заробленага? Каб зачыніць шчыльней ад чужога вока аканіцы і перабіраць употай дзесяцірублёвыя або соценныя купюры? Ёсць такія, што ствараюць з грошай ідала. Корзун і пра Кунцэвіча гэтак падумваў. Аднак зараз, пазіраючы на яго, міжволі пачынаў сумнявацца. Кунцэвіч, здавалася, не ўстрывожыўся, не пашкадаваў, калі ў схованцы пад падлогай была знойдзена жалезная скрынка, поўная пяцідзесяцірублёвак. Толькі забуркацеў на жонку:
— Казаў, дура, у ашчадкасу занясі.
І кінуў на Корзуна хуткі і, як таму здалося, насмешлівы позірк. Відаць, ён не вельмі баяўся пытання, якое, на жаль, цяпер не часта задаюць: адкуль столькі грошай?
А калі грошы Кунцэвіча не турбавалі, то што магло быць іншае? Махлююць усё-такі не з любові да самога гэтага працэсу. Махлююць, каб мець грошы, многа грошай, хаця, напэўна, ніводзін злодзей не скажа, навошта яны яму патрэбныя.
Быў жа час, калі і Кунцэвіч працаваў сумленна. Не адразу ён стаў жулікам. А як стаў? Корзуна заўсёды хвалявала гэта пытанне. Думаў: не будзе прычын, умоў для крадзяжу, не будзе і зладзеяў. Бо, напэўна, некалі выпадкова (ці не) прыліпла нешта да Кунцэвічавых рук. Што красці кепска — ведае кожны малы. А вырасце — глядзіш, і забыў дарослы дзядзька гэту ісціну. Спадабалася яму зарабляць не працаваўшы. Мы многія ўчынкі спрабуем вытлумачыць так званай чалавечай слабасцю, церпім тады, калі ўжо трэба ўжыць закон. Былі ж на Кунцэвіча скаргі, што аблічвае, абважвае, падманвае. І не было ні грунтоўных рэвізій, ні праверанае адважваліся кіраўнікі райспажыўсаюза пакрыўдзіць чалавека, за якім ім лёгка жылося: Кунцэвіч адзін ці не за трох нарыхтоўшчыкаў спраўляўся, забяспечваючы раёну план.
Больш дакладна, вядома, пра гісторыю Кунцэвічавага падзення, як, дарэчы, і Абабуркавага, скажуць следчы, суд. Ад Корзуна пакуль што ніхто высвятлення прычын не патрабуе, яго абавязак — лавіць злачынцаў. Аднак, ён у гэтым упэўнены, каб злавіць, трэба добра спасцігнуць сутнасць таго, каго хочаш злавіць…
А Кунцэвіч нібы знарок ставіў перад ім загадкі, не ўкладваўся ў прыдуманую схему. Ён не зварухнуўся і тады, калі з шуфляды ў серванце Шабуня дастаў старыя пісьмы, пажоўклыя квіткі, нейкія даведкі. Корзун вельмі чакаў гэтага моманту і быў расчараваны. Паперы, мажліва, мелі каштоўнасць хіба толькі для рэвізораў. Рамейкавы, калі і забраў іх Кунцэвіч, напэўна, даўно знішчыў. Інакш бы не паглядаў так абыякава- іранічна на Корзуна: улавіў-такі, хто тут самая зацікаўленая асоба.
А ў Корзуна раптам з'явілася ўпэўненасць, што ён абавязкова падловіць Кунцэвіча. На чым, як, ён яшчэ не ведаў, але гэта ўжо не мела для яго значэння.
Вобыск — ёсць вобыск. Як ні старайся, парадку ў доме пасля гэтай працэдуры не дабавіш. Корзуну тады-сяды даводзілася прысутнічаць на вобысках. Ён разумеў іх неабходнасць і нават вымушанасць, але ўсё роўна кожны раз адчуваў сябе ніякавата. Вінаваты ж найчасцей адзін, а маральны ўрон нясуць усе, хто жыве ў кватэры. Гэты выпадак, не выключана, быў не зусім тыповы: у гаспадыні носік, няйначай, пушку не абмінуў. Але падазрэнне не ўпэўненасць, і яшчэ ёсць гаспадыніна маці, якая ўсё жыццё сумленна працавала ў калгасе даяркай і толькі нядаўна, пайшоўшы на пенсію, перабралася да дачкі. Мажліва, Корзуну і не трэба было надта перажываць пра вобыскі, хай аб гэтым загадзя думаюць тыя, хто іх вымушае. Але ўсё роўна думкі, што ёсць у гэтым нешта недарэчнае, як і ў самім злачынстве, пазбавіцца не мог, хаця і быў вобыск выкліканы злачынствам.
Нічога вартага ўвагі больш не знайшлі. Усе вынікі для Корзуна мелі, так сказаць, пабочны характар, на асноўную версію не працавалі. І ён толькі назіраў, як следчы паклікаў да сябе панятых, каб падпісалі пратакол. Кунцэвіч, які ў цёплых сенцах стаяў, увесь час прыхінуўшыся да кажуха, што вісеў на вушаку, знясілена сеў.
— Што ж, Кунцэвіч, мы возьмем вас з сабой, — папярэдзіў яго Шабуня. — Вось санкцыя.
