Een storm van zwaarden: Bloed en goud

vestigde. Een lapje grond, een houten dak, een ‘ser’ voor mijn naam, daarmee zou ik genoegen hebben genomen. Als hij deze nacht overleefde, zou hij met Devan naar Kaap Gram en zijn lieve Marya teruggaan. Dan rouwen we samen om onze gestorven zonen, voeden de levende tot goede mensen op en hebben het nooit meer over koningen.

De kamer van de Beschilderde Tafel was donker en leeg toen Davos binnenkwam. De koning zou nog wel samen met Melisandre en de mannen van de koningin bij het nachtvuur staan. Hij knielde en maakte vuur in de haard om de kilte uit het ronde vertrek te verdrijven en de schaduwen naar hun hoeken terug te jagen. Toen liep hij een voor een de ramen langs, trok de zware fluwelen gordijnen open en deed de houten luiken van de haak. De wind die naar binnen blies voerde een krachtige lucht van zout en zee mee en trok aan zijn eenvoudige bruine mantel.

Bij het noordelijke raam leunde hij tegen de vensterbank om de koele nachtlucht in te ademen, in de hoop iets te zien van het hijsen van zeilen op de Krankzinnige Prendos, maar de zee was er zwart en leeg zo ver het oog reikte. Is het schip al uitgevaren? Hij kon slechts bidden dat het vertrokken was, en daarmee ook de jongen. Een halve maan gleed het dunne, hoge wolkendek in en uit, en Davos zag welbekende sterren. Daar was de Galei, die naar het westen voer, daar de Lantaarn van de Oude Vrouw, vier heldere sterren rond een gouden nevel. De IJsdraak ging grotendeels achter de wolken schuil, op het helderblauwe oog na dat aangaf waar het noorden lag. De hemel staat vol smokkelaarssterren. Het waren oude vrienden, die sterren. Davos hoopte maar dat dat een goed voorteken was.

Maar toen hij zijn blik van de hemel naar de borstwering van het kasteel liet zakken, was hij daar niet zo zeker van. Bij het licht van het nachtvuur wierpen de vleugels van de stenen draken grote, zwarte schaduwen. Hij hield zichzelf voor dat het maar beelden waren, koud en levenloos. Eens was dit oord van hen. Een plaats van draken en drakenheren, de zetel van het huis Targaryen. In de aderen van de Targaryens stroomde het bloed van het oude Valyria… De wind zuchtte door de kamer en de vlammen in de haard sprongen op en kronkelden. Hij luisterde naar het knappen en sissen van de houtblokken. Toen hij bij het raam wegliep, ging zijn schaduw hem voor, lang en dun, en viel als een zwaard over de Beschilderde Tafel. En daar stond hij lange tijd te wachten. Toen ze naar boven kwamen, hoorde hij hun laarzen op de stenen traptreden. De stem van de koning klonk voor hem uit. ‘… is geen drie,’ zei hij.

‘Drie is drie,’ was Melisandres antwoord. ‘Uwe genade, ik zweer u dat ik hem heb zien sterven en het geweeklaag van zijn moeder heb gehoord.’

‘In het nachtvuur.’ Stannis en Melisandre kwamen samen binnen. ‘De vlammen zijn bedrieglijk. Wat is, wat zal zijn, wat zou kunnen zijn. Je kunt me niet met zekerheid zeggen…’

‘Uwe genade.’ Davos trad naar voren. ‘Vrouwe Melisandre heeft de waarheid geschouwd. Uw neefje Joffry is dood.’

Als de koning verrast was hem bij de Beschilderde Tafel aan te treffen, dan liet hij dat niet merken. ‘Heer Davos,’ zei hij. ‘Hij was mijn neefje niet. Al heb ik jarenlang gedacht dat hij dat wel was.’

‘Hij is op zijn eigen bruiloft in een hap eten gestikt,’ zei Davos.

‘Het kan zijn dat hij vergiftigd is.’

‘Hij is de derde,’ zei Melisandre.

‘Ik kan zelf ook tellen, mens.’ Stannis liep langs de tafel, voorbij Oudstee en het Prieel, naar de Schildeilanden en de monding van de Mander. ‘Bruiloften zijn gevaarlijker geworden dan veldslagen, lijkt het. Wie was de gifmenger? Is dat bekend?’

‘Zijn oom, zegt men. De Kobold.’

Stannis knarsetandde. ‘Een gevaarlijk man. Daar ben ik op het Zwartewater achter gekomen. Hoe komt u aan dat bericht?’

‘De Lyseni drijven nog steeds handel met Koningslanding. Salladhor Saan heeft geen reden om tegen me te liegen.’

