Фаўст

Ці золата мяшок вялізны,
Якое з рук плыве, бы ртуць,
Гульню, ў якой не выйграюць,
І дзеўку, што цалуе ўсмак,
Вачыма даючы суседу знак,
Мішурнай славы па шынках,
Імгненнай, нібы метэор,
Ці плод, які згніе ў руках,
Ці дрэва, што мяняе ўбор
На дзень па дзесяць раз.

Мефістофель

Не страшны мне такі заказ,
Дзе толькі мой патрэбен спрыт,
Але, мой прыяцель, надыдзе час —
І разгарыцца апетыт.

Фаўст

Калі мяне знясіліць гэта ноша,
Хай будзе смерць — апошняя раскоша.
Калі ты зможаш, — дагаджай
І падмані спакусай прагную вантробу:
Тады ў хвіліну шчасця поўнага няхай
Апошні раз дыхну, спатоліўшы жадобу.
Іду ў заклад.

Мефістофель

               Давай!

Фаўст

                         Прашу!
Калі імгненню я скажу:
«Цудоўнае, спыніся! — панясу
З сабой у вечнасць я тваю красу!»
Хай гэта будзе мой апошні кліч!
Тады я твой! Закуй у кайданы!
І пад хаўтурныя званы
Пі сатанінскі магарыч,
Са службы звольнены ў мяне.
Апошні раз гадзіннік мой праб’е
І спыніць пошукі мае.

Мефістофель

Падумай лепш, бо чорт не абміне
Умовы нагадаць твае.

Фаўст

Рабі сваё, а мне ўжо не да жарту,
Бо вераломствам я не ўмею жыць.
Калі на рост не выстарчыць мне гарту,—
Тады і чорту я гатоў служыць.

Мефістофель

Ад сёння я, мой любы эскулап,
На ўсіх тваіх гулянках верны раб.
Але для пэўнасці слугі
Скрамзоль пісульку, дарагі.

Фаўст

Педант! Яму кляніся на паперы,
А слову гонару — ніякай веры!
Між тым цыдулкі мне — не ўказ,
Калі я сам ахвотна лезу ў нерат.
Жыццё цячэ сабе наперад,
Дык, можа, сплыў даўно распісак час?
І, можа, слова — дурасці прыкмета?
Фармальнасцю здаецца мне ўсё гэта.

Шчаслівы той, хто мае ў вернасці апору,
Каму не боязна з ахвяр пачаць:
Людзей палохае не вынік дагавору,—
Палохаюць пергамент і пячаць.
З пяра зляцеўшы, слова памірае,
Яно — як плоць бяздушная, нямая,