Кунцэвіч перасмыкнуўся, паволі ўстаў, адчужана, як развітаўшыся ўжо даўно, павёў вачамі вакол сябе. Узяўся быў за кажух, але адхапіў руку, сказаў:
— Я лепш у паліто…
Кажух быў не новы, дый пры Кунцэвічавых запасах шкадаваць яго наогул не мела сэнсу, і Корзуна гэта рэакцыя крыху здзівіла. Раптам падумалася, што гэты кажух быў, бадай, адзінай рэччу, якую Шабуневы хлопцы не агледзелі. Ён працягнуў руку, каб зняць яго.
— Я сам, я сам, — паспяшаўся гаспадар. Корзун усміхнуўся:
— Спачатку я.
Ён засунуў руку ў кішэню, потым у другую. Адно рукавіцы. Цёплыя, футравыя, у такіх і сібірскія маразы не страшныя. Што ж занепакоіла Кунцэвіча? Корзун пакруціў рукавіцы. Нічога ні на іх, ні ў іх не было. Ён пачаў засоўваць рукавіцы ў кішэню і тады ўбачыў рукаў. Парваны.
— То я… За калючы дрот зачапіўся, — пачаў тлумачыць Кунцэвіч, хаця ніхто ў яго пра гэта не пытаўся.
— Хіба я спрачаюся? — Корзун задумліва пакруціў рукаў, нават на святло паглядзеў і нечакана вырашыў: — Гаспадар не хоча апранаць, дык мы як рэчавы доказ возьмем, га, капітан?
— А мне што? — паціснуў плячамі Шабуня.
— Тады запішыце ў пратакол.
Белы цень прабег па чырвоным Кунцэвічавым твары і адразу знік. У наступны момант Кунцэвіч зноў стаў абыякавым, быццам гэта не яго забірала міліцыя.
У машыне, як вярталіся з вобыску ў райаддзел, Корзун спытаў эксперта:
— Установіш, на якім дроце парваны рукаў?
— Я не маг.
— А кажуць, НТР і ў крыміналістыку прыйшла.
— Яна-то прыйшла, ды мы з табой на месцы засталіся. Ты ж пра Рамейку думаеш? Так? А дзе твая разумная галава была, як мы труп аглядалі? Чаму не папрасіў прыкус зубоў зняць?
— Зробіш эксгумацыю.
— Як усё проста! А раптам сапраўды ржавы дрот?
— Слухай, тэхнакрат, не пазбаўляй апошняй надзеі, дай пацешыцца.
— Дрот ці сабака, я табе, бадай, скажу, — памякчэў эксперт, — а на большае пастарайся не разлічваць.
— І на тым дзякуй, — узрадаваўся Корзун. Гэта ўжо было б нешта пэўнае ў яго няпэўным становішчы.
Пратасеня чакаў у кабінеце начальніка райаддзела, які захварэў і ляжаў у бальніцы. Не хацеў, каб трацілі час на дастаўку Кунцэвіча ў пракуратуру.
— Пачну я, — прапанаваў ён Корзуну. — А ты пасядзі, нібы старонні. Што ўзнікне — спытаеш.
— Па-мойму, ён улавіў, хто ёсць хто.
— Ну, хто вядзе забойствы, ён таксама ведае, — Пратасеня памасажаваў патыліцу. — Як захвалююся, нібы абручом сціскае. — Ён дастаў з нагруднай кішэні запісную кніжку, разгарнуў і адразу як аддаліўся ад Корзуна, падцягнуўся. — Калі аформілі, скажы, каб вялі сюды.
— Сядайце, Кунцэвіч. — Пратасеня паказаў рукой на стул, пастаўлены воддаль ад яго стала — каб можна было бачыць Кунцэвічаў твар і Корзуну. — Не думаў, што прыйдзецца нам сустракацца з такой нагоды.
— Не мая ініцыятыва, — сказаў Кунцэвіч, і голас яго задрыжаў. Але ён хутка ўзяў сябе ў рукі і наступную фразу вымавіў іранічна, як пакепваючы з сябе: — Вось і адбіткі ўзялі, не хутка адмыешся. — І пакруціў пальцамі ў паветры.
— Што праўда, то праўда, Фёдар Сяргеевіч, — Пратасеня быццам ушчуваў яго. — На ваш выпадак хімікі яшчэ парашкоў не вынайшлі. А шкада.
— Вядома, шкада, — Кунцэвіч на дзіва хутка здаваўся, нават выціснуў з сябе смяшок: — А то пасадзілі б вы нас з Абабуркам у ванну, пацерлі б парашкамі… Ураз бы пасвятлелі нашы грэшныя душы.
— Калі-небудзь зробяць і такое, — заглядаючы ў сваю кніжку, прамовіў Пратасеня. — А пакуль з прычыны таго, што спяць хімікі ў шапку, паспрабую я калі не адбяліць, то хаця б тое-сёе высветліць у вашай, як вы кажаце, грэшнай душы. Прэтэнзіі маеце — выкладвайце. Не? Тады прыступім. Вашай справай, як звычайна, будзе займацца следчы, але да таго мне хацелася б удакладніць некаторыя моманты.
Корзун слухаў і адзначаў, што Пратасеня сёння больш гаваркі, чым звычайна. Відаць, не знайшоў яшчэ дакладнага плана для першага допыту, а імправізацыя — не яго стыхія. Цяжка яму пераходзіць на
