Malko nam voorin plaats en de chauffeur vertrok meteen. Vanuit zijn ooghoek zag Malko achter hen een auto van de stoep wegrijden. Tatiana waakte over hem. Ze reden de Tarass-Sevtsjenko af en sloegen links af de Khrestjatik op, die tweehonderd meter verderop werd versperd door de volgelingen van Joesjtsjenko.
Plotseling remde de chauffeur van de auto af, gaf een ruk aan zijn stuur naar rechts en reed de stoep op! Schuin stak hij hem over naar een gewelfde opening waarboven een reclamebord voor een casino hing. Ze hadden dit stukje ook kunnen lopen, zei Malko tegen zichzelf. Zonder zich om de voetgangers te bekommeren, reed de auto vol gas onder het gewelf door en stopte. De hele doorgang was nu versperd. Toen draaide de chauffeur zich naar Malko om en zei: ‘Uitstappen.’
Verbaasd gehoorzaamde Malko.
Aan de andere kant van het gewelf bevond zich een kleine binnenplaats waar een zwarte Mercedes 600 stond te wachten. Er sprong een chauffeur uit, die het achterportier voor Malko opende. De andere auto versperde nog steeds de doorgang. Malko begreep de truc: aan de andere kant van de binnenplaats liep een weg evenwijdig aan de Khrestjatik, waarover ze uit het centrum weg konden komen. Hij tikte op het gepantserde raam. Een droge klik maakte duidelijk dat de vier portieren op slot waren gegaan.
Malko keek om: geen Tatiana.
De chauffeur had de scheidingsruit omhoog gedaan Malko pakte snel zijn telefoon en belde Donald Redstone. Geen verbinding. Na vier keer begreep hij het: de chauffeur had een magnetisch veld geactiveerd waardoor hij niet kon bellen. Niemand wist waar hij heen ging en hij kon niemand bereiken. Of Igor Baikal was een uiterst voorzichtig man, of hij had nare bedoelingen.
De Mercedes 600 was de Pivdennybrug overgestoken, de meest zuidelijke brug over de Dnjepr. Op Mykoly- Bazhana Prospekt sloeg de chauffeur rechts af een somber industriegebied in, waar hij een kaarsrechte, verlaten weg naar het zuiden volgde. Malko zag een bordje: SADOVA BOULEVAR. Ze lieten het industriegebied achter zich en passeerden enkele datsja’s die verspreid in een nogal armoedig landschap lagen met hier en daar enkele braakliggende terreinen. Niets straalde luxe uit. Winkels waren er nergens te bekennen. Hij begreep dat ze toch ergens in Osogorki moesten zijn, waar alle oligarchen van Kiev een datsja hadden. Het was niets vergeleken met de luxe rondom Moskou. De huizen waren lelijk, vaak niet afgemaakt Hij keek om: niemand volgde hen. Tatiana was definitief afgeschud. De auto minderde vaart en ze passeerden een hoge muur die was gemaakt van betonplaten met camera’s erbovenop. Toen stopte de Mercedes voor een blauw, ijzeren hek, met aan beide kanten camera’s. De chauffeur toeterde twee keer kort en het hek schoof open.
Malko zag een plein waarop verscheidene auto’s stonden geparkeerd. Eromheen stonden enkele weinig aantrekkelijke gebouwen. Het had meer weg van een concentratiekamp dan van het paleis van Versailles. Iemand deed zijn portier open en hij stapte uit de Mercedes, waarna hij meteen oog in oog kwam te staan met twee kaalgeschoren krachtpatsers in het zwart.
Een van hen kwam met een kille glimlach naar hem toe. Pajolsk.’
Snel fouilleerde hij Malko en vond meteen de Glock, die hij zonder commentaar in beslag nam. Daarna volgde Malko de twee mannen naar een rond gebouw. Hij werd binnengelaten in een kleine, verlaten salon die was ingericht met namaak-Lodewijk-XV-meubilair vol met verguldsels. Op de vloer lagen Kaukasische tapijten. Een grote kroonluchter, waarvan verscheidene lampen waren doorgebrand, verspreidde een vaag licht. Het was er doodstil. Plotseling ging een deur open en kwam er een soort beer binnen. Een man in een badjas, bijna twee meter groot, met gitzwarte ogen en dicht behaarde handen en enkels kwam op Malko af en omhelsde hem. Zo stevig, dat hij bijna stikte.
‘Dobredin. Heerlijk om een vriend van Volodia te ontmoeten. Hoe gaat het met hem?’
De twee mannen die Malko hadden opgewacht, gingen de kamer uit nadat ze de Glock met het patroonmagazijn ernaast op een commode hadden gelegd.
Enkele minuten lang spraken ze woorden van lof over de Oekraiense maffia. Toen nam zijn gastheer hem mee naar een andere ruimte, die leek op een oosterse salon. Overal stonden divans en lagen kussens en er stonden enkele tafeltjes van gedreven koper. De verlichting was heel zacht en achterin stond een enorme jacuzzi waarin twee vrouwen zaten van wie alleen het blonde haar te zien was.
Ze bleven staan bij een tafel vol met allerlei flessen drank: Defender, Stolychnaja en Taittinger Comtes de Champagne, waarvan een paar flessen koel werden gehouden in een enorme emmer vol met ijs. Igor Baikal pakte een van de flessen Taittinger, ontkurkte hem met zijn tanden en riep naar de jacuzzi. ‘Ioulia! Alyona!’
De twee meisjes stapten uit de jacuzzi. Ze droegen bikini’s en wikkelden een handdoek om hun middel, voordat ze naar hen toe kwamen. Ze hadden beiden dezelfde blauwe ogen, hetzelfde sensuele, maar uitdrukkingsloze gezicht en hetzelfde volmaakte lichaam. Igor Baikal fronste zijn voorhoofd en wees naar het bovendeel van hun bikini’s. ‘Trek uit.’
Ze gehoorzaamden meteen. Igor Baikal pakte een van de borsten beet van het meisje dat het dichtst bij hem stond. ‘Ze zijn masseuses,’ legde hij uit. ‘Ze zullen jou ook masseren, als je dat wilt.’
Ze wierpen Malko een