– Ale przeciez mezczyzni maja dzieci z kobietami, ktorych nie kochaja.
– Owszem.
– Ty tez.
– Bylem dosc ostrozny – odparl szczerze Tavis – ale mimo to mam troje dzieci z kobietami ze wsi. Dwoch chlopcow i jedna dziewczynke.
– Widujesz je czasem?
– Odwiedzam dzieci, kiedy jestem w poblizu. Zadnego sie nie wyparlem i czuje sie za nie odpowiedzialny.
– Jestes dobrym czlowiekiem – mruknela slodko, a potem podniosla sie, spojrzala na niego, schwycila w garsc jego ciemne wlosy i szarpnela je: – Juz nigdy wiecej nie bedziesz mial zadnych kobiet we wsi, slyszysz? Powiedz. Zadnych kobiet we wsi! – domagala sie, wciaz szarpiac jego wlosy.
– Zadnych – zgodzil sie z usmiechem i siegnal dlonmi do jej piersi. – Jak moglbym pragnac innej kobiety, kiedy mam za zone taka furiatke.
– Ogien zgasl – szepnela. – Zrobilo sie zimno, panie moj.
Hrabia wstal z loza, podszedl do kominka i rozniecil plomien. Potem odwrocil sie do zony i zdjal odzienie.
– Zaraz cie rozgrzeje, moja piekna – powiedzial.
ROZDZIAL 13
Papiez Innocenty udzielil krolowi Jerzemu III swojego blogoslawienstwa w kwestii opactwa Coldingham. W koncu to on uczyl sie za granica, to on sprowadzil do Szkocji muzykow i on zachecal do gry i spiewu w opactwie, by tym wdzieczniej glosic chwale pana. Papiez za rada swoich zaufanych ludzi poparl dzialania krola, jako czlowieka poboznego, do niedawna meza poboznej i cnotliwej Margaret.
Krol prosil papieza rowniez o to, by Rzym udzielil mu pozwolenia na samodzielny wybor ludzi na stanowiska koscielne ze wzgledu na znaczna odleglosc od stolicy papieskiej, przy czym zobowiazal sie do zarzadzania funduszami koscielnymi. Pozwolenie uzyskal, a tym samym pozbawil moznych lordow wplywu na decyzje w tych sprawach.
Nagle, jakby zmienil strategie, Jerzy III zaczal egzekwowac swoje krolewskie prawo podejmowania decyzji. Najbardziej ucierpieli na tym hrabiowie. Jak dotad, mimo iz narzekali na niezdecydowanie wladcy, cieszyli sie, ze moga decydowac o wiekszosci waznych spraw w panstwie i smialo sprzeciwiac sie postanowieniom krolewskim. „Nowy” Jerzy III byl im nie w smak. Zaczal podejmowac decyzje w sprawach, o ktorych dotad decydowali sami. Krol entuzjastycznie podchodzil do postanowien parlamentu – chyba po raz pierwszy odkad objal tron. Niestety, wbrew oczekiwaniom moznowladcow zwracal ucho raczej ku podszeptom klas nizszych i srednich, ktore zaczynaly miec coraz wiecej do powiedzenia. By poprzec krola, parlament wydal edykt zakazujacy pod grozba kary jakichkolwiek protestow przeciw decyzjom monarchy dotyczacym opactwa Coldingham. Hrabia Home i jego krewny Patrick Hepburn, lord Hailes, pozbawieni funkcji koscielnych nagle znikneli z krolewskiego dworu. Jerzy III wyslal do zamku Home poslanca, domagajac sie natychmiastowego powrotu obu panow. Poslaniec ledwie uszedl z zyciem. Home podarl pergamin od krola, pobil poslanca, zdarl z niego peleryne z krolewskimi insygniami i odeslal do domu.
– Nim nadejdzie lato, rozpeta sie wojna – powiedzial do Tavisa hrabia Angus. – Home nie przyjmie do wiadomosci decyzji krola, a Jemmie zaszedl juz za daleko, by sie wycofac, czy chocby pojsc na kompromis. Niedlugo sami bedziemy musieli wybrac, kogo poprzemy. Krol juz wyslal ksiecia do Stirling.
– Jamiego? – zdziwil sie hrabia Dunmor.
– Tak. Ormond i John sa z ojcem, ale Jamie zostal odeslany. Nie wolno mu wychodzic poza bramy zamku. Moze jedynie dla rozrywki spacerowac po murach obronnych i polowac z jastrzebiem. Tak mi mowiono.
– Biedny chlopak. – Tavis mu wspolczul. – Jesli przez kilka dni nie moze jezdzic konno, robi sie nerwowy. – Potem przeszyl hrabiego Angusa wzrokiem. – A co ty zrobisz, Archie, kiedy przyjdzie wybierac sprzymierzencow?
– Tak jak ty, Tavisie, poczekam i zobacze. Nie mam zamiaru dac sie oskarzyc o zdrade.
Arabella byla dziwnie milczaca. Siedziala bez slowa przy stole, a przeciez zwykle glosno wyrazala swoje opinie w kazdej kwestii. Zastanawiala sie powaznie nad tym, co uslyszala, i doszla do wniosku, ze pomimo licznych wad, krol byl dobrym czlowiekiem i szlachta postepowala nieuczciwie, sprzeciwiajac sie mu tylko dlatego, iz dzialal w interesie Szkocji, a nie ich samych. Angus byl pewien, ze zbliza sie wojna. Przerazala ja ta mysl. Na wojnie stracila ojca. Nie miala ochoty w nastepnej stracic meza.
