Фаўст

Ён у кампаніі адэптаў
На чорнай кухні мудраваў
І ўедліва шукаў рэцэптаў,
Як спрэчнае з’яднаць у сплаў.
Лілея і залётнік — леў чырвоны,
Вянчаныя ў купелі тут,
Загнаныя ў агонь шалёны,
Для шлюбнай тайнасці шукалі кут.
І вось у фарбах дзіўных з’яў
З рэторты юная царыца
На пошасць выйшла падзівіцца.^{18}
Тым часам люд сабе канаў.
І эліксірам тым пякельным мы
Сярод лугоў, сярод тутэйшых гор
Людзей лячылі ад чумы —
Але атрутай не спынілі мор.
І вось мяне, забойцу, славіць хор!

Вагнер

Нашто ўдавацца ў смутак і змартвенне?
Няўжо, выдатны муж, таго вам мала,
Што вы ў свой спрыт, які жыццё паслала,
Уклалі добрае сумленне?
Вы ў маладосці бацьку шанавалі —
Навошта ж катаваць сябе за гэта.
Цяпер, калі вы сутнасць распазналі,
Няхай вас іншая турбуе мэта.

Фаўст

Шчаслівы, хто не выракся надзеі
З балот маны зірнуць на свет!
Ад вечных бед шукаем панацэі,
Хоць дасягнуць не ўмеем блізкіх мэт.
Аднак гадзіну шчасця і дабра
Хай не азмрочыць недарэчны смутак!
Глядзі, ужо вячэрняя зара
Пазалаціла дахі хат і будак.
Дзень згас. Скаціўся з неба сонца скрыль,
Каб недзе там свяціць жыццёвым сілам.
Чаму, чаму не даў, гасподзь, мне крыл,
Каб мог ляцець я следам за свяцілам!
У вечных промнях радасных хвілін
Пабачыў бы ля ног я свет шырокі,
І ззянне гор, і ціхі змрок далін,
І ў срэбры й золаце аблокі.
І не спынілі б мой бунтарскі чын
Ні горы дзікія, ні змрок, ні скалы —
І вось ужо блакіт ласкавы
Марскую песціць далячынь…
Сышоў магутны бог з нябёс у край імглісты.
Мая мацнее прага, знішчыўшы жуду,—
Спяшаюся, каб піць прамень вячысты,
Пакінуў ноч і ў новы дзень іду,
У ззянні зор пад гоман хваль чароўных.
Як мара, мой прыгожы сон!
                                         Але, на жаль,
На крылах плоцкіх чалавеку ўдаль
Плыць нельга з духамі на роўных.
Такі ўжо род наш чалавечы,
Што мы імкнёмся ўгору без прынук,
Калі над намі, знікнуўшы ў сінечы,
Рулады звонкія вядзе жаўрук,
Калі над стромымі гарамі
Арлы лунаюць і калі
Па-над палямі і марамі
Ляцяць у вырай жураўлі.

Вагнер

І я, бывае, ў роспач упадаю —
Але такіх дзівосных думак не прымаю.
Абрыдне лес і луг, мне з імі цяжка ўжыцца,
І не зайздросны мне ў палёце птах,
Затое ж як чаруе кніжная паліца —
Гартаць старонкі, корпацца ў тамах!
Зімовай ночы мала мне, калі шукаю,
І млосць такая ў целе, галаве;
А то стары пергамент раскапаю —
І літарка да літаркі плыве.

Фаўст

Адным парывам ты жывеш заўжды.
О, каб мне толькі той бяды!
Ах, дзве душы ў грудзях зацяты бой
Вядуць і варагуюць між сабой.
Адна ўсё млее ад пажады,
Трымаецца за свет зямны,
Другая больш імкнецца да прынады