hun moord omgebracht.’
Duidelijk de werkwijze van de oude tsjekisten. Hard en snel. Roman Martsjoek was slechts een pion die ze meedogenloos uit de weg hadden geruimd.
‘Bent u verder nog iets over die Evguena Bogdanov te weten gekomen?’ vroeg Malko.
De Amerikaan dronk zijn tweede glas Defender leeg en zei: ‘Ze heeft in elk geval niet zelf contact gezocht met Martsjoek. Maar we hebben geen idee wie met haar contact heeft opgenomen.’
‘Ik zie niet hoe we daarachter moeten komen,’ zei Malko. ‘Toen we haar schaduwden, heeft Irina een vriendin van Evguena Bogdanov gezien, die ze vaak in het Maison du Cafe ontmoette. Een opvallende verschijning. Ze heeft altijd een sigarettenpijpje in haar hand, draagt altijd een zonnebril en ze heeft ontzettend lange nagels, die in allerlei kleuren zijn gelakt. Kennelijk is ze er elke ochtend en probeert ze een klant te krijgen.’
‘Weet u hoe ze heet?’
‘Nee,’ moest Donald Redstone bekennen, ‘maar Irina kan haar wel aanwijzen. De twee meisjes leken heel innig met elkaar om te gaan. Misschien weet zij iets. Onze tegenstanders zullen zich nu wel meer op hun gemak voelen. Wanneer Satsyuk iets met de vergiftiging te maken heeft, zal hij dat nooit toegeven. En als het hem te heet onder de voeten wordt, vlucht hij wel naar Moskou. Zolang Viktor Joesjtsjenko nog niet aan de macht is, zal de procureur-generaal van Oekraine geen vinger uitsteken.’
‘En die dioxine, leverde die geen spoor op?’
‘Niets,’ zei het districtshoofd. ‘Verscheidene laboratoria in de wereld gebruiken het, waaronder een in Rusland.’
Het klonk allemaal niet erg bemoedigend. Malko nam nog een beetje wodka. Hij had zelden zo weinig aanknopingspunten gehad om een onderzoek mee te beginnen. ‘Hoe kom ik in contact met die vriendin van Evguena Bogdanov?’ vroeg hij. ‘Irina kan u helpen. Ze kent haar van gezicht. Ik heb haar gezegd dat ze u vanavond op de hoogte moet brengen. Morgenochtend, wanneer die vrouw in het Maison du Cafe is, zal Irina u haar aanwijzen. Daarna is het aan u. Het zal niet moeilijk zijn in contact met haar te komen. Daar zit ze voor…’
‘Wacht,’ protesteerde Malko. ‘U weet helemaal niet of ze wel iets weet over onze zaak.’
‘Dat klopt,’ gaf Donald Redstone toe. ‘Als dat niet zo is, levert het u slechts een vluchtig avontuurtje op.’
‘Maar zelfs wanneer ze wel iets weet,’ merkte Malko op, ‘zou het me verbazen wanneer ze haar hart tegenover mij zou luchten.’
De Amerikaan grinnikte. ‘Nou, misschien niet haar hart… Het is inderdaad een gok, maar ik kan niets anders bedenken.’ Hij keek op zijn horloge en zuchtte. ‘Ik moet terug naar kantoor.’
Toen ze uit het Pervak vertrokken, begon het al te schemeren. Malko moest op zijn Breitling kijken om zich ervan te vergewissen dat het inderdaad nog maar drie uur ’s middags was. Enkele oude, net geschilderde, barokke gebouwen staken fel af tegen het grauwe beton uit het Sovjettijdperk. Malko zag op een straathoek twee ongure types staan, hun zwarte, wollen mutsen diep over hun ogen getrokken en weggedoken in hun dikke leren jacks. Ze deden hem denken aan de drie moordenaars van Irina Murray, zoals Irina ze had beschreven. Maar wollen mutsen en leren jacks werden heel veel gedragen in Kiev.
‘Zal ik u bij uw hotel afzetten?’ bood Donald Redstone aan. ‘Het is niet ver.’
‘Ik denk dat ik maar even ga lopen,’ zei Malko. ‘Ik wil de sfeer van de stad eens proeven.’
‘Goed, maar komt u wel even mee naar de auto.’
Toen ze erheen liepen, zei Malko: ‘Iriana Murray heeft weinig weg van een gewone field officer.’
Donald Redstone lachte. ‘Dat klopt, maar dat is ze ook niet. Ik zet haar in bij taken waarbij ze me heel goed van dienst kan zijn, vooral omdat ze Oekraiens spreekt. Haar leven zit trouwens ingewikkeld in elkaar: haar vriend is een Oekraiense schilder die de helft van de tijd in New York woont en haar vaak tot wanhoop brengt. Soms sluit hij zich dagenlang thuis op, zonder de telefoon op te nemen, en schildert als een gek. Dan weigert hij ook haar te zien, bang om zijn inspiratie te verliezen.’
