выбухі, гудзела зямля, кулямётная траскатня перамежвалася таропкім ня-зладным буханнем вінтовак. «Не падобна, каб Сахно дужа прасунуўся, ? услухаўшыся, падумаў Клімаў. ? Топчацца перад самай вёскай». Вядома, у такім становішчы яму нямала пасобіла, каб рота аўтаматчыкаў узяла гэтую праклятую вы-шыню. Але зноў жа, калі Сахно возьме вёску, тады лягчэй будзе ўзяць і вышыню. Вось табе і зачараванае кола, і разарваць яго якой хітрасцю наўрад ці магчыма.
Насустрач яму ўздоўж ручаіны бег нізенькі, як здалося Клімаву, дужа шустры баец. Каска сядзела на яго галаве неяк бокам, каўнер шынялка быў пастаўлены, і зашмальцаваныя палявыя ромбікі пятліц, бы рожкі, тырчэлі ад падбародка. У абодвух руках падмышкамі баец трымаў распоратыя цынкі ад патронаў.
? З якога ўзвода? ? запытаў Клімаў. Баец паслухмяна спыніўся.
? З першага, таварыш лейтэнант.
? Дзе Смірноў?
Баец прастадушна паціснуў плячмі.
? Хто яго ведае. Мусіць, там, ? кіўнуў ён на вышыню. ? Не прыбег.
Клімаў прамаўчаў, пасля кіўнуў на цынкі.
? Многа далі?
? Дзе там! Мала, ? ахвотна, як пра балючае, загаварыў баец. ? Паўсотню на ўсіх. Ды во яшчэ пяць фенек, ? ён трасянуў цынку ? і ў ёй важка грукнулі жалезам гранаты.
? Запалы не забыўся?
? Не. Во, ? нязручна штурхнуў ён нагой абвіслую кішэню.
? Адразу ж зарадзіць. Магазіны таксама. Рыхтуйцеся
да атакі.
Баец насцярожана ўскінуў голаў, з твару яго адразу знікла кароценькая бадзёрасць ад гэтай сустрэчы і камандзіравай увагі да яго спраў, дзве дробненькія зморшчыны скранулі яго абсіверанае пераноссе.
? Ёсць, ? вяла прагаварыў ён і, чагосьці яшчэ чакаючы ад лейтэнанта, не ішоў, а глядзеў яму ўслед. Клімаў адчуваў гэтае замяшанне і гэты позірк, але не азірнуўся, каб
не размякчаць свае халоднай суровасці, і на хаду кінуў:
? Сам павяду ўзвод.
Баец нявесела падабраў цынкі і пабрыў далей, а Клімаў, прыпыніўшыся, выцягнуў за цэпку з-пад палы гадзіннік: было без чвэрці дзесяць.
Ён пайшоў далей у трэці ўзвод, якім камандаваў малодшы лейтэнант Грэчка. Гэта быў цяпер адзіны камандзір узвода ва ўсёй роце. Што ён жывы, Клімаў ведаў пэўна, бо, бегучы з вышыні, бачыў, як трэці ўзвод раней за іншых паспеў схавацца ў рове і такім чынам найменш пацярпеў
у той няўдалай атацы. Грэчка тады на беразе рова ўсё размахваў сваім ППД, аж покуль апошні баец яго не ўкрыўся ад агню.
Гэта было крыху на водшыбе ў тым канцы рова, які сама бліжай падступаў пад вёску з тае ўедлівай, такой ашалела-бязлітаснай гарматай. Роў тут рабіўся вузейшы і, мабыць, глыбейшы ? голыя гліністыя абрывы зусім сціснулі замерз-лую ручаіну, якая брала адсюль свой пачатак. Грэчкаўцы, відаць, акапваліся ? з берага ўніз сыпалася зямля, і відаць было, як раз-пораз выляталі адтуль рассыпістыя лапаткі глею. «Ужо акапваюцца! Якія спрытныя», ? злосна падумаў Клімаў. Ён ускарабкаўся па жорсткай калючай, бы наждак, кручы, крыху прайшоў і запытаўся ў байца ў ямцы, што на-зіраў за вышынёй, дзе камандзір. Баец паказаў у акоп за вы-маінай, адкуль у паветра часта выляталі камякі зямлі.
Клімаў добра ўгрэўся, пакуль пералез тую вымаіну і да-браўся да ўзводнага. Грэчка так улёг у сваю працу, што
не заўважыў ротнага і ўжо на самым
