Я — аматару справе тонкай лірыкікалі крылатыя вампірыкіп’юць маю бензінавую кроўну, будзь здароў!і плясь па тварыЯ напішу пад вашыя штандарытранспарантыматам —з багаццем мастацкіх сродкаўу сваім зародкуі хай хто скажашто я — камбайн для збору эпітэтаў* * *Ноч.Святлафор на скрыжаванніне ведае,у які кабак падацца.* * *Вішня ў квеценіСкрала ў зімы эпітэт.Постмадэрністка.* * *Зіма не золата і снег не павуціннеА я гляджу ў акно, чакаю, раптам з небаТанцуючы з імпэтам тарантэлуЎпадзе між белых кветак жоўты лістНяма. Зіма. Ізноў прыйшла зіма!А я яшчэ не далюбіла восеньНе дапісала вершаў ёй на мокрым лісціНе развітаўшыся, пайшлаЗіма не восеньІ золата ніяк не стане срэбрамА срэбра золатамЯк ні чакай таго, ніяк!Зіма… Снег быў, злы, халодны, цвёрдыМы ж з восенню ўдзвюх паплачам вадкімПардон, цяпер аднаАднаЗіма* * *а крылы вы мне даліакрылавымi фарбамі размалявалімае валасывы мелі рацыюпры падрабязным разглядзерэштак вогнішчавы — мая новая культурная сітуацыяметафізічнасць расыдранцвеюць пэндзлізасынаюць бабры і яшчаркі ў прыскуаблазяць насыдабраначя ўратую вас ад вогнішчабо вы прызямліліся там дзе патрэбнадабраначдабраначспіІлжэпрарокСлухайце!
