niet moeilijk zijn om contact met haar te maken. Daar komt ze voor, om mannen op te pikken. Bovendien ziet u er als een buitenlander uit. Dat zal nog meer haar aandacht trekken. Ze is eigenlijk een hoer, moet u weten.’
Haar telefoon ging en ze antwoordde kortaf. Meteen stond ze op en zei met een verlegen glimlach: ‘Ik moet gaan…’
Het leek of haar tepels nog verder door haar trui priemden. Malko kon een plotselinge opwelling niet onderdrukken en hij naderde de jonge vrouw en legde zijn handen op haar heupen. ‘Bedankt dat u bent gekomen. Tot morgen.’
Ze glimlachte. ‘Ik doe gewoon mijn werk.’
Alsof ze een eigen leven leidden, gleden Malko’s handen naar boven en omvatten zacht haar borsten, die vrij, zonder beha, onder de trui hingen. U hebt prachtige borsten,’ zei hij met een droge keel.
Irina bleef hem aankijken. Ze glimlachte slechts weer en deinsde iets achteruit. ‘Ik moet nu gaan.’
Hij hielp haar in haar leren jas en ze vertrok, hem in opperste staat van opwinding achterlatend.
4
Malko bleef even staan om naar de zee van met oranje vlaggen versierde tenten te kijken, die het wegdek van de Khrestjatik tot aan het Onafhankelijkheidsplein bedekten. Alsof de Champs-Elysees was geblokkeerd.
Op de stoepen waren barakken neergezet waarin eten en drinken voor de tienduizend partizanen van de ‘oranjerevolutie’ te krijgen waren. Ze kampeerden er al sinds november. De majestueuze, natuurstenen gebouwen vormden een vreemd decor. Hij zag de zwarte leren jas van Irina Murray in een klein zijstraatje verdwijnen: de Passage. En kalm ging hij achter haar aan, er alle tijd voor nemend, zodat de vrouw van de CIA de tijd had plaats te nemen en hem zijn slachtoffer aan te wijzen.
Vijf minuten later duwde hij de deur van het Maison du Cafe open en meteen zag hij op een bankje rechts van de ingang Irina Murray zitten. Voor haar stond een kop koffie en ze zat de Ukrainia Pravda te lezen.
De vrouw die naast haar zat, was ook blond en ze droeg haar haar in vlechten die ze om haar hoofd had gewikkeld, zoals de boerinnen op het Oekraiense platteland. Ze droeg een zonnebril en haar overdreven lange nagels waren groen en bruin gelakt. Ze at met delicate gebaren een gebakje. Zij was dus de vriendin van de arme Evguena Bogdanov.
Malko nam op een ander, L-vormig bankje plaats en bestelde ook koffie. Een kwartier lang gebeurde er niets. Toen vouwde Irina haar krant op, betaalde en stond op, waarbij Malko haar opwindende billen kon bewonderen, voordat die onder de lange jas van zwart leer verdwenen. Zo nu en dan wierp hij een schuine blik op het meisje met de zonnebril, zoals elke man zou doen wanneer hij een mooie vrouw zag. Toch moest hij wachten tot ze haar gebakje op had, waarna ze haar zonnebril afzette en hij haar prachtige, blauwe ogen kon bewonderen. Ze draaide haar hoofd zijn kant op, glimlachte hem discreet toe en vroeg in het Russisch: ‘Ken ik u niet ergens van?’
Bingo. Malko glimlachte terug. ‘O, misschien. Ik kom hier wel vaker. Het bevalt me hier wel. Bent u ook een vaste gast?’
‘Ik vind hun gebak lekker. Ik kom vaak ’s ochtends.’
‘Ik woon niet in Kiev,’ legde Malko uit. ‘Ik ben Oostenrijker, waarnemer van de OSCE voor de verkiezingen. Ik was even terug naar Wenen, maar nu ben ik er weer. Eerlijk gezegd had ik hier een heel mooi meisje ontmoet, Evguena, en ik hoop haar opnieuw te treffen.’
‘Evguena?’ herhaalde de blondine duidelijk verrast. ‘Evguena Bogdanov?’
‘Ja, ik geloof het wel. Kent u haar?’
‘Ik ken haar. Ze is dood. Haar vriend haar in een vlaag van jaloezie uit het raam gegooid en daarna zelfmoord gepleegd.’
‘Himmel! Dat is vreselijk,’ zei Malko vol medeleven. ‘Ze was zo aardig. Wilt u misschien nog een gebakje?’