‘Dat zal dan wel.’ De koning liet zijn vingers over de tafel glijden. ‘Joffry… Ik herinner me die ene keer nog, de keukenkat… de koks voerden haar altijd restjes en viskoppen. Iemand zei tegen de jongen dat ze kleine poesjes in haar buik had, in de veronderstelling dat hij er misschien eentje wilde. Joffry sneed het arme beest met een dolk open orn te kijken of het waar was. Toen hij de katjes had gevonden liet hij ze aan zijn vader zien. Robert gaf de jongen zo’n harde klap dat ik dacht dat hij hem doodgeslagen had.’

De koning nam zijn kroon af en zette die op tafel. ‘Dwerg of bloedzuiger, de moordenaar heeft het koninkrijk een goede dienst bewezen. Ze moeten mij nu wel komen halen.’

‘Dat doen ze niet,’ zei Melisandre. ‘Joffry heeft nog een broertje.’

‘Tommen.’ De koning sprak de naam met tegenzin uit.

‘Ze zullen Tommen kronen en in zijn naam regeren.’

Stannis balde een vuist. ‘Tommen is zachtaardiger dan Joffry, maar net als hij uit incest geboren. Nog een toekomstig monster. Nog iemand die het bloed uit het land zuigt. Westeros heeft de hand van een man nodig, niet die van een kind.’

Melisandre schoof naderbij. ‘Breng redding, sire. Laat mij de stenen draken wekken. Drie is drie. Geef me de jongen.’

‘Edric Storm,’ zei Davos.

Stannis keerde zich met een ruk naar hem toe, koud van woede. ‘Ik weet hoe hij heet! Bespaar me je verwijten. Dit zint mij net zomin als jou, maar mijn plicht geldt het rijk. Mijn plicht…’ Hij wendde zich weer tot Melisandre. ‘Zweer je dat er geen andere weg is? Zweer het op je eigen leven, want ik beloof je dat je een langzame dood zult sterven als je liegt.’

‘U bent de man die de Ander moet weerstaan. De man wiens komst vijfduizend jaar geleden is voorspeld. De rode komeet was uw heraut. U bent de vorst die beloofd is, en als u faalt zal de wereld met u ten onder gaan.’ Melisandre liep naar hem toe, haar rode lippen geopend, terwijl haar robijn pulseerde. ‘Geef me de jongen,’ fluisterde ze, ‘en ik schenk u uw koninkrijk.’

‘Dat gaat niet,’ zei Davos. ‘Edric Storm is weg.’

‘Weg?’ Stannis draaide zich om. ‘Wieg? Hoe bedoel je?’

‘Hij zit aan boord van een Lyseense galei, veilig op zee.’ Davos sloeg Melisandres bleke, hartvormige gezicht gade. Hij zag de zweem van ontsteltenis, de plotselinge onzekerheid. Ze had het niet gezien!

De ogen van de koning waren donkerblauwe vlekken in zijn holle gezicht. ‘De bastaard is zonder mijn verlof van Drakensteen weggehaald? Een galei, zeg je? Als die Lyseense piraat van plan is de jongen te gebruiken om mij goud af te persen…’

‘Dit is het werk van uw Hand, sire.’ Melisandre wierp Davos een veelbetekenende blik toe. ‘U zorgt dat hij weer terugkomt, heer. Daar zult u voor zorgen.’

‘De jongen is buiten mijn bereik,’ zei Davos. ‘En ook buiten het uwe, vrouwe.’

De blik uit haar rode ogen deed hem ineenkrimpen. ‘Ik had u aan het donker moeten overlaten, ser. Weet u wat u gedaan hebt?’

‘Mijn plicht.’

‘Sommigen zouden het verraad noemen.’ Stannis liep naar het raam en staarde de nacht in. Zoekt hij het schip? ‘Ik heb je uit de goot gehaald, Davos.’ Hij klonk eerder moe dan boos. ‘Was het te veel gevraagd om trouw te zijn?’

‘Vier van mijn zonen hebben voor u de dood gevonden op het Zwartewater. Ik was zelf ook bijna omgekomen. Ik ben u voor immer toegedaan.’ Davos Zeewaard had lang en intens over zijn volgende woorden nagedacht, want hij wist dat zijn leven ervan afhing. ‘Uwe genade, u hebt mij laten zweren, u naar eer en geweten van advies te dienen, u snel te gehoorzamen, uw rijk tegen uw vijanden te verdedigen en uw volk te beschermen. Behoort Edric Storm niet tot uw volk? Tot degenen die ik heb gezworen te beschermen? Ik heb mijn eed gehouden. Hoe kan dat verraad zijn?’

Opnieuw knarsetandde Stannis. ‘Ik heb nooit om deze kroon gevraagd. Goud drukt koud en zwaar op het hoofd, maar zolang ik koning ben, heb ik een plicht… als ik een kind aan de vlammen moet offeren om miljoenen van de duisternis te redden… Een offer… is nooit makkelijk, Davos. Anders is het geen waarachtig offer. Vertel het hem, vrouwe.’

Melisandre zei: ‘Azor Ahai heeft Lichtbrenger getemperd met het hartenbloed van zijn eigen geliefde vrouw.