Bovendien zal ze niet gauw over die kwestie praten met een onbekende die ze eerder als klant ziet…’
‘Het is aan u daar iets aan te doen,’ zei de Amerikaan. ‘Over een ding weten we nog niets: de rekrutering van Roman Martsjoek. Wie heeft hem gevraagd gif in het eten van Viktor Joesjtsjenko te doen? Waarschijnlijk is dat niet Vladimir Satsyuk geweest, ook al was hij erbij betrokken.’
‘Dat de Mister Snack zo dicht bij het kantoor van de SBU ligt, zal zeker geen toeval zijn,’ merkte Malko op. ‘Talloze agenten van de SBU zullen er wel komen, denk ik. Helaas verwacht ik niet dat Viktoria ons veel wijzer zal kunnen maken. Tenzij zij degene is die Evguena met Roman Martsjoek in contact heeft gebracht. Laten we vanavond samen gaan eten,’ stelde Malko ten slotte voor.
‘Uitstekend. Intussen heb ik een ontmoeting met Evgueni Tsjervanienko geregeld, de man die over de beveiliging van Viktor Joesjtsjenko gaat. Hij is om drie uur in cafe Non Stop, Peremogy Prospekt 6. Naast de circustent.’
Het Non Stop stelde weinig voor: lawaaiig, rokerig en aan de muur hing een groot televisietoestel, waarvan het geluid uit stond. Er hing een sterke baklucht. Malko zat al een halfuur te wachten toen er een grote man in een donker streepjespak met een kaal hoofd en een pafferig gezicht binnenkwam. Nadat hij de zaal rond had gekeken, kwam hij op Malko af. ‘Meneer Linge?’
Hij had een baritonstem die de ramen deed trillen. ‘Ja,’ antwoordde Malko.
‘Ik ben Evgueni Tsjervanienko.’
Hij ging op het bankje tegenover Malko zitten en deed zijn jasje open, waaronder hij een automatisch pistool droeg. Malko was ook gewapend. De 9 millimeter Makarov die het districtshoofd hem had gegeven, droeg hij onder zijn broekriem op zijn rug. Evgueni Tsjervanienko keek hem met een sluwe, kille blik aan. Hij bestelde een Defender en zei vervolgens: ‘Ik vind dat meneer Redstone zijn tijd verdoet.’
‘Waarom?’
De Oekrainer boog zich over de tafel. ‘Wat maakte het uit wie Roman Martsjoek heeft vermoord? Hij zou trouwens toch nooit zijn gearresteerd. De procureur-generaal, Vassiliev, blokkeert het onderzoek in opdracht van de presidentiele regering. Ze vonden het waarschijnlijk goedkoper hem het raam uit te gooien dan hem een ticket naar Moskou te geven. Daar zouden ze hem trouwens alsnog hebben vermoord. Tsjekisten nemen geen risico.’
‘Denkt u dat Vladimir Satsyuk er iets mee te maken heeft?’ vroeg Malko.
‘Ik weet het wel zeker, ja,’ gromde de Oekrainer. ‘Maar ik kan niets bewijzen. Ze zijn vrijwel onaantastbaar. Ze hebben een heleboel geld en beschikken over tientallen voormalige huurmoordenaars die bereid zijn voor een habbekrats iemand om te brengen.’
Wat moeten we dan doen?’
‘Voorkomen dat ze het nog een keer doen.’
‘Zouden ze dat wagen?’ vroeg Malko verbaasd.
Evgueni Tsjervanienko boog over de tafel heen en zei in een walm van uien: ‘Daar ben ik zeker van. Er staat te veel op het spel. Om te beginnen die lui in Moskou. Tsaar Poetin kan zich niet voorstellen dat mensen hem tegenwerken. Die bende van Koetsjma, die al jaren steelt wat hij stelen kan, zal worden geruineerd, misschien zelfs gearresteerd. Viktor Joesjtsjenko is vastbesloten grote schoonmaak te houden. Herinnert u zich minister- president Djinjic, in Servie, nog? Hem hebben ze vermoord toen hij gevaarlijk begon te worden. En Joesjtsjenko is heel gevaarlijk. Ik heb een bron hoog in de Russische hierarchie en in de kringen van de president. Zij heeft me verteld dat ze vastbesloten zijn het opnieuw te proberen.’
‘Hoe dan?’
De Oekrainer sloeg zijn enorme handen ineen. ‘Er zijn zoveel manieren,’ verzuchtte hij. ‘Een Kamaz die zijn auto te pletter rijdt, iemand die hem aanvalt, een aanslag met een telescoopgeweer, een nieuwe vergiftigingspoging… Ik denk niet dat ze dat laatste nog eens zullen proberen, maar je weet maar nooit. Ze zijn zo zelfverzekerd.’
‘Wat kunnen we dan doen?’
