Арэхападзенне

каленьмі сціснуўшы да болю
спадар, зайграйце на віёле
спадар, зайграйце на віёле…

архітэктура тваіх касцей
нашмат складанейшая
за шкілет тваёй чарапахі
але, напэўна, прасцейшая
за формулу паху
дажджлівай восеньскай ночы
дзіўныя нейкія сны
спрасоння працягваю руку
і спрабую намацаць
тваю рабрыну
але ты не побач
да цябе пяць прыпынкаў
на падземным каўчэгу
і пяць навучальных дзён
ва ўніверсітэце
да цябе не было людзей
у цябе няма рабрыны
але ёсць выйсце
на правы бок
з яго крыштальным паветрам
гарбатай
цукеркамі
і саплівым носам наўзамен

пасялюся ў тваім заплечніку
а ты нават не заўважыш
буду кімсьці накшталт дамавіка
шамацець сшыткамі
надкусваць печыва
а неяк па неасцярожнасці
а мо й знарок
засну ўсяродку
і ты знойдзеш мяне на пары па лаціне
ці міфалогіі
возьмеш маленькую на рукі
і панясеш далёка-далёка
за самы далягляд
мы будзем есці хлеб з семкамі
і цалавацца
сярод канваліі і сон-травы
я падарую табе зялёны шарык
патрэбных памераў
і буду шторанку расчэсваць твае валасы
самшытавым грэбнем
а ты мае
сваімі пальцамі
заплятаючы ў іх траву і кавалкі смугі
будзе вецер і драўляная мэбля
ціхая музыка і раскінутыя рукі

я буду заўсёды маленькая
а ты будзеш заўсёды шчаслівы

Уцякаю ад цябе ў розныя гарады
пакідаючы лужыны 37 памеруй пах парфумы на брукаваных вуліцах
а яшчэ недапалкі й адбіткі пальцаў на поручнях трамваяў і метро
зіма замарожвае выдыхі
робіць коўзкімі ходнікі
і я валюся
раскідваючы ў радыусе аднаго метра
гарбузовыя семкі й рыбіну луску
што расце ад адзіноты
у далонях і кішэнях паліто
(можаш пашукаць, калі дворнік
не зблытаў
з меднай драбязой)
ты робіш тое самае ў гарадах
дзе я ніколі не з’яўлюся
таропка азіраешся на паваротах
і толькі засынаючы ў аўто