Evguena Bogdanov!
In een flits begreep Stephan Oswacim het: de Rus was op hem af gestuurd om hem te vermoorden. In deze zaak lieten ze geen getuigen in leven. In zijn geval was dat geen probleem. Hij kon niet naar de politie gaan en hij kon ook het land niet uit.
Eindelijk kon hij verder rijden. Honderd meter verderop werden zijn vermoedens bevestigd: de witte Lada stond langs de kant van de weg stil. Hij passeerde en meteen kwam de auto achter hem aan. Stephan Oswacim kreeg er klamme handen van. Berkut hadden slechts een ding voor ogen: doden. Hij probeerde zelfs niet hen af te schudden. Dat was zinloos, ze wisten waar hij woonde. Toen ging zijn telefoon.
Het bonken van zijn hart werd nog heftiger toen hij de stem van Volodimir herkende: ‘Ik heb werk voor je,’ zei de Rus. ‘We spreken om twee uur in de Heilige-Andreaskathedraal af.’ Hij verbrak het gesprek zonder iets te zeggen. Zoals altijd.
Gedurende enkele seconden was Stephan Oswacim weer blij, maar toen drong de kille waarheid tot hem door. Bohdan Vokzalna had kennelijk beseft dat het erg moeilijk was hem door Kiev te volgen, dus had de Rus besloten het lot een handje te helpen.
Even reed de Pool doelloos verder, beseffend dat hij nog twee uur te leven had. Toen zag hij plotseling een mogelijke uitweg. Hij stopte om een nummer te bellen. Na drie keer werd er opgenomen.
‘Viktoria?’
‘Ja,’ zei een vrouwenstem.
‘Ik heb je bericht gehoord. Ik wil vandaag met je afspreken.’
‘Waar?’
‘Om twee uur in de Heilige-Andreaskathedraal. Als je mensen kent die meer willen weten over de zaak- Joesjtsjenko, laat die dan ook komen. Ik weet een heleboel.’
Opgetogen hing hij op. Viktoria zou niet alleen naar de afspraak komen. Van Volodimir wist hij dat ze contact had gehad met de agent van de CIA die hij had willen doden. Als je van kamp veranderde, moest je het goed doen, hield hij zichzelf voor.
10
Irina Murray klopte kort op de deur van het kantoor van Donald Redstone en haastte zich naar binnen zonder op antwoord te wachten. Het districtshoofd, dat een dossier zat te lezen, keek op, verrast door deze blonde tornado.
‘Hij heeft gebeld!’ riep ze uit. ‘Ik heb een afspraak met hem gemaakt Hij denkt inderdaad dat ik Viktoria Posnyaki ben.’
‘Holy cow!’ stamelde de Amerikaan ‘Dat is prachtig. Hebt u meneer Linge al gewaarschuwd?’
‘Nee, nog niet. Ik wilde het eerst aan u vertellen.’
Donald Redstone kon dit blijk van respect wel waarderen. Hij luisterde naar Irina’s verhaal en pakte toen zijn telefoon. ‘Kom onmiddellijk,’ zei hij toen hij Malko aan de lijn kreeg. ‘Er is nieuws.’
Daarna keek hij op zijn horloge: vijf over twaalf. Ze hadden nog twee uur om zich voor te bereiden. Irina was zeer opgewonden. Ze trok haar jas uit en stak een sigaret op. Even vroeg de Amerikaan zich af of ze al met Malko naar bed was geweest. De Oostenrijker stond bekend om zijn veroveringen. Als hij zelf niet gelukkig getrouwd zou zijn geweest, zou hij haar allang ter plekke op zijn bureau hebben genomen.
Op de plattegrond van Kiev bekeken ze de omgeving van de Heilige-Andreaskathedraal. Die lag op een kleine rotspunt aan de Dnjepr, waar elke dag op de stoep een rommelmarkt werd gehouden.
‘Het middenschip is maar heel klein,’ zei de Amerikaan. ‘U kunt hem niet missen. Bovendien hebt u een voordeel op hem: hij verwacht Viktoria te zien. Dat geeft u de tijd de omgeving te inspecteren en risico’s te vermijden.’
Irina dacht terug aan haar gesprek met Stephan. Ze was er zeker van dat hij niet kwam om haar te vermoorden. ‘Ik denk niet dat hij met slechte bedoelingen komt,’ zei ze. ‘Ik denk eerder dat hij wil overlopen.’
Er werd op de deur geklopt en Malko kwam binnen. Een blik op Irina deed zijn libido omhoogschieten. Toch was seks het laatste waar ze op dit moment aan dacht. Donald Redstone stelde hem snel op de hoogte van de ontmoeting.
