waardoorheen de reizigers kwamen nadat ze de douane waren gepasseerd. Onderweg had hij diep nagedacht. Hij kreeg steeds meer het gevoel dat zijn missie uitliep op een grootschalig oorlogsspektakel. Zijn zesde zintuig schreeuwde hem toe dat degenen die hadden geprobeerd Viktor Joesjtsjenko voor de presidentsverkiezingen uit te schakelen, het niet hadden opgegeven.
Tatiana Mikhailova schreed als een godin door de glazen schuifdeuren. Ze was gekleed in een zeer modieuze bontmantel, die ze als een poncho droeg, met bijpassende bontstola. Eronder was ze gehuld in een blouse van zwart kasjmier en een leren broek. Haar borsten waren nog even spits en haar blik even hard. Toch verzachtte die toen ze Malko zag en verbaasd nagestaard door de omstanders, drukte ze zich innig tegen hem aan en stak haar tong meteen diep in Malko’s mond. Het was of hij een schok van meer dan duizend volt kreeg.
‘Dobredin,’ zei ze vrolijk, toen ze weer op adem was gekomen. ‘Ik moest je van Vladimir Ivanovitsj de hartelijkste groeten overbrengen. Hij vindt het jammer dat hij zelf niet kon komen.’
Haar bekken drukte tegen dat van Malko, om het blijk van vriendschap nog extra te benadrukken. Hij trok de Russin mee, voordat een lid van de milicija hen zou oppakken wegens onzedelijk gedrag. Toen hij haar jas aanraakte, voelde hij dat het sabelbont moest zijn… Het duurste bont ter wereld.
‘Je draagt een fantastische jas,’ zei hij. ‘Heb je die op Cyprus gekocht?’
‘Nee, in Parijs, bij Revillon,’ zei de Russin slechts. ‘Vladimir heeft daar geld staan en dat heb ik gebruikt.’
Malko bracht haar naar de taxi die hij in het Premier Palace had gehuurd: een prachtige Mercedes 600 limousine. Tatiana liet zich lui op de achterbank zakken. ‘Ik heb een cadeautje voor je,’ zei ze. ‘Van je vriend.’
Malko kreeg geen tijd om te vragen wat het was. Zonder zich om de chauffeur te bekommeren, legde Tatiana haar hoofd op zijn dijen en meteen begon ze Malko’s Hermes broekriem los te maken. Toen hij voelde hoe haar tong bezit van hem nam, herinnerde hij zich de bijnaam die Vladimir Sevtsjenko Tatiana had gegeven. Ze was haar vaardigheden niet verleerd… Vlak voordat ze de grote brug over de Dnjepr over reden, kwam hij in haar mond klaar. Ze zoog hem helemaal leeg. De chauffeur klemde zijn stuur vast alsof hij het wilde lostrekken.
Kalm kwam Tatiana overeind en zei: ‘Goed, aan de slag. Wat kan ik voor je doen?’
Malko liet zijn zenuwen eerst tot rust komen, terwijl zij een sigaret opstak, trots op deze demonstratie van haar kunnen. Hij kon haar maar beter niet in contact brengen met Irina, die haar meteen als een grove concurrent zou zien.
‘Ik moet contact met iemand opnemen,’ zei hij. ‘Een zekere Igor Baikal. Ken je die?’
‘Nee, maar ik zal het aan Volodia vragen.’
Hij had voor haar een kamer naast de zijne gereserveerd. Zodra ze in het Premier Palace waren, belde ze naar Cyprus op een privenummer van de vroegere maffioso. Die wilde Malko zelf spreken, waarna hij zijn vraag nog eens stelde. Vladimir Sevtsjenko barstte in lachen uit. ‘Igor Baikal! Natuurlijk ken ik hem. Hij heeft veel geld met wodka verdiend. Hij is de grootste producent in Oekraine. Op een gegeven moment had hij alle nachtclubs in Kiev in handen. De vroegere eigenaars zijn in de Dnjepr geeindigd. Hij werd door Koetsjma beschermd, maar aan politiek deed hij niet. Zijn grote vriend is Oleg Budynok, het hoofd van het presidentiele bestuursapparaat. Ze zijn ook zakenpartners. Wat wil je van hem? Kijk uit, hij laat zich niet zomaar bang maken.’
‘Ik wil hem maar een vraag stellen,’ zei Malko. ‘Zou dat kunnen?’
‘Ik zal contact met hem opnemen. Ik bel je terug.’
‘Bel over een uur 228 8027,’ zei Vladimir Sevtsjenko. ‘En geef niemand anders dit nummer. Wanneer Igor een afspraak met je maakt, ga je er alleen heen. Zelfs Tatiana mag niet mee. Hij wil je ontvangen omdat ik hem vroeger eens een heel grote dienst heb bewezen en hij wil nu graag in Cyprus investeren. Maar kijk uit.’
‘Hoezo?’
