rastlumacyc… A pasla uzo nicoha, pusta. Tamu ja dumala, sto ja chvoraja… — Chery zdryhanulasia.
Aposnija slovy jana pramovila ledz cutna.
— Mo takoje adbyvajecca tolki tut, na hetaj cortavaj Stancyi, — pramoviu ja. — Ja pastarajusia zrabic usio, kab my jak maha chutcej pakinuli jaje.
— Ty licys, heta mazliva? — Chery syroka raspluscyla vocy.
— Calkam. Zresty, ja z nie prykuty… Darecy, treba spacatku damovicca sa Snautam, a tam pahladzim. Jak ty dumajes, kolki ty mozas byc adna?
— Chto jaho viedaje… — apusciusy halavu, pavoli pacala Chery. — Kali ja budu cuc tvoj holas, to, badaj, spraulusia.
— Ja chacu, kab ty nie sluchala, pra sto my havorym. Ja nie maju nijakich sakretau, ale ja nie viedaju, nie mahu viedac, sto skaza Snaut.
— Nie praciahvaj. Ja razumieju. Dobra. Ja budu stajac tak, kab cuc tolki tvoj holas. Bols mnie nicoha nie treba.
— Zaraz ja pazvaniu jamu z labaratoryi. Ja nie budu zacyniac dzviarej.
Chery kiunula. Ja prajsou praz scianu cyrvonych soniecnych promniau u kalidor, jaki, niahledziacy na stucnaje asviatlennie, zdavausia amal cornym. Dzviery maloj labaratoryi byli adcynieny. Lustranyja restki sasuda Dziuara, jakija lazali na padlozie kala vializnych jomistasciej z vadkim kislarodam, usio jasce nahadvali pra nacnoje zdarennie. Zasviaciusia malenki ekran. Kali ja zniau trubku i nabrau numar radyjostancyi, blakitnaja zanavieska, jakaja znutry zakryvala matavaje sklo, rassunulasia, i Snaut, nahnuusysia z vysokaha kresla, zirnuu mnie prosta u vocy.
— Vitaju ciabie, — pramoviu jon.
— Ja pracytau zapisku. Chacieu z taboju pahavaryc. Mozna pryjsci?
— Prychodz. Zaraz?
— Aha.
— Kali laska. Ty… nie adzin?
— Nie, adzin.
Jaho chudy, bronzavy ad zaharu tvar z hlybokimi marscynami na lbie plyu u vypuklym skle, jak dziunaja ryba u akvaryumie.
— Nu-nu, — pramoviu jon smatznacna. — Ja cakaju.
— My mozam isci, kachanaja.
Ja imknuusia havaryc azyulena, zachodziacy u kabinu praz cyrvonyja promni, za jakimi bacyu tolki siluet Chery, ale holas moj sarvausia. Chery pryrasla da kresla: zasunula ruki pad padlakotniki i sascapila palcy. Jana zanadta pozna pacula maje kroki albo nie paspiela chutka pamianiac svaju strasnuju pozu — nie viedaju, ale ja paspieu ubacyc, jak jana zmahajecca z toj niezrazumielaj silaj, sto schavanaja u joj. Majo serca scisnula slapoje, salonaje aburennie, zmiesanaje sa skadavanniem. My moucki pajsli pa douhim kalidory; roznakalarovaja emal na jaho scienach pa zadumie architektara pavinna byla pazbavic ad adnastajnasci znachodzannie u mietalicnaj skarlupinie. Ja jasce zdaloku zauvazyu adcynienyja dzviery radyjostancyi. Adtul u hlybiniu kalidora padala douhaja cyrvonaja palasa — i siudy dachodzila sonca. Ja pahladzieu na Chery — jana navat nie sprabavala usmichacca, zasiarodzana rychtujucysia da baracby z saboj. Vyprabavanni, jakija cakali Chery, uzo zaraz zmianili jaje tvar — jon stau bielym i chudym. Za niekalki krokau da dzviarej Chery spynilasia, ja paviarnuusia da jaje, koncykami palcau jana padsturchnula mianie, byccam kazucy: „Idzi”. I tut maje plany, Snaut, ekspierymient, usia Stancyja — usio zdalosia mnie hetkim drobiaznym u paraunanni z tymi pakutami, jakija cakali tut jaje. Ja adcuu siabie katam i chacieu uzo viarnucca nazad, ale syrokuju soniecnuju palasu, nadlamanuju na scianie kalidora, zaslaniu cien calavieka. Ja chucienka zajsou u kabinu. Snaut cakau mianie la dzviarej. Cyrvonaje sonca stajala prosta za im, i purpurovy vodblisk hareu u jaho sivych valasach. My davoli douha moucki pazirali adzin na adnaho. Zdavalasia, Snaut vyvucau mianie. Aslepleny soncam, ja drenna bacyu vyraz jaho tvaru. Ja abysou Snauta i spyniusia kala vysokaha pulta, na jakim tyrcali hnutkija sciabliny mikrafonau. Snaut marudna paviarnuusia, spakojna nazirajucy za mnoj z raniejsaj hrymasaj, jakaja usprymalasia to jak usmieska, to vydavala stomlenasc. Nie zvodziacy z mianie vacej, Snaut padysou da mietalicnaj, na usiu scianu safy, pierad jakoj z abodvuch bakou uzvysalisia aby-iak zvalenyja kucy radyjodetalau, termicnyja akumulatary i rozny instrumient, pastaviu tudy kresla i sieu, abapirajucysia spinaj na emaliravanyja dzviercy.
