адхінуў назад і тут жа ад-хіснуўся сам ? уся скроня байца была разварочана асколкам, з страшнае раны на твар, плечы зашмальцаванай ватоўкі і на лейтэнантаў паўшубак лілася кроў. Клімаў выла-яўся і з усяе сілы ляпнуў на лёд недакурак.
? Дабяруся!.. ? крычала трубка, калі Клімаў зноў пры-клаў яе да вуха пад ссунутай набок шапкай. Гнеўныя, злыя, несправядлівыя словы, якія за хвіліну да гэтага выклікалі
ў ім толькі прыкрасць, цяпер узарвалі яго.
? А што вы крычыце! Я не палахлівы! І не для вас ваюю! Вось! А вышыню ? не горш за вас ведаю, што трэба ўзяць. Але вунь шпокаўка не дае.
? Во-во, так і ведаў! Дрэннаму танцору, ведаеш, што заў-жды перашкаджае? Якая гэта яшчэ ў цябе шпокаўка?
? У немцаў, не ў мяне. Дваццацімілімятровая аўтаматычная гармата, вось! З фланга, ад Сахно. Ды кулямётаў няма ўжо, адзін ручнік застаўся. А ў іх шэсць на вышыні. Ды яшчэ шрапнеллю лупяць, ? скарыстаўшы нечаканую паўзу ў камандзіравай лаянцы, скардзіўся Клімаў. ? А ў маіх па тры абоймы на вінтоўку ды па дыску на аўтамат. Чым браць, скажыце?
? Расплакаўся! Чым браць? Чым вунь Сахно бярэ? Чым Кузняцоў наступае? Храбрасцю! Гераізмам! Адвагай! Чуеш, які бой ідзе? Пад самай вёскай ужо. А ў іх па адной абойме на ствол. Сам правяраў. Затое ўмеюць. І не пушчаюць у штаны, як вы!
? Няма каму пушчаць, ? гэткім жа сварлівым тонам адказваў лейтэнант. ? Трыццаць чалавек засталося. Ад усёй роты.
? От здзівіў: трыццаць чалавек! Вунь у Сахно па дваццаць у роце, і то не скардзіцца.
? Ну, у мяне яшчэ да гэтага не дайшло!
? Мяккацеласць праяўляеш, таварыш камандзір роты.
У жаласць іграеш. Вайна ідзе, лейтэнант! Нечага шкадаваць для перамогі! Дывізіі гінуць! ? перайшоў ужо на крык маёр і раптам закашляўся. Адкашляўшыся ж пасля паўзы, ужо мякчэй аб’явіў:
? Ладна, Клімаў. Карандашоў падкіну. Сёння зноў атрымаем. Прама з марша. Семак не прасі. Няма. А карандашы будуць. Ну, але і я з цябе скуру здзяру, калі ты мне да дванаццаці нуль-нуль не возмеш вышыню.
? Немцы скарэй здзяруць. Яны бліжай, ? сказаў лейтэ-нант, але трубка ўжо змоўкла, і ён паклаў яе ў апарат.
Нейкі час ён сядзеў, утаропіўшы вочы і не бачачы нічога, апроч дробных пыльных струменьчыкаў крыві, якія з-пад цела забітага хутка паўзлі-каціліся на затаптаную плаху лёду ў дне варонкі. Хутка астываючы, кроў слаба парыла рэшт-камі апошняга цяпла, побач сінім дымком струменіў у паветры недакураны «бычок». Лейтэнант дзеўбануў яго нас-ком бота і выскачыў з варонкі ў роў.
Назад да свайго ланцуга Клімаў ішоў, не разбіраючы ўжо, дзе сцежка, дзе ручай, а дзе адкрыта і прастрэльваюць нем-цы. Адносіны да сябе з нейкага часу зноў сталі абыякавыя. Паўгадзіны назад ён бег з вышыні ў гэты роў, падаў, выкручваўся між разрываў, з усяе мочы стараючыся, як і ўсе, уберагчы сябе ад кулі або асколка, бо ў гэтым была найблі-жэйшая небяспека і найбольшы клопат. Цяпер жа, раззлаваны і расстроены сваркай з начальствам, ён ураз згубіў усю ашчаднасць да сябе. Гэта было незразумела і дзіўна, каб задумацца аб тым, але думаць не было калі.
Агнявы бой на ўчастку суседняга батальёна Сахно ішоў без асаблівай сілы: тузалі паветра мінныя
