chce publicznie pokazac swoich bratankow, co uznano za znak, iz chlopcy nie zyja.
– Alez oni zyja! – krzyknela Rowena. – Sa w Middleham. Dickon zabral ich tam osobiscie w roku swojej koronacji. Spedzilismy w tym zamku wiekszosc naszego dziecinstwa i jest to ulubione miejsce odpoczynku Dickona. Chcial, zeby chlopcy dorastali w spokoju, na swiezym powietrzu, a nie na dworze krolewskim.
Ta informacja wyraznie zainteresowala Jaspera.
– Skad o tym wiesz, slodka Row? – zapytal uprzejmie.
– Dickon sam mi o tym powiedzial po mianowaniu Neddiego ksieciem Walii – odparla.
– Moze sklamal.
– Dickon nie klamie! – oburzyla sie. – Wiesz, ile razy dostawal w dziecinstwie baty, bo nie chcial sklamac chocby po to, by bronic sie przed kims? Nie, jesli powiedzial, ze Ryszard i Edward sa w Middleham, to znaczy, ze tam sa.
Calkiem mozliwe, pomyslal sir Jasper i pocalowal ja bezwiednie. Ryszard naprawde mial dobre serce. Jednak kiedy sie zasiada na tronie, chocby sie mialo szlachetne zamiary, nie jest sie sklonnym oddac tego przywileju innym. Nie chcial ujawnic, gdzie sa jego siostrzency, by nie zagrozic swojej pozycji i nie narazac zycia bratankow. Domyslal sie tez na pewno, ze gdyby Henryk Tudor dowiedzial sie, gdzie sa przechowywani obaj chlopcy, zrobilby wszystko, by ich zgladzic.
– Musze jechac na poludnie i dowiedziec sie, co sie naprawde dzieje – powiedzial.
Wyjechal z Greyfaire w pierwszym tygodniu kwietnia. Odwiedzil York, a potem ruszyl na poludnie do Londynu. Sytuacja polityczna okazala sie dosc niepewna. Ludzie z dnia na dzien zmieniali sojusznikow. Nikt nie byl do konca pewien, co sie wydarzy jutro. Sir Jasper doszedl do wniosku, ze tego lata nastapi inwazja. Postanowil wrocic na polnoc i zatrzymac sie w Nottingham, gdzie wlasnie rezydowal krol. Jednak nie stanal przed wladca, poniewaz to, czego sie dowiedzial, nie utwierdzilo go w przekonaniu, co robic. Owszem, byl wierny Ryszardowi, ale nie chcial pozniej byc zmuszony do zmiany zdania.
Postanowil, ze zdecyduje, komu sprzyjac, kiedy zacznie sie wojna. Zasmial sie sam do siebie. Rowena i Arabella bardzo obawialy sie o losy warowni, ale przeciez ktokolwiek zwyciezy w tej wojnie, Arabella wciaz pozostanie dziedziczka Greyfaire. Pomyslal, ze jesli postanowil sprzyjac Ryszardowi, a ten przegra, straci Greyfaire, jesli poprze Henryka, a ten zostanie pokonany, tez straci Greyfaire, ale jesli ozeni sie z Arabella, nie bedzie musial nikomu sie opowiadac.
Jesli zwyciezy Ryszard, zazada wyjasnienia, a Jasper powie mu, ze chcial jedynie bronic granic przed naporem Szkotow, kiedy krol walczyl z samozwanczym pretendentem do tronu. Jesli zwyciezy Henryk, poda mu to samo wyjasnienie, podkreslajac, ze jest wierny Anglii. Sir Jasper zdawal sobie sprawe, ze nie jest na tyle waznym czlowiekiem, by ktokolwiek zawracal sobie nim glowe podczas wojny, a informacja o miejscu pobytu bratankow Ryszarda pozwoli mu wkupic sie w laski Henryka, jesli zajdzie taka potrzeba. Tak! Tak wlasnie postapi. Nie mial nic do stracenia.
Opowiedzial o swoim postanowieniu Segerowi, spieli konie i ruszyli na polnoc.
– Jest jeszcze za mloda – protestowala Rowena, kiedy uslyszala o jego postanowieniach. – Ma dopiero trzynascie lat.
– Mlodsze dziewczeta wychodza za maz, droga Row. Nie ma w tym nic niezwyklego. Trzynascie lat to dobry wiek na zamazpojscie.
– Jest za mloda – upierala sie Rowena.
– Sama mialas trzynascie lat, kiedy wyszlas za Henryka – przypomnial jej Jasper.
– Tak, i nim skonczylam czternascie, urodzilam martwe dziecko. Jedenascie miesiecy pozniej powtorzylo sie to samo. Bylam za mloda do malzenstwa i macierzynstwa.
– Matka Henryka Tudora urodzila go, majac lat czternascie – rzekl Jasper. – Wiele kobiet w wieku Arabelli wychodzi za maz i rodzi zdrowe dzieci. Chcesz mi powiedziec, ze ona jeszcze nie ma kobiecych przypadlosci? Czyzby jeszcze nie mogla poczac i urodzic dziecka?
Zastanawiala sie przez chwile, czy mu nie sklamac. Musiala chwile pomyslec. Musial wiedziec o kilku sprawach, nim poslubi jej corke. Wolalaby z tym jeszcze poczekac. Zauwazyla jednak, ze on juz zna odpowiedz na jej pytanie. Przypomniala sobie tez, jak powiedzial, ze ja zabije, jesli mu sie sprzeciwi. Wierzyla, ze jest do tego zdolny.
– Arabella jest juz w pelni kobieta – odparla zgodnie z prawda, a on usmiechnal sie zadowolony.
– Dobrze! Niech ojciec Anzelm szybko oglosi zapowiedzi, Row, bo pierwszego dnia czerwca poslubie twoja corke i uczynie ja w pelni kobieta – rzekl i rozesmial sie z wlasnego dowcipu.
– Jestes rozpustny – szepnela bliska lez.
– A ty zazdrosna – zasmial sie, nie baczac na jej bol. – Powiesz o tym Arabelli, czy sam mam to zrobic?
– Jest jeszcze mloda i niedoswiadczona – rzekla Rowena. – Wciaz ma romantyczne wyobrazenia o milosci, wiec przynajmniej do slubu staraj sie jej do siebie nie zrazic. Dopiero po wszystkim dowie sie, jaki jestes naprawde.
– Coz za gorycz, slodka Row – zartowal z niej. – Nie bede cie zaniedbywal tylko dlatego, ze poslubie twoja corke.
– Ty potworze!
– Coz za wybuch, slodka Row! Nie, nie, to mi nie odpowiada. Jestem w stanie radzic sobie tylko z jedna zlosnica, a w tej rodzinie jest nia Arabella.
– Jest dwudziesty piaty maja, milordzie – zdziwila sie Arabella. – Mielismy stanac przed oltarzem dopiero w przyszlym roku.
Wyjasnil jej spokojnie sytuacje. Wiedzial, ze w przeciwienstwie do matki Arabella kieruje sie rozumem, co u kobiet nalezalo do rzadkosci.
– W obecnej sytuacji lepiej bedzie, jesli nie opowiemy sie za zadna ze stron, moja mala. Choc, oczywiscie, jestesmy wciaz wierni krolowi – skonczyl.
– Problem tylko, ktoremu krolowi – rzucila rozmyslnie. – Wiem, ze jestem kobieta, Jasperze, i nie powinnam rozwazac takich kwestii, ale rozumiem nasza sytuacje. – Po raz pierwszy zwrocila sie do niego po imieniu, a narzeczony wydawal sie zadowolony z takiego obrotu sprawy. – Musimy przede wszystkim myslec o Greyfaire. Kocham mego krolewskiego kuzyna i modle sie, by zwyciezyl w tym ciezkim dla Anglii boju, ale my jestesmy nikim w tej walce gigantow. Nigdy nie wycofam sie z przysiegi danej krolowi, bo zlozylam ja przed Bogiem, ale tez Bog zdecyduje o losach tego konfliktu. Cokolwiek zrobimy, stanie sie wola Pana. My w tym czasie mozemy tylko bronic polnocnej granicy kraju z dala od wewnetrznych sporow.
– Zaskakujesz mnie, malenka – przyznal szczerze. – Wiem, ze nie jestes podobna do swojej matki, ale taka madrosc u kobiety, i to mlodej, moze byc grozna. Chyle glowe, przyszla zono!
Pochylil sie i delikatnie dotknal ustami jej ust.
Arabella zaczerwienila sie ze wstydu. Poczula przyjemne cieplo i nagle zdala sobie sprawe, ze lgnie do niego jak nigdy dotad. Dziwne, nieznane uczucia ogarnely jej cialo i nagle zaplonela w niej ciekawosc, co tez Jasper czynil innym damom, ze dorobil sie reputacji kobieciarza. Ostatnio jego umiejetnosci jako kochanka staly sie legenda, a Arabella nagle nie mogla sie doczekac dnia slubu, choc zupelnie nie wiedziala, co sie stanie po uroczystosci zaslubin. Miala zamiar zapytac o to matke, ale ona, zaczerwieniwszy sie silnie, powiedziala zaledwie kilka slow, nie wyjasniajac zupelnie nic w tej materii.
– Nie powinnas jeszcze o to pytac, Arabello – odparla krotko. – Nim udasz sie do alkowy meza, wszystko ci wyjasnie. Niepokoi mnie jednak, ze chcesz juz teraz wszystko wiedziec, bo swiadczy to o braku skromnosci z twojej strony.
Arabella, niestropiona ostrym pouczeniem matki, zapytala:
– Czy to jest tak samo jak z psami na podworzu? Samiec wsiada na suke? Och, mamo, co za roznica, czy powiesz mi teraz, czy pozniej. Zastanowie sie nad tym, co mi powiesz, a potem moge miec jakies inne pytania. Wiesz, jak nie lubie nie wiedziec, co sie dzieje. Nie chce, by Jasper zle o mnie myslal, zeby traktowal mnie jak wiejska dziewuche.
– Panna mloda powinna byc niedoswiadczona w sprawach miedzy kobieta i mezczyzna, Arabello! Oburza mnie twoje podejscie – rzucila poirytowana, a potem wstala ze swego miejsca przy kominku i oddalila sie.
Arabella patrzyla, jak matka odchodzi szybkim krokiem i zastanawiala sie, co tak bardzo rozzloscilo matke. Potem wzruszyla ramionami, bo doszla do wniosku, ze pewnie denerwuje sie zaslubinami. Arabella tez sie