Evgueni Tsjervanienko schudde zijn hoofd. ‘De man ontmaskeren die uit Moskou is gekomen om alles hier te organiseren. Zo iemand moet er zijn. Als ze op zichzelf zijn aangewezen, durven de Oekrainers niets te doen. Daar is hulp van buitenaf bij nodig. We moeten overal op voorbereid zijn. Viktor Joesjtsjenko gaat de verkiezingen winnen, dat is zeker, behalve wanneer ze hem eerst vermoorden.’
Malko wilde hem bijna over Viktoria vertellen, maar hij hield zich in. Het spoor was nog te mager. ‘Hoe kan ik met u in contact komen?’ vroeg hij.
De Oekrainer pakte zijn visitekaartje en schreef er een mobiel nummer op. ‘Op dit nummer kunt u me dag en nacht bereiken. Wees voorzichtig, ze houden u vast al in de gaten.’
‘Aan welke kant staat de SBU?’ vroeg Malko toen Tsjervanienko opstond.
‘Aan alle kanten,’ antwoordde de Oekrainer gelaten. ‘Ze zijn verdeeld. Degenen die banden met de maffia hebben, zijn voor het huidige regime. Zij willen alles houden zoals het is.
De anderen willen veranderingen zien.’
Zijn telefoon ging over en hij antwoordde kort; kwaad dat hij werd gestoord. Hij sprak Oekraiens en Malko begreep alleen dat ze hem nodig hadden. Tsjervanienko klapte zijn telefoon dicht. ‘Goed, komt u mee. Ik zal u een dossier geven dat ik heb samengesteld. Daarin staan alle adressen en een paar ideeen.’
Malko volgde hem naar een zwarte Mercedes 600 die werd geescorteerd door twee motorrijders. Het hoofd van de veiligheidsdienst van Joesjtsjenko was voorzichtig. Terwijl ze vol gas wegreden, vroeg Malko: ‘Hebt u Donald Redstone over Roman Martsjoek verteld?’
‘Ja.’
‘Weet u hoe hij is gerekruteerd?’
De Oekrainer wreef met zijn duim tegen zijn wijsvinger. ‘Hij was een arme donder. Ze zullen hem wel een paar honderd dollar hebben betaald. Waarschijnlijk wist hij niet eens wat hij deed.’
‘Nee, maar wie dan wel?’
‘Dat weten we niet. Waarschijnlijk iemand van de SBU die regelmatig in die tent kwam eten. Maar dat zijn er een heleboel…’
‘En Evguena Bogdanov?’
‘Zij speelde pas aan het einde een bijrolletje, maar dat was genoeg om haar uit de weg te ruimen Het devies van de tsjekisten is: geen risico’s.’
‘Kent u Vladimir Sevtsjenko?’ vroeg Malko plotseling. ‘De Bleke? Ja, waarom?’
Hij leek verrast te zijn die naam te horen. ‘Hij heeft me vroeger weleens geholpen,’ zei Malko. ‘Maar hij woont niet meer in Kiev.’
Evgueni Tsjervanienko glimlachte. ‘Hij heeft alle afrekeningen tussen de SBU en de maffia overleefd. Hij had heel goede contacten.’
De auto stopte voor een klein gebouw waaromheen bewakers stonden met oranje sjerpen, die werden belaagd door massa’s journalisten. Malko ging achter Evgueni Tsjervanienko aan naar binnen. Ze passeerden een magneetpoortje dat heftig begon te zoemen toen de twee mannen naderden. Evgueni Tsjervanienko keek om: ‘Bent u gewapend?’
‘Ja.’
‘Gelijk hebt u.’
Ze liepen een drukke hal door, vol met wimpels, en namen vervolgens een gang die uitkwam bij het kantoor van het hoofd Beveiligingen. Vlak ernaast was het kantoor van de persdienst. Journalisten stonden in de rij om oranje sjerpen en mutsen te krijgen die door een vrijwilligster werden uitgedeeld. Malko bleef verbaasd staan: het was de vrouw met de kapotte koffer uit de vlucht uit Moskou.
Hun blikken kruisten elkaar en even keken ze elkaar aan. Ze waren allebei even verbaasd. Evgueni Tsjervanienko keek om en vroeg aan Malko: ‘Kent u Svetlana?’
‘Kennen is te veel gezegd. We hebben elkaar op het vliegveld ontmoet. Ze had problemen met haar koffer en ik heb haar geholpen.’
Svetlana bleef als verstijfd staan, haar sjerp in haar hand. Eindelijk lachte ze verkrampt en zei: ‘Dobredin.’
Evgueni Tsjervanienko glimlachte tevreden. ‘Svetlana is een van onze actiefste vrijwilligers. Van mensen als zij kun je er niet genoeg hebben. Komt u mee.’