Ze namen achter in de auto plaats en Donald Redstone deed zijn tas open, waar hij een groot, zwart automatisch pistool met twee patroonhouders uit haalde, dat hij aan Malko gaf. ‘Meer kan ik u aan bescherming niet bieden,’ zei de Amerikaan. ‘Ik hoop dat u het niet nodig hebt, maar na wat er met Irina Murray en Evguena Bogdanov is gebeurd, is het duidelijk dat u voorzichtig moet zijn. Zodra de tsjekisten, die deze operatie hebben beraamd, beseffen dat u probeert het spoor terug te volgen, verkeert u in levensgevaar. En op de Oekrainers hoeven we niet te rekenen.’
‘De SBU?’
‘Nee, maar het wemelt in deze stad van de werkloze voormalige huurmoordenaars van de maffia, om nog maar te zwijgen over de geheime leden van de FSB. Voor de Russen is het van het allergrootste belang dat wordt voorkomen dat er een verband kan worden gelegd tussen het Kremlin en de gebeurtenissen met Viktor Joesjtsjenko.’
Malko stak het pistool achter zijn riem en borg de twee magazijnen op in de zak van zijn vicuniawollen jas. Hij stapte uit en de auto van het districtshoofd reed weg. Lopend keerde Malko terug naar zijn hotel. Gelukkig was het niet erg koud. Het enige aangename vooruitzicht in dit onderzoek was dat hij de mooie Irina Murray zou terugzien, en hij hoopte dat ze niet al te verliefd was op haar schilder.
‘Ze lieten me niet naar boven gaan, want ze dachten bij de receptie dat ik een hoer was.’
Dit misverstand leek Irina Murray erg amusant te vinden.
Malko had haar in een van de stoelen van de piepkleine lobby aangetroffen. Ze droeg nog dezelfde kleding als die ochtend en zoals ze eruitzag, met haar ruim gevulde trui, haar oranje minirok en haar lieslaarzen met naaldhakken, kon hij het de bediendes van het Premier Palace niet kwalijk nemen. ‘U ziet er inderdaad uiterst sexy uit,’ beaamde Malko, met zijn blik strak gericht op haar in het zwart gehulde dijen, die ruimschoots te zien waren.
Irina Murray keek hem met een onschuldige blik aan. ‘Maar alle jonge vrouwen in Kiev kleden zich zo! Je moet de aandacht van de mannen trekken. Het leven is hard voor hen; als je in het centrum wilt wonen, mooie kleren en buitenlandse cosmetica wilt kopen, moet je een man hebben…’
‘Dat is voor u niet nodig,’ merkte Malko op.
‘Nee, maar ik vind het fijn als ze naar me kijken,’ gaf ze toe. ‘Goed, waar zullen we gaan eten?’
‘Ik kan niet met u gaan eten,’ moest Irina Murray met een spijtige glimlach bekennen. ‘Meneer Redstone heeft het me te laat verteld. Ik moet naar een vriend toe.’
‘De schilder?’ kon Malko niet voor zich houden.
Ze keek hem van opzij aan. ‘Ah, hij heeft u over hem verteld. Ja. Vanavond wil hij me zien. Hij is klaar met schilderen. Ik ben naar u toe gekomen om het over de vriendin van Evguena Bogdanov te hebben.’
‘Goed,’ stemde Malko in. ‘Laten we iets gaan drinken in de bar.’ Irina Murrays gezicht betrok. ‘Daar is het zo somber. Kunnen we niet beter naar uw kamer gaan?’
Haar blik was volkomen helder, zonder enige bijbedoeling. Malko ging haar voor naar de lift.
Zodra ze in dekamer waren, trok Irina haar lange, zwarte, leren jas uit en even stokte Malko’s adem. Ze had werkelijk een fantastisch lichaam. Haar borsten priemden onder haar grijze trui van kasjmierwol en de combinatie lieslaarzen-minirok zou zelfs een blinde niet koud hebben gelaten.
‘Wat kijkt u me raar aan!’ zei Irina Murray plotseling.
Malko glimlachte. ‘U ziet er uiterst verleidelijk uit, meer kan ik er niet over zeggen.’
‘Was mijn vriend maar net als u,’ verzuchtte de jonge vrouw. ‘Volgens mij ziet hij me niet eens staan. Maar goed, ik hoop dat het vanavond anders gaat…’
‘Hebt u zich zo aangekleed om hem te verleiden?’ vroeg Malko spottend.
Irina Murray reageerde geschokt. ‘Nee. Maar nu moeten we aan het werk.’
‘Wilt u iets drinken? Champagne?’
‘Geen Krimchampagne. Die is smerig.’
Hij maakte de minibar open en haalde er een halve fles Taittinger uit. ‘En dit?’
‘Uitstekend.’
Terwijl hij de fles ontkurkte, ging ze op het bed zitten, en haar rok kroop zo hoog op, dat Malko de rand van haar slipje zag. Irina pakte een stukje papier en zei: ‘Het meisje draagt altijd een zonnebril, ze heeft haar haar in vlechten, rookt als een ketter en, vooral, ze heeft vreselijk lange nagels, die in twee kleuren zijn gelakt. Vals natuurlijk. Ik stel u het volgende voor: ik ga als eerste het Maison du Cafe binnen en ik ga naast haar zitten. Daarna komt u binnen. Zo kunt u meteen zien wie het is. Vervolgens stap ik op en is het uw beurt. Het zal beslist