Nasa maucannie stanavilasia dziunym. Ja zasiarodzana prysluchouvausia da cisyni, sto panavala u kalidory, dzie zastalasia Chery, ale adtul nicoha nie bylo cuvac.
— Kali u vas usio budzie hatova? — spytausia ja.
— My mahli b pacac choc sionnia, ale zapis zapatrabuje jasce krychu casu.
— Zapis? Ty majes na uvazie encefalahramu?
— Aha, ty z zhadziusia. A sto?
— Dy tak, nicoha.
— Ja sluchaju ciabie, — pramoviu Snaut praz niejki cas.
— Jana usio viedaje… pra siabie, — ledz cutna pramoviu ja.
Brovy Snauta palezli uhoru.
— Viedaje?
Mnie zdalosia, sto Snaut tolki prytvarajecca zdziulenym. Camu jon prytvarajecca? U mianie adrazu prapala zadannie havaryc, ale ja pierasiliu siabie. Treba byc choc by lajalnym, padumau ja, kali nicoha insaha nie zastajecca.
— Jana pacala zdahadvacca, vidac, pasla nasaj razmovy u biblijatecy, nazirala za mnoj, supastaulala fakty, pasla znajsla mahnitafon Hibaryjana i pasluchala zapis…
Snaut pa-raniejsamu abapirausia na safu, ale u jaho u vacach zaharelisia iskry. Ja stajau la pulta nasuprac dzviarej, pracynienych u kalidor. Ja praciahvau jasce cisej:
— Sionnia noccu, kali ja spau, jana sprabavala skoncyc samahubstvam. Vadki kislarod…
Niesta zasamaciela, ja scisyusia, prysluchausia — huk danosiusia nie z kalidora. Dziesci zusim blizka skreblasia mys… Mys? Hlupstva! Adkul tut mysy? Ja pilna zirnuu na Snauta.
— Sluchaju ciabie, — spakojna pramoviu Snaut.
— Viadoma, joj heta nie udalosia… va usiakim razie jana viedaje, chto jana.
— Navosta ty raskazvajes pra heta mnie? — raptam spytausia Snaut.
Ja nie adrazu skiemiu, sto jamu adkazac.
— Chacu, kab ty aryjentavausia… kab viedau, sto adbyvajecca, — pramarmytau ja.
— Ja papiaredzvau ciabie.
— Inaks kazucy, ty viedau. — Ja mizvoli pavysiu holas.
— Nie. Viadoma z, nie. Ale ja tlumacyu tabie, jak usio adbyvajecca. Kozny „hosc”, kali jon zjaulajecca, amal sto fantom, niahledziacy na biazladnuju miesaninu uspaminau i vobrazau, atrymanych ad svajho… Adama… „hosc”, pa sutnasci, pusty. Cym bols znachodzicca jon z taboj, tym bols acalaviecvajecca i stanovicca usio bols samastojnym, viadoma, da peunaj miazy. I cym dauzej heta praciahvajecca, tym ciazej…
Snaut pamaucau, pahladzieu na mianie spadylba i abyjakava spytausia:
— Jana usio viedaje?
— Tak, ja z skazau tabie.
— Usio? I toje, sto adzin raz byla tut, a ty…
— Nie!
Snaut usmichnuusia:
— Pasluchaj, Kielvin, kali heta zajslo tak daloka… sto ty dumajes rabic? Pakinuc Stancyju?
— Tak.
— Z joj?
— Aha.
Snaut zmouk, razvazajucy nad maimi adkazami, ale u jaho maucanni bylo niesta jasce… Sto? Znou byccam stosci zasamaciela zusim blizka, za tonkaj pieraharodkaj. Snaut zajorzau na kresle.
