‘Ze is niet erg spraakzaam,’ merkte Malko op.
De mooie Svetlana ging door met het uitdelen van mutsen en sjerpen, zonder zich verder om Malko te bekommeren. Terwijl de beveiligingsman zijn kluis opende, zei Malko tegen zichzelf dat het wel heel toevallig was haar hier aan te treffen. Maar de kans was groot dat hij haar nu vaker zou ontmoeten, en uiteindelijk zou ze wel ontdooien…
‘Bij de receptie wacht een vrouw op u,’ zei de man van het Premier Palace.
‘Ik kom naar beneden,’ zei Malko, zich afvragend of de mooie Viktoria hem werkelijk verder zou kunnen helpen.
Hij had de avond liever doorgebracht met de geheimzinnige Svetlana, of met Irina Murray, die een fascinerend seksueel aura uitstraalde.
In elk geval deed het Premier Palace niets om losbandigheid aan te moedigen. De veiligheidsmaatregelen waren draconisch en zonder de magneetsleutel van een kamer kon je geen lift nemen. Niet-gasten die in het restaurant op de achtste verdieping kwamen eten, werden begeleid door een piccolo. De grote angst van de directie was dat het hotel zou worden overstroomd door prostituees, zoals het Dnjepro, waar het ervan wemelde. Malko trok zijn jas aan en ging naar beneden. In de piepkleine lobby wachtte Viktoria Posnyaki op hem, gekleed in een lange mantel van wit bont. Met haar gevlochten haar zag ze eruit als een beschermheilige.
‘Davai,’ zei ze. ‘Ik sterf van de honger. Ik heb een taxi genomen.’
Toen ze ging zitten, gleed de jas opzij en zag Malko een lang, in zwart gehuld dijbeen.
Het Egoiste lag op de Moskva Ulitza, in de wijk Pechersk, die er slecht verlicht en vrijwel verlaten bij lag. Toen Viktoria Posnyaki haar witte jas uittrok, zag Malko dat ze een zwarte knoopjestrui droeg, die haar grote borsten omspande, en een super-minirok met zijsplit. Ze had haar gevechtskleding aangetrokken…
Het zo populaire restaurant was op een vreemde, Marokkaanse manier ingericht. En het was leeg! Op de begane grond, tenminste, want in de kelder lagen nog meer zalen. Ze kregen een tafel achter in een langwerpige ruimte, in een iets hoger geplaatste box. Trots zei Viktoria Posnyaki: ‘Hier eet president Poetin wanneer hij in de stad is.’
De prijzen waren monsterlijk hoog, voor Oekraine. Toch bestelde Malko kaviaar en een fles Taittinger Comtes de Champagne Blanc de Blancs millesime 1995. Viktoria Posnyaki, die in een goede stemming was gebracht door de schoonheidsproducten die hij haar had gegeven, was duidelijk van plan hem te verleiden. Zodra hij haar aankeek, werd hij met een veelbelovende blik beantwoord. Na de kaviaar vroeg ze plotseling: ‘Kende u Evguena goed?’
‘Nee, niet echt,’ moest Malko bekennen.
‘Ze was een goede vriendin,’ zei ze peinzend. ‘Maar, nitsjevo… Ze is er niet meer en het leven gaat door.’
Plotseling boog ze zich naar voren en kuste hem zacht op zijn mond. ‘U ziet er erg verleidelijk uit,’ verzuchtte ze, ‘en u bent erg gul.’
Naar hem toe gedraaid, keek ze hem met een uitdagende glimlach aan. Ze zag hem kennelijk aan voor een rijke vangst en wilde daarvan profiteren. Haar rok was nog verder opgekropen, maar dat leek haar niet te storen. Zoals de meeste mensen in de voormalige communistische landen was ze helemaal op overleven gericht, zonder al te veel scrupules. Na de kaviaar kwam gerookte zalm. Die was niet slecht. En er volgde een tweede fles Taittinger Comtes de Champagne. Viktoria Posnyaki fleurde steeds verder op en werd almaar verleidelijker. In hun verhoogde box waren ze onzichtbaar vanaf het pad dat naar de tafels liep. Ze rekte zich uit en stelde voor: ‘Zullen we beneden gaan dansen?’
De kelder van het Egoiste was heel anders ingericht, moderner, met in beide zalen het onvermijdelijke platte beeldscherm. Uit onzichtbare luidsprekers klonk zachte muziek. Viktoria drukte zich tegen Malko aan en keek hem aan met haar prachtige blauwe ogen. ‘Ik ben zo blij dat ik u heb ontmoet.’
‘Ik ook,’ bezwoer Malko haar.
Met het warme lichaam dat tegen het zijne drukte, opgezweept door de champagne, raakte hij in een euforische stemming Maar het feitelijke probleem had hij natuurlijk nog niet aangesneden.