‘Nee, ik wil niet te dik worden, maar een glas champagne zou er wel in gaan. Komt u hier aan mijn tafel zitten, dat praat wat gemakkelijker.’
Malko verhuisde en riep de ober. ‘Hebt u Franse champagne?’
‘Natuurlijk.’
‘Brengt u ons een fles.’
In de blauwe ogen van de vriendin van Evguena viel grote verbazing te lezen. Malko maakte meteen van de gelegenheid gebruik: ‘Ik heet Malko Linge. En u?’
‘Viktoria Posnyaki.’
De champagne werd gebracht. Een fles Taittinger Comtes de Champagne in een metalen emmer op een voet. De ober maakte hem voorzichtig open en vulde twee flutes. Viktoria hief de hare. ‘Op de oranjerevolutie.’
Malko had zelden om elf uur ’s ochtends champagne gedronken, maar erg onplezierig was het niet. Nadat Viktoria haar glas had geleegd, knorde ze van genoegen. ‘Dit is nog eens wat anders dan Krimchampagne,’ verzuchtte ze. ‘Maar zo duur…’
Malko maakte een nonchalant gebaar om aan te geven dat geld geen rol speelde wanneer je ergens van hield. Drie indrukwekkend gebouwde mannen in leren jacks en met kaalgeschoren hoofden kwamen binnen. Ze zagen er dreigend uit. Viktoria liet haar stem dalen en fluisterde: ‘Dat zijn afpersers. Ze komen meisjes halen.’
Een van de afpersers gluurde naar de fles Taittinger en om duidelijk te maken dat hij niet de minste was, bestelde hij er meteen ook een. Malko vulde de flute van Viktoria Posnyaki al bij.
Nu het ijs gebroken was, zou het hem niet veel moeite meer kosten haar vertrouwen te winnen.
De fles Taittinger was leeg, maar Viktoria was gesmolten. Haar toch ietwat harde blik was nu zacht en onderdanig, en haar hand streek regelmatig langs die van Malko. Zogenaamd per ongeluk. Ze was opgestaan om naar het toilet gegaan, waardoor hij haar lange benen met strakke laarzen met naaldhakken kon bewonderen. Toen ze terugkwam, had ze twee knoopjes van haar truitje losgemaakt, waardoor een zwarte, kanten beha zichtbaar werd. Als een erotische knipoog. Plotseling zei ze met een zucht: ‘Ik moet nu gaan, ik ga winkelen aan de overkant, in het Novim Rokom.’
‘Zal ik met u meegaan?’ stelde Malko voor. ‘Ik heb nu toch niets te doen.’
‘Ja, leuk,’ antwoordde Viktoria aanhalig.
Hij hielp haar in haar lange jas van namaakbont en ze vertrokken. Op de parfumafdeling van het Novim Rokom viel ze onmiddellijk op alle producten aan, als een kind in een speelgoedwinkel. Toen ze bij de kassa kwamen, was het natuurlijk Malko die zijn creditcard pakte… Na een kort protest, voor de vorm, liet Viktoria hem begaan. Toen ze naar buiten kwamen, stak ze haar arm door die van Malko en zei zacht: ‘U bent een echte heer. Franse cosmetica kost hier een vermogen.’
‘Ik help graag u nog mooier te maken,’ zei Malko. ‘Ik ben trouwens alleen in Kiev en ik zou graag de avond met u willen doorbrengen. Bent u vrij?’
‘Ik kan wel iets regelen,’ antwoordde Viktoria. ‘Kent u het Egoiste?’
‘Nee.’
‘Daar eet president Poetin wanneer hij in Kiev is. Het is heel goed. Ik kan u om negen uur in uw hotel ophalen. Waar logeert u?’
‘In het Premier Palace.’
Ze namen afscheid op de Tarass-Sevtsjenkoboulevard. Malko hield een auto aan, die hem voor de bescheiden som van vijftien hrivna, ongeveer tweeenhalve euro, naar de Amerikaanse ambassade bracht. Net als in Moskou boden alle automobilisten, om iets bij te verdienen, hun diensten aan als taxi.
‘Gefeliciteerd met uw eerste contact,’ zei Donald Redstone. ‘Nu moet u haar nog aan het praten krijgen.’
Malko temperde snel zijn optimisme. ‘Hopelijk heeft ze iets te vertellen. Die Viktoria is gewoon een dure prostituee, geen politiek activiste. Ik weet niet of ze wel zo’n goede vriendin van Evguena Bogdanov was.
