Фаўст

З тых сфер, куды ідуць з труны.
Калі, о духі, ёсць вы, — ёсць і лад,
Калі між небам і зямлёй ляціце,
Прыйдзіце з залатых сваіх палат
І прэч мяне ў стракаты свет нясіце!
О, каб мой плашч быў падуладны чарам
І каб памчаў мяне ў нязнаны край,
Другой адзежыны не ўзяў бы дарам —
Не трэба мне і царскі гарнастай.

Вагнер

Не выклікай знаёмай чарады,
Што над зямлёй лунае ў пасмах чаду.
Са злымі духамі^{19} не знойдзеш зладу —
Не знаеш сам, адкуль чакадь бяды:
Ці з поўначы — вятры сцюдзёнымі зубамі
Кусаюць нас, халодзяць нетры душ;
Ці то з усходу — ліжуць языкамі,
Нясуць людзям сухоты, смагу, суш;
Ці з поўдня — з перасмажаных пустынь
Дыхнуць спякотай, жарам і духотай;
Ці з захаду — нясуць імжу яны і стынь
І захінаюць неба шэрай слотай.
Такія духі гэтыя: на зовы,
На шкоду тут жа з’явяцца яны.
Хоць склад анёльскі іхняй мовы,
Аднак усе — адроддзе сатаны.
Але хадзем! Бо лёгкі змрок і мгла
Заткалі далячынь, і стома падпаўзла.
У берлагу нам толькі ноччу міла.
Чаго пасталі, што вас так здзівіла,
Чым вас уразіў морак надвячорны?

Фаўст

Бяжыць па руні цюцька чорны!

Вагнер

Няхай сабе. А што ж у тым такога?

Фаўст

І не сабака, не! Прыгледзься да яго!

Вагнер

Звычайны пудлік, больш, бадай, нічога —
Згубіў, відаць, гаспадара свайго.

Фаўст

Ды не — пятляючы, да нас бяжыць.
Я нават бачу хіжы выскал,
І з поўсці сыплюцца пад ногі іскры,
І ўвесь ад хцівасці дрыжыць.

Вагнер

Вас змрок падманвае заўчасна —
Сабака чорны — бачу ясна.

Фаўст

Здаецца мне, вядзьмарскі круг
Ён робіць, бегучы па полі.

Вагнер

Блазнуе, скачучы ў сваволі —
Гаспадароў угледзеў двух.

Фаўст

А можа, праўда — бачу я сабаку?

Вагнер