Я кідаюся да цябе, і мне здаецца,Што ты насустрач — у мае абдымкі.Мы знітаваны сілаю адной і полымем адным.I раптам узнімаецца перагародка,I мы не можам бачыцца з табой.Перада мной сцяна з адрузлай ванны,У выступах, у зломах, у зігзагах:Рыдлёўкі выгрызлі на ёйТакую роўнядзь зрэзаў,Нібы сцяна была са стэарыну.Вуглы на выступах абсыпаліся ўсе:Праходзілі праз мой бліндаж салдаты.У гэты вечар у душы маёйАдкрылася бяздоння пустата,—Бясконца падаў я, а дна ўсё не было,I не было за што ўчапіцца!Усё, што нізка падае і ў той жа час жыве,Здаецца мне агіднаю істотай,Яно мяне балюча раніць…Мая душа становіцца пустыняй,Ёй не хапае сонца і маланак!На шчасце, гэта толькі сёння, ў гэты вечар.А ў іншыя цяжкія дніРатуюся ад жахаў і самоты:Ты — мой ратунак.Я табе адданы.Я хараство тваё ўяўляю,Узвышаючы яго пад светам ашалелым.Пасля я думаю, што гэта ўсё дарэмна.Не ахапіў я розумам яго —Я слоў для хараства не адшукаў,Навошта да яго імкнуся?..Існуеш ты ці не, маё каханне?Ці, можа, я цябе прыдумаўУ сваім жаданні,Каб засяліць, запоўніць адзіноту?А можа, ты адна з багінь,Прыдуманая грэкамі, самім сабе на ўцеху?Багіня ты мая,Усё роўна я цябе кахаю,Калі ты нават выдумка мая!
ЗЯМНЫ АКІЯН
Дж. дэ Кірыко
Я дом збудаваў пасярод Акіяна;Вокны яго — гэта рэкі — струменяць з маіх вачэй.Кішаць асьміногі ля сцен мураваных,Грукаюць сэрцам патройным, грукаюць дзюбай у шыбы. Вільготны дом! Мой дом палае. А час, як гром: Ляціць, спявае.Самалёты гатовы падкінуць яйка.Увага! Зараз прычаліць дрэдноўт.Увага! Ракою цячэ чарніла.Спусціцеся з завоблачных вяршынь —Так будзе лепш!Бружмель свае шчупальцы звешвае з неба —I на зямлі асьміногі дрыжаць.Мы самі становімся ўласнымі магільшчыкамі.О, асьміногі сярод белых хваль, як крэйда.О, асьміногі з дзюбамі збялелымі! Навокал дома Акіян Зямны і гул прыбою, Не ведае дом ніколі спакою.