‘Ik heb zin om plezier te maken,’ zei Viktoria. ‘Misschien komt het door de champagne. Die was erg lekker.’
Ze dansten nog even en gingen toen terug naar boven. ‘Zullen we gaan?’ stelde Viktoria voor.
Malko pakte een dikke stapel bankbiljetten en ze gingen naar buiten, waar natte sneeuw viel. Viktoria hield een oude Volga aan en Malko hoorde dat ze vroeg hoeveel het zou kosten hen naar het Premier Palace te brengen. Ze kwamen een bedrag van twintig hrivna overeen.
In de auto liet ze haar hoofd op Malko’s schouder rusten en bij het hotel stapte ze als eerste uit. Zonder enige aarzeling liep ze de trap naar de receptie op. Wanneer Malko nog twijfels had gehad over haar bedoelingen, verdwenen die in de lift als sneeuw voor de zon. Zodra de deur zich achter hen sloot, drukte Viktoria zich tegen hem aan om hem te kussen. Malko kon zich niet inhouden en liet een hand onder haar minirok glijden, om vervolgens omhoog te gaan, terwijl de tong van Viktoria als een waanzinnige in zijn mond tekeerging.
Ze renden bijna over het blauwe tapijt in de gang van de lift naar zijn kamer. Malko kreeg nauwelijks de tijd zijn kamerdeur te openen. Viktoria trok haar witte jas al uit en knoopte die van Malko open, waarna ze hem heftig omhelsde. Even stonden ze zo in de kleine hal tegen elkaar aan gedrukt, tot de jonge vrouw plotseling verstrakte. Het duurde enkele tellen voordat Malko begreep waarom.
De jonge Oekraiense had de kolf van de Makarov gevoeld, die op zijn rug achter zijn broekriem zat geklemd.
Ze sprong met wijd opengesperde ogen achteruit. Om haar gerust te stellen, pakte Malko het pistool, met de bedoeling het weg te leggen, maar daar kreeg hij de tijd niet voor. Met een ruk trok Viktoria het weg, zo ruw, dat het op de grond viel. Toen hij zich bukte om het te pakken, duwde ze hem weg en pakte het als eerste.
‘Viktoria,’ begon hij.
Met een van angst vertrokken gezicht richtte ze het wapen op hem en riep: ‘Schoft! Je wilde met mij hetzelfde doen als met Evguena! Maar nu zal ik jou eens overhoopschieten!’
Met gestrekte arm richtte ze het grote pistool op hem. Haar hand trilde licht, maar op deze afstond kon ze niet missen. Hij zag dat de wijsvinger van de jonge vrouw zich om de trekker kromde en die langzaam naar achteren trok.
5
De haan van de Makarov klikte met een droog geluid, precies op het moment dat Malko een geruststellende gedachte te binnen schoot: er zat geen patroon in de kamer van het automatische pistool. Zijn spanning week onmiddellijk. Het gezicht van Viktoria Posnyaki verstrakte en ze staarde vol ongeloof naar het pistool, alsof dit haar had verraden. Ze was duidelijk niet gewend met vuurwapens om te gaan. Malko pakte de loop met zijn rechterhand beet en draaide hem om, zodat de jonge vrouw gedwongen werd de kolf los te laten. Viktoria Posnyaki sperde haar ogen wijd open en deinsde doodsbang achteruit naar de muur. ‘Alstublieft, dood me niet,’ zei ze smekend.
Ze was zo bang, dat haar benen het onder haar begaven en langzaam zakte ze als een ledenpop langs de muur op de grond. Het was allemaal zo snel gegaan, dat Malko nu pas besefte dat dit incident hem de kans gaf open kaart te spelen. Al met al zou Viktoria Posnyaki nu toch nog heel bruikbaar kunnen zijn.
Om haar gerust te stellen, gooide hij de Makarov op het bed en hielp de jonge vrouw overeind. Ze trilde over haar hele lichaam. Malko zette haar in een stoel en zei op vriendelijke toon: ‘Wees niet bang. Ik ben geen moordenaar.’
Ze stak haar arm uit en wees naar het pistool. ‘Waarom hebt u dat dan bij u?’
Malko begreep dat hij niet langer kon wachten. Zo’n kans kreeg hij nooit meer. ‘Om me te kunnen verdedigen. Ik zal u nu de waarheid vertellen. Ik ben u niet bij toeval tegengekomen.’
Viktoria Posnyaki keek hem verbaasd aan. ‘Wat bedoelt u daarmee?’
‘Rustig maar, dan zal ik het u uitleggen,’ antwoordde Malko.
Ze pakte haar tas en haalde er een heel dunne sigaret uit, die ze aanstak. Traag blies ze de rook uit.