‘Hij is bereid je te ontvangen, meer niet. Je gaat er op eigen risico heen.’
Malko dacht dat hij een grapje maakte. ‘Bedoel je dat…’ Vladimir Sevtsjenko lachte dreigend. ‘Weet je wat hij soms deed? Hij had grote vaten wodka in zijn magazijn staan, die er oud stonden te worden. Hij importeerde Smirnoff en maakte in het geheim zelf bij. Als er een concurrent opdoemde, nodigde hij hem uit te eten en zette hem daarna met de prachtigste meisjes in zijn jacuzzi Hij liet hem drinken en de meisjes verwenden hem. Wanneer hij suf van de drank was, kieperden ze hem in een vat. Op een dag heeft de milicija, toen ze een vat leeg maakten, zes in de wodka geconserveerde lijken gevonden… De zaak is door Budynok in de doofpot gestopt. Goed, je bent oud en wijs genoeg om voor jezelf te zorgen.’
‘Bedankt,’ zei Malko.
Zijn ‘contactpersoon’ gaf duidelijk geen garanties. Terwijl Tatiana naar de fitnessclub van het hotel ging, ging hij zelf naar de Amerikaanse ambassade. Toen hij het districtshoofd vertelde dat hij de beschermer van Stephan Oswacim had gevonden, kuste de Amerikaan hem bijna vol op de mond. ‘Dat is fantastisch,’ riep hij uit. ‘Dat is een enorme stap vooruit.’
Toen Malko beschreef wie het was, reageerde hij minder enthousiast. ‘Vindt u het echt nodig daarheen te gaan?’
‘Dat is de enige manier om verder te komen. Kunt u zijn telefoon laten afluisteren?’
‘Natuurlijk,’ gaf de Amerikaan toe, ‘maar dat kost wel een paar uur en we kunnen de gesprekken niet opnemen, alleen registreren welke nummers hij belt en door welke hij gebeld wordt.’
‘Dat is al iets. Igor Baikal is niet zomaar een loopjongen in deze zaak. Als hij bereid is me te helpen, zitten we al in de bovenste regionen van het complot.’
‘Moge God u bijstaan,’ verzuchtte de Amerikaan.
Nikolai Zabotine keek peinzend naar de beveiligde gsm-telefoon waarmee hij het Kremlin kon bellen. Het toestel werd weliswaar beveiligd met een zeer moderne codering, afkomstig van de FSB, maar hij wantrouwde de Amerikaanse technologie. Als een van zijn gesprekken zou worden afgeluisterd, kon dat onverwachte gevolgen hebben. Helaas was zo-even een van zijn grootste zorgen over een onbeschermde lijn bevestigd: de agent van de CIA kwam, ondanks het beveiligingskordon dat hij om zijn operatie had opgetrokken, gevaarlijk dichtbij. Nikolai Zabotine kon natuurlijk tegenmaatregelen nemen, maar daarvoor moest hij toestemming hebben van de man die hem naar Kiev had gestuurd. Het werd nu een politiek probleem.
Met het hart in de schoenen koos hij het nummer. Toen hij Moskou aan de lijn kreeg, deed hij gedetailleerd verslag van de laatste gebeurtenissen. De neutrale stem van Rem Tolkatjev zei slechts: ‘Ga door op dezelfde weg die je bent ingeslagen.’
Kortom: elimineer iedereen die je op je weg tegenkomt.
Malko toetste zorgvuldig het nummer in dat hij van Vladimir Sevtsjenko had gekregen. Tatiana zat zwijgend naast hem en luisterde aandachtig toe.
‘Tak?’
Een mannenstem, laag en schor, als van een zwaar roker. ‘Igor Baikal?’
‘Tak.’
‘Ik ben de vriend van Vladimir Sevtsjenko,’ zei Malko. ‘Ik wil een afspraak met u maken.’
Igor Baikal was op de hoogte en aarzelde geen moment. ‘Over een uur komt een auto u voor het hotel ophalen. Kom alleen.’
Hij had al opgehangen.
‘Zei hij waarheen?’ vroeg Tatiana.
‘Nee.’
‘Dat is vervelend. Je kunt niet onbeschermd gaan. Ik zal meteen iets regelen.’
Het was al vijf uur in de middag. Tatiana ging de kamer uit en Malko ging naar beneden om koffie te drinken. Kende de man die hij zou ontmoeten de top van het complot? Wilde hij praten? Zou hij een naam noemen, al was het er maar een? De kans bestond dat de politieke macht de komende weken in andere handen zou overgaan, dus het was in zijn eigen belang om aan de toekomst te denken…
Al die vragen spookten door zijn hoofd toen Malko de lift naar beneden nam. Opnieuw speelde hij met vuur. Precies om zes uur stopte er een beige Opel voor de ingang van het Premier Palace. De chauffeur liet het raam zakken en vroeg: Malko?’
‘Da.’
‘Stap in.’
