Дальбог! Тут прывідаў — ні знаку! Усё звычайна, як вядзецца — Хвастом віляе, лашчыцца, кладзецца! Фаўст
Ну што ж! Цю-цю! Хадзі да нас! Вагнер
Пацешны цюцік, толькі чый? Стаіш спакойна, ён цікуе, А загаворыш — добра чуе, Згубі што, адшукае ўраз, З вады табе дастане кій! Фаўст
І праўда ж — плоцкая натура, Ні звання духу тут, усё — дрэсура. Вагнер
Калі прайшоў сабачыя навукі, Мужам вучоным дасца ў рукі; Відаць адразу: гадунец шкалярскі, Бадай што, варты нашай ласкі. Ідуць пад гарадскую браму.
Уваходзіць Фаўст з пудзелем.
Фаўст
Пакінуў нівы я, паляны У цемрыве глухой начы, Каб, жудасным адчаем гнаны, Самому ад сябе ўцячы. Усе спакусы і ўсе звады З сваёй я вытруціў крыві, Любві нябеснай зноў я рады І рады зноў зямной любві. Пакінь скуголіць, пудзель, супакойся! Чаго ты ўздыбіў хіб, грызеш парог? Ідзі за печ прыляж, не бойся, Пазбудзься й ты сваіх трывог. Калі за горадам дарэчы дужа Твая была мне весялосць, Дык тут, няўрымслівы мой дружа, Будзь як жаданы і спакойны госць. Калі ў пакоі цесным гэтым Праменьчык цемру разграбе, Узняты ў высі духам светлым, Ты быццам спазнаеш сябе,— Выходзіць розум з укрыцця. І я тады, цяплом сагрэты, Няўтольна п’ю з крыніц жыцця! Дык не скуголь, прашу! Святыя гукі, Якія сэрца грэюць, не павінны Заглухнуць у выцці звярыным. Мы ведаем, што людзі ад дакукі З вялікіх ісцін строяць кпіны І вельмі часта могуць самі На іх накідвацца ліхімі псамі. Ой гора мне! Хоць маю сілу волі, Але ці ж гэтага даволі? Чаму павінна высахнуць крыніца? Чаму, сасмяглы, мушу адступіцца? Не! я дасведчаны няблага: Каб недастачу ў шчасці замяніць, Мы звышзямное вучымся цаніць; Наканавана ж нам да чыстай праўды прага, Што выяўляецца на гэтым свеце — І толькі ў Новым Запавеце. Дык разгарну ж той кнігі першароднай
