturen om iemand voor hem te doden en Cersei was te sluw om een mes te gebruiken dat met haar in verband gebracht kon worden, maar Joff, de arrogante, achterbakse, stompzinnige kleine smeerlap die hij was…

Hij herinnerde zich een koude ochtend waarop hij de steile buitentrap van de bibliotheek van Winterfel was afgedaald en beneden prins Joffry had aangetroffen, die tegen de Jachthond over het doden van wolven stond te grappen. Een hond sturen om een wolf te doden, had hij gezegd. Maar zelfs Joffry was niet zo dwaas om Sandor Clegane opdracht te geven, een zoon van Eddard Stark te doden. Clegane zou naar Cersei zijn gegaan. In plaats daarvan had de jongen zijn handlanger gezocht bij de onsmakelijke troep vrijruiters, handelaars en marketentsters die op weg naar het noorden aan het koninklijke gezelschap waren blijven plakken. Een of andere pokdalige onbenul die voor de gunsten van een prins en een handjevol geld bereid was, zijn leven te wagen. Tyrion vroeg zich af wiens idee het was geweest om te wachten met het doorsnijden van Brans keel totdat Robert uit Winterfel vertrokken was. Hoogstwaarschijnlijk dat van Joff. Hij zal het wel het toppunt van geslepenheid hebben gevonden.

De dolk van de prins had een heft vol juwelen en een met goud ingelegd lemmet, meende Tyrion zich te herinneren. Joff was in elk geval niet zo dom geweest om die te gebruiken. In plaats daarvan had hij in zijn vaders wapenverzameling gesnuffeld. Robert Baratheon strooide onbekommerd met geschenken en zou zijn zoon elke dolk hebben gegeven die hij hebben wilde… maar Tyrion vermoedde dat de jongen hem gewoon achterovergedrukt had. Robert was met een lange sleep ridders en volgelingen, een reusachtig huis op wielen en een bagagetros naar Winterfel gereisd. Er was vast wel een ijverige bediende geweest die had gezorgd dat de wapens van de koning ook meegingen, voor het geval hij er een van wilde hebben.

Het mes dat Joff had uitgekozen was goed en onversierd. Geen gouden ornamenten, geen edelstenen op het heft, geen met zilver ingelegd lemmet. Koning Robert had het nooit bij zich gedragen, wist waarschijnlijk niet eens meer dat hij het had. Toch was het Valyrische staal dodelijk scherp… scherp genoeg om met een snelle haal door huid, pezen en spieren te snijden. Ik ben niet onbekend met Valyrisch staal. Maar dat was hij natuurlijk wel, anders zou hij nooit zo dwaas zijn geweest om het mes van Pinkje te kiezen. Het waarom ontging hem nog steeds. Pure wreedheid soms? Die bezat zijn neef in hoge mate. Tyrion moest zijn uiterste best doen om niet alle wijn die hij op had weer uit te kotsen of in zijn hozen te piesen, of allebei. Hij wiebelde ongemakkelijk. Hij had bij het ontbijt zijn mond moeten houden. De jongen weet nu dat ik het weet. Mijn grote mond wordt nog eens mijn dood, daar durf ik een eed op te doen.

De zeven geloften werden afgelegd en de zeven zegeningen afgeroepen. Toen het bruiloftslied gezongen en de uitdaging onbeantwoord was gebleven, was het tijd voor het wisselen van de mantels. Terwijl hij probeerde tussen zijn vader en zijn oom Kevan door te kijken, verplaatste Tyrion zijn gewicht van het ene onvolgroeide been naar het andere. Als de goden goed zijn, maakt J off er een zootje van. Hij vermeed het zorgvuldig om Sansa aan te kijken, opdat zijn ogen zijn verbittering niet zouden verraden. Je had verdomme kunnen knielen. Was het dan zo verrekte moeilijk om die starre Stark-knieen van je te buigen en mij een klein beetje waardigheid te laten behouden?

Hamer Tyrel nam zijn dochter teder haar maagdenmantel af, terwijl Joffry de opgevouwen bruidsmantel van zijn broer Tommen aannam en hem met een zwierig gebaar uitschudde. De jonge koning was met zijn dertien jaar net zo lang als zijn bruid op haar zestiende. Hij had geen narrenrug nodig om bovenop te klimmen. Hij hulde Marjolij in het karmijnrood met goud en boog zich naar voren om de gesp bij haar keel dicht te sluiten. En zo simpel ging ze van haar vaders bescherming in die van haar echtgenoot over. Maar wie zal haar tegen Joff beschermen? Tyrion wierp een blik op de Bloemenridder, die bij de overige leden van de Koningsgarde stond. Zorg dat uw zwaard altijd goed gewet is, ser Loras!

‘Met deze kus wijd ik u mijn liefde toe!’ verklaarde Joffry galmend. Toen Marjolij de woorden herhaalde trok hij haar naar zich toe en kuste haar langdurig en intens. Opnieuw danste er een regenboog van licht om de kroon van de Hoge Septon toen hij plechtig verklaarde dat Joffry van de huizen Baratheon en Lannister en Marjolij van het huis Tyrel een vlees, een hart en een ziel waren. Goed, dat hebben we gehad. En nu terug naar dat verdomde kasteel, zodat ik kan pissen.

Ser Loras en ser Meryn liepen in hun witte schubbenpantser en sneeuwblanke mantel aan het hoofd van de stoet de sept uit. Daarna kwam prins Tommen, die uit een mandje rozenblaadjes voor de koning en de koningin strooide. Na het koninklijk paar volgde koningin Cersei en heer Tyrel en daarna de moeder van de bruid, arm in arm met heer Tywin. De Doornenkoningin schuifelde achter hen aan, met haar ene hand op de arm van ser Kevan Lannister en de andere op haar stok, haar tweelingwachters vlak achter haar, voor het geval ze viel. Daarna kwamen ser Garlan Tyrel en zijn vrouwe, en ten slotte was het hun beurt.

‘Madame.’ Tyrion bood Sansa zijn arm. Plichtmatig nam ze hem aan, maar terwijl ze samen door het gangpad liepen voelde hij hoe stijf ze zich hield. Ze keek niet een keer op hem neer. Zelfs voordat hij de deuren bereikte hoorde hij de mensen buiten juichen. De massa was zo dol op Marjolij dat ze zelfs bereid waren om weer van Joffry te houden. Zij was van Renling geweest, de knappe jonge prins die hen zo had liefgehad dat hij van gene zijde van het graf was teruggekeerd om hen te redden. En in haar kielzog was de overvloed van Hooggaarde vanuit het zuiden over de rozenweg gestroomd. De dwazen leken vergeten te zijn dat Hamer Tyrel degene was geweest die om te beginnen de rozenweg afgesloten en die vervloekte hongersnood veroorzaakt had. Ze stapten de frisse herfstlucht in. ‘Ik was al bang dat we nooit meer zouden ontsnappen,’ schertste Tyrion.

Toen moest Sansa hem wel aankijken. ‘Ik… ja heer. Zoals u zegt.’

Ze keek treurig. ‘Maar het was zo’n mooie ceremonie.’

In tegenstelling tot de onze. ‘Lang was het wel, dat geef ik toe. Ik moet terug naar het kasteel om eens stevig te pissen.’ Tyrion wreef over de stomp van zijn neus. ‘Ik wilde dat ik een of andere taak had bedacht die had vereist dat ik de stad verliet. Pinkje is tenminste slim geweest.’

Joffry en Marjolij stonden met de Koningsgarde om zich heen boven aan de trap die op het brede marmeren plein uitkwam. Ser Addam en zijn goudmantels hielden de menigte in bedwang, terwijl het standbeeld van Baelor de Gezegende welwillend op hen neerzag. Tyrion moest wel met de anderen in de rij gaan staan om zijn felicitaties aan te bieden. Hij kuste Marjolij’s vingers en wenste haar alle geluk van de wereld. Gelukkig stonden anderen achter hen op hun beurt te wachten, zodat ze niet lang hoefden te blijven. Hun draagkoets had in de zon gestaan en achter de gordijnen was het heet. Toen ze deinend in beweging kwamen, liet Tyrion zich op een elleboog achterover zakken, terwijl Sansa naar haar handen staarde. Ze is even knap als dat meisje