— Dobry?
— Lepiej, zeby sie taki okazal.
CENTRALNE BIURO KONSTRUKCYJNE, OSWIECIM
do
NIEMIECKICH ZAKLADOW INZYNIERYJNYCH, OSWIECIM,
31 MARCA 1943
Dotyczy: waszego pisma z 24 marca 1943
[Fragment]
W odpowiedzi na wasze pismo, informujemy, ze 3 hermetyczne wieze maja zostac zbudowane zgodnie z zamowieniem z 18 stycznia 1943, dla Bw 30B i 3c, w tych samych rozmiarach i w ten sam sposob jak wieze dostarczone uprzednio.
Korzystamy z okazji, zeby przypomniec o innym zamowieniu z 6 marca 1943 na drzwi przeciwgazowe 100/192 do I podziemnego magazynu zwlok przy III krematorium, Bw 30a. Maja one byc skonstruowane w ten sam sposob i w tych samych rozmiarach, co drzwi do magazynu naprzeciwko II krematorium, z oprawionym w gume wizjerem z podwojnego szkla o grubosci 8 mm. Zamowienie powinno zostac potraktowane jako szczegolnie pilne…
Niedaleko hotelu, na polnoc od Unter den Linden, miescila sie otwarta przez cala noc apteka. Nalezala jak wszystkie firmy do Niemcow, ale prowadzili ja Rumuni — jedyni ludzie, ktorzy byli dosc biedni, zeby chetnie pracowac w tych godzinach. Sklep przypominal bazar: na polkach lezaly garnki, parafinowe prymusy, ponczochy, jedzenie dla dzieci, urodzinowe kartki, papeterie, zabawki, akcesoria fotograficzne. Chetnie zachodzili tutaj coraz bardziej liczni berlinscy gastarbeiterzy.
Weszli do srodka oddzielnie. Charlie powiedziala cos starszej ekspedientce, ktora szybko znikla na zapleczu i wrocila z bateria butelek. March kupil przy innym stoisku szkolny zeszyt, dwa arkusze grubego brazowego papieru, dwa arkusze papieru do pakowania prezentow i tasme klejaca.
Po wyjsciu przeszli dwie przecznice dalej, do stacji przy Friedrich Strasse, i wsiedli do metra jadacego na poludnie. Wagon wypelnial zwykly sobotni nocny tlum — trzymajacy sie za rece zakochani, wracajace z pokazu iluminacji rodziny, mlodzi ludzie na lekkim rauszu. Z tego, co mogl stwierdzic Xavier, nikt nie zwracal na nich najmniejszej uwagi. Mimo to wyciagnal Charlie na peron stacji Tempelhof dopiero na sekunde przed zamknieciem drzwi. Po dziesieciu minutach jazdy tramwajem numer trzydziesci piec znalezli sie na lotnisku.
Przez caly ten czas nie odezwali sie do siebie ani slowem.
KRAKOW, 18.08.43
[Rekopis]
Mein lieber Kritzinger,
Oto lista:
Oswiecim | 50.02 Pn | 19.11 W
Chelmno | 53.20 Pn | 18.25 W
Belzec | 50.12 Pn | 23.28 W
Treblinka | 52.48 Pn | 22.20 W
Majdanek | 51.18 Pn | 22.31 W
Sobibor | 51.33 Pn | 23.31 W
Heil Hitler!
Podpisano: Buhler [?]
Lotnisko Tempelhof bylo starsze od Flughafen Hermann Goring — bardziej zaniedbane i prymitywne. Wybudowana jeszcze przed wojna hale odlotow ozdobiono obrazkami przedstawiajacymi pionierski okres lotnictwa pasazerskiego — stare, latajace pod barwami Lufthansy heinkle z kadlubami z falistej blachy, brawurowi lotnicy w goglach i szalikach, nieustraszone podrozniczki o masywnych lydkach i twarzach skrytych pod szerokimi rondami kapeluszy. Niewinne dni! March zajal pozycje przy wejsciu i udawal, ze oglada fotografie. Charlie podeszla do stanowiska wynajmu samochodow.
Nagle na jej twarzy pojawil sie usmiech, a rece zaczely wykonywac niezborne, przepraszajace gesty — wypisz, wymaluj, dama, ktora znalazla sie w klopotach. Spoznila sie na samolot, czeka na nia rodzina… Agent byl oczarowany i nie zwlekajac zajrzal do swoich notatek. Przez moment cala sprawa zawisla na wlosku — a potem: tak, Fraulein, tak sie sklada, ze mam cos dla pani. Cos dla dziewczyny o tak pieknych oczach jak pani, oczywiscie. Poprosze o prawo jazdy.
Podala mu je. Zostalo wydane w ubieglym roku na nazwisko Magdy Voss, lat dwadziescia cztery, zamieszkalej w Mariendorfie w Berlinie. Bylo to prawo jazdy dziewczyny zamordowanej przed piecioma dniami w dniu wlasnego wesela — prawo jazdy, ktore Max Jaeger zostawil w swoim biurku razem z innymi papierami dotyczacymi strzelaniny w Spandau.
Xavier odwrocil wzrok i mobilizujac cala sile woli zaczal przygladac sie staremu, zrobionemu z lotu ptaka zdjeciu lotniska. Wzdluz pasa startowego widnial namalowany wielkimi bialymi literami napis BERLIN. Kiedy zerknal z powrotem, agent wpisywal dane z prawa jazdy do formularza, smiejac sie z jakiegos wlasnego dowcipu.
Caly plan nie pozbawiony byl ryzyka. Rano kopia umowy powinna zostac automatycznie przekazana na policje i nawet Orpo zacznie sie zastanawiac, jakim cudem zamordowana dziewczyna wynajela samochod. Ale nazajutrz byla niedziela, w poniedzialek Fuhrertag, a we wtorek — czyli najwczesniej, kiedy Orpo bedzie mialo czas na zastanowienie sie nad czymkolwiek — on i Charlie beda albo bezpieczni, albo aresztowani, albo martwi.
Dziesiec minut pozniej, po ostatniej wymianie usmiechow, Charlie dostala do reki kluczyki do czterodrzwiowego czarnego opla z dziesiecioma tysiacami na liczniku. Po pieciu minutach March spotkal sie z nia na parkingu. Ona usiadla za kierownica, on pilotowal. Po raz pierwszy widzial ja w roli kierowcy: jej drugie ja. W gestym ruchu przejawiala przesadna ostroznosc, co na pewno nie przychodzilo jej z latwoscia.
Foyer hotelu ksiecia Karla Friedricha bylo puste: goscie wypuscili sie na miasto. Kiedy Xavier i Charlie szli w kierunku schodow, recepcjonista nie podniosl nawet glowy. Byli specjalnymi goscmi pana Breckera — lepiej bylo za wiele nie wiedziec.
Ich pokoj nie zostal przeszukany. Nitki bawelny wisialy tam, gdzie March je umiescil, miedzy drzwiami i framuga. Wewnatrz, kiedy wyjal spod materaca lugera, pojedynczy wlosek wciaz tkwil w zamku.
Charlie zdjela sukienke i owinela ramiona recznikiem.
W lazience w koncu korytarza gola zarowka oswietlala brudna umywalke. Stojaca na zelaznych palcach wanna wbijala szpony w podloge.
March wrocil do sypialni, zamknal za soba drzwi i ponownie podstawil krzeslo pod klamke. Poukladal dokumenty na toaletce — byla wsrod nich mapa, rozne koperty, notatki, memorialy i raporty. Jeden z nich,