Pod koniec stycznia hrabia Home wraz z lordami: Lyle’em, Greyem i Hepburnem przyjechali do zamku Stirling w towarzystwie licznej grupy zbrojnych. Lord Home, mimo zlosci, jaka zywil do krola za odebranie mu pieczy nad opactwem Coldingham, byl przyzwoitym czlowiekiem i odwaznym rycerzem. Ksiaze przywital go z radoscia, a przynajmniej tak sie wydawalo towarzyszom Home’a. Pan John Shaw, zarzadca zamku, przyjal hrabiego i jego ludzi mimo wyraznego rozkazu krola, by nikt nie odwiedzal jego syna, procz osob noszacych krolewskie insygnia. Byl pod tak wielkim wrazeniem osoby hrabiego, ze zapomnial, iz bedzie musial osobiscie odpowiadac przed krolem za zlamanie rozkazu.
Kilka godzin pozniej ksiaze, odziany w szkarlat, opuscil zamek Stirling na czele sporej grupy zbrojnych. Tuz za nim jechal hrabia Home oraz lordowie Hailes, Lyle i Grey. Gdy opuszczali mury zamku, ludzie Home’a i straz zamkowa wiwatowali na czesc ksiecia. Mala dziewczynka, corka jednego ze straznikow, znana z daru jasnowidzenia, zawolala glosno:
– Niech zyje krol!
Jamie nie zatrzymal sie, by odpowiedziec, choc pewnie slyszal jej slowa. Jednak ci, ktorzy stali obok, byli wyraznie poruszeni.
Ksiaze i jego poplecznicy udali sie do palacu Linlithgow, gdzie wyznaczyli sobie kwatere. Czekali, ale nic sie nie wydarzylo. Lordowie szkoccy byli dziwnie spokojni i nie wyrazali swoich opinii w tej kwestii. Niespodziewanie zaskoczeni nie wiedzieli, co robic, bo choc Jerzy III im nie odpowiadal, jego syn wydawal sie za mlody, troche za mlody, by samodzielnie rzadzic krajem. Jamie i jego druzyna czekali na poparcie, ktore nie nadchodzilo, a tymczasem krol udal sie na polnoc, do Aberdeen, by zapewnic sobie lojalnosc tutejszych lordow. Zignorowal tym samym swego syna i jego podejrzane zachowanie.
Nadszedl szary, smutny luty, w ktorym mrozna pogoda przeplatala sie z nieprzyjemna odwilza. Do Dunmor dotarla wiesc, ze ksiaze jest chory.
– Zawsze tak bylo – powiedzial do zony hrabia Dunmor. – Gdy Jamie czuje sie szczesliwy, jest zdrowy jak byk, ale kiedy tylko czuje sie nieszczesliwy, neka go bol glowy, szyi, kosci i inne utrapienia.
– To przez wyrzuty sumienia – stwierdzila bez krzty wspolczucia Arabella. – Sprzeciwil sie ojcu, przylaczyl do tych, ktorzy podburzaja szlachte przeciwko niemu. Szkoda, ze nie mozesz tam jechac.
– Slusznie. Gdybym choc pokazal sie w Linlithgow, wszyscy powiedzieliby, ze poparlem bratanka i sprzeciwiam sie bratu.
Marzec przyniosl poprawe pogody i ksiazecego zdrowia. W tym miesiacu wypadaly jego urodziny. Najwspanialszym prezentem urodzinowym bylo przybycie hrabiego Angusa, a krotko po nim hrabiego Agrylla. Za to krolowie Anglii i Francji przeslali listy, w ktorych skrytykowali ksiecia za jawne wystapienie przeciwko ojcu.
Krol z poparciem armii polnocnych lordow maszerowal w kierunku fortu Firth, gdzie zalozyl oboz. Podczas potyczki, ktora miala miejsce niedlugo pozniej, armia ksiecia dowodzona byla przez hrabiego Angusa, ku wscieklosci hrabiego Home’a, ktory zmuszony byl pozostac w Linlithgow, by bronic osoby ksiecia. W wyniku bitwy podpisano pakt, na ktorego mocy krol przekazal cala swoja wladze synowi i dziedzicowi. Mial on tymczasowo spelniac funkcje regenta, przynajmniej do czasu, gdy osiagnie wiek dojrzaly i bedzie mogl zostac koronowany. Obecny krol mial wtedy abdykowac. Pakt podpisano i przypieczetowano w obecnosci czterech swiadkow, ale krol po powrocie do Edynburga obwiescil, iz nie ma zamiaru abdykowac na rzecz syna ani przekazywac mu wladzy. Wtedy, choc niechetnie, hrabia Dunmor udzielil pisemnego poparcia ksieciu Jerzemu.
– Jak mozesz popierac Jamiego przeciwko wlasnemu bratu? – zapytala Arabella.
– Gdyz Jemmie nie jest juz godzien mego poparcia – powiedzial ze smutkiem Tavis Stewart. – Nie musial podpisywac paktu z synem, ale to uczynil. Wedlug mnie zlamal zasady kodeksu rycerskiego i slowo honoru. Na