— Vydatna, — pramoviu jon. — Camu ty pazirajes na mianie tak dziuna? Ty licyu, sto ja budu pieraskadzac tabie? Rabi jak chocas, moj darahi. Nu i malajcy my z taboj, kali b pacali jasce i prymusac adzin adnaho! Ja nie zbirajusia uhavorvac ciabie, skazu tolki — ty imkniessia u niecalaviecych umovach zastacca calaviekam. Mo heta i pryhoza, ale zusim niedarecna. Zresty, ja navat nie viedaju, ci pryhoza. CHiba hlupstva moza byc pryhozym? Nie u tym sprava. Ty admaulajessia praciahvac ekspierymienty, chocas adstupicca, zabrausy jaje? Tak?
— Tak.
— Ale heta taksama… ekspierymient. Cujes?
— Sto ty majes na uvazie? Ci zdoleje… jana?.. Kali razam sa mnoj, to nie bacu…
Ja havaryu usio bols pavolna, pasla zusim scich. Snaut uzdychnuu:
— Kielvin, usie my, jak strausy, chavajem halavu u piasok, ale my va usiakim razie viedajem pra heta i nie razlicvajem na vysakarodnasc.
— Ja nicoha nie chacu i nie razlicvaju.
— Dobra. Ja nie chacieu ciabie pakryudzic. Svaje slovy pra vysakarodnasc ja zabiraju nazad, ale slovy pra strausau zastajucca u sile. Asabliva heta datycyc ciabie. Ty padmanvajes nie tolki jaje, ale i siabie, halounym cynam siabie. Ty viedajes umovy stabilizacyi sistemy, pabudavanaj z niejtrynnaj materyi?
— Nie. Ty taksama nie viedajes. Nichto nie viedaje.
— Biezumouna. Ale nam viadoma adno: takija sistemy niaustojlivyja i mohuc isnavac tolki dziakujucy niaspynnamu prytoku enierhii. Ja viedaju heta ad Sartoryusa. Enierhija utvaraje vichravaje stabilizacyjnaje pole. Cikava, ci zjaulajecca hetaje pole u adnosinach da „hoscia” zniesnim? Ci mo jano uznikaje u jaho u arhanizmie? Razumiejes roznicu?
— Razumieju, — pavoli adkazau ja. — Kali jano zniesniaje, dyk… jana. Tady… takija…
— Tady pad cas addalennia ad Salarys sistema raspadajecca, — zakoncyu Snaut za mianie. — My nie mozam hetaha pradbacyc, ale z ty pastaviu dosled. Rakieta, jakuju ty zapusciu… pa-raniejsamu krucicca vakol planiety. U volnuju chvilinu ja navat padlicyu paramietry jaje ruchu. Mozas palaciec, vyjsci na arbitu, sastykavacca i pahladziec, sto stalasia z… pasazyrkaj…
— Ty zvarjacieu! — vydychnuu ja.
— Ty tak licys? Nu… a kali… viarnuc jaje, tvaju rakietu? Heta mahcyma. Jana maje dystancyjnaje kiravannie. My vierniem rakietu i…
— Pierastan!
— I heta tabie nie padabajecca? Josc jasce adzin sposab, vielmi prosty. Navat nie treba viartac jaje na Stancyju. Niachaj sabie lotaje. My prosta zviazamsia z joju pa radyjo, kali jana zyvaja, to adhukniecca i…
— Tam uzo dauno skoncyusia kislarod! — z ciazkasciu vycisnuu ja.
— Mo jana abychodzicca biez kislarodu… Nu sto, pasprabujem?
— Snaut… Snaut…
— Kielvin… Kielvin… — zlosna pieradrazniu jon mianie. — Boza, sto ty za calaviek. Kaho ty chocas ascaslivic? Uratavac? Siabie? Jaje? Jakuju? Hetuju ci tuju? Na abiedzviuch nie chopic advahi? Bacys sam, da caho heta davodzic. Aposni raz kazu tabie: tut situacyja — pa-za usialakaj marallu.
Raptam ja pacuu toje z samaje samaciennie, nibyta niechta paznohciami drapau scianu. Mianie aharnula abyjakavasc: usio vyhladala drobnym, krychu smiesnym, malaznacnym, byccam u pieraviernutym binokli.
— Nu dobra, — skazau ja. — Sto, pa-tvojmu, ja musu zrabic? Zniscyc jaje? Na nastupny dzien zjavicca takaja z, chiba nie tak? I jasce raz? I tak stodzionna? Da jakoha casu? Navosta? Sto heta mnie dasc? A tabie? Sartoryusu? Stancyi?
— Pacakaj, spacatku skazy ty. Ty