‘Dat is bijna te mooi om waar te zijn,’ verzuchtte Malko. ‘De enige reden waarom die Stephan contact zal willen opnemen met Viktoria, is om haar uit de weg te ruimen. Tenzij Irina gelijk heeft en hij, om welke reden dan ook, wil overlopen. Misschien vanwege zijn mislukte aanslag gisteravond.’
‘Hoe pakken we het nou aan?’ vroeg Donald Redstone. ‘Ik kan een jonge case officer oproepen, maar die heeft geen ervaring met dit soort zaken. Of ik ga zelf mee, maar dan zouden de Verenigde Staten er officieel bij betrokken kunnen raken. En ik mag geen wapen dragen.’
‘Ik denk dat ik Irina in mijn eentje wel kan beschermen,’ zei Malko.
‘Die Pool kent u,’ protesteerde het districtshoofd. ‘Dan verliest u het voordeel van verrassing.’
Malko wilde antwoorden dat Stephan Irina ook kende, toen een rechtstreekse blik van de jonge vrouw hem ervan weerhield te onthullen dat de Pool hen samen in de lift van het Premier Palace had gezien. Ze wilde niet dat Donald Redstone zou afweten van haar avontuurtje met Malko.
‘Misschien moeten we de milicija waarschuwen en die vent laten arresteren,’ vervolgde de Amerikaan. ‘Hij heeft tenslotte geprobeerd u te vermoorden. Om nog maar te zwijgen over zijn rol in de liquidatie van Roman Martsjoek.’
Malko schudde zijn hoofd. ‘De milicija erbij betrekken, leidt tot niets. Net als Irina denk ik dat hij niet met slechte bedoelingen naar de afspraak komt. Als hij wil praten, is hij de enige die ons meer kan vertellen over het complot om Viktor Joesjtsjenko te vergiftigen.’
‘Ik ben bereid dat risico te lopen,’ zei Irina Murray kranig. ‘Ik ben ervan overtuigd dat meneer Linge me zal kunnen beschermen.’
Donald Redstone wist nu wel zeker dat ze met Malko naar bed was geweest.
‘Laten we er dan meteen heen gaan en ons voorbereiden,’ stelde Malko voor. ‘Ik houd u op de hoogte.’
‘Irina, wilt u geen wapen?’ vroeg de Amerikaan.
De jonge vrouw glimlachte. ‘Nee, ik zou er toch niet mee overweg kunnen.’
Irina en Malko stapten aan het einde van de Vozydeskakiastraat uit de auto. Ze stonden vlak voor de Andreivski Uzviz, een voetgangersgebied dat was bestraat met ongelijke straatstenen en kronkelend afdaalde naar de rivier. De hele stoep aan de linkerkant stond vol met tientallen kramen waarin allerlei folkloristische rommel werd verkocht. Alles was er te vinden, dit was de vlooienmarkt van Kiev en ondanks de kou waren er altijd klanten.
Ertegenover verhief zich de Heilige-Andreaskathedraal, die op een rotspunt was gebouwd die boven de straat uittorende en te bereiken was via een indrukwekkende trap. Hij was in wit en blauw uitgevoerd en er liep een brede promenade omheen. Hij zag er indrukwekkend uit met vijf groene bollen die met gouden accenten waren opgesierd.
Vanaf de promenade had je een prachtig uitzicht over het oosten van de stad en de Dnjepr. Malko keek op zijn Breitling: kwart voor een. Ze hadden alle tijd.
‘Kom,’ zei hij tegen Irina Murray.
Ze staken de hellende straat over naar de trap die omhoog naar de kathedraal leidde. Enkele verdwaalde toeristen fotografeerden elkaar op de promenade. Ze gingen het middenschip binnen. Ondanks de indrukwekkende afmetingen aan de buitenkant, was het binnen piepklein. Indrukwekkende, stalen luiken getuigden van de tijden die niet altijd even gemakkelijk waren geweest. Bij enkele brandende kaarsen zaten een paar baboesjka’s te bidden, voor de iconen van het koor stonden enkele toeristen. Het rook er naar wierook en stof.
‘Ik stel voor dat we het volgende doen,’ begon Malko. ‘Ik blijf buiten, aan de overkant van de straat, en meng me onder de nieuwsgierigen op de vlooienmarkt. Waar de Pool ook vandaan komt, hij zal toch langs mij moeten komen. Ik laat het je meteen weten, wanneer hij komt, zodat je niet verrast zult worden. Je bent in elk geval niet alleen in de kerk. Zelfs als hij het toch slecht met je voorheeft, zal hij je hier binnen niet proberen aan te vallen.’
