Арэхападзенне

Не бойся, распранайся, мы ідзем
Выколваць вочы ночы. Жнівень. Твой
Салёны смак і водар палыновы
І я — метафара the best да слова восень
Нам хопіць органаў пачуццяў адшукаць
Чарговы ўсход і філасофскі камень
Нам хопіць перашкодаў, каб забыць
Свае імёны і чужыя хайку
Я расцякуся па тваёй крыві
Ты зацвярдзееш у маіх касцях
Ты быў
Я буду
А цяпер мы ёсць
І немагчыма зашпіліць маланку
На голай праўдзе й патаўсцелай ночы
Я затушу апошніх светлячкоў
Не бойся, распранайся, мой анёле
Не бойся, дай руку
Я твая восень

акуляры надзелі лужыны
падабрэлі cям-там батарэі
напужаныя першай сцюжаю
пажаўцелі лісты, захварэлі
і гарбаты на вечар мала
і на пенсію парасон
уцякаю пад пакрывала
ад пакроўскіх маразоў

пасыплю свой голаў снегам
апошнім снегам, сабраным па горадзе
вось і вясна
а я не хачу, не маю права на яе
толькі перасоўвацца моўчкі па вуліцах
змяняць хранатоп сваіх думак
у межах мінулага тыдня
ты забудзешся? не
ты дакладна не забудзешся
ты проста станеш расчыненым акном
сумнай усмешкай у метро
пупышкай на каштане
што дачакаецца вясны
на якую я згубіла права
на якую мы згубілі ўсякае права

А лепшым быў той,
што кідаў манеты
жменямі ў стары аўтамат,
быццам залатыя зярняты.
І цэлыя вечары
расла, квітнела,
запаўняла сваім водарам
спачатку стромкія сходы,
пасля ўвесь старасвецкі шынок,
а ўрэшце наогул адчыняла дзверы
і выходзіла ў густы берлінскі дождж
музыка.
Я прыходзіла толькі дзеля яго.
Замаўляла каву й каньяк
і разбівалася аб прывідныя мелі
яго чарадзейства.
Прыходзілі адныя і тыя ж,
між сабой не знаёмыя,
вымешвалі лыжкай сваю адзіноту,
і ніводзін не асмельваўся
зрабіць хоць крок
у бок бога і ягонага
музычнага аўтамата.
Ноч расла
ракавай пухлінай,
напірала на дзверы,
а крэслы прырасталі да людзей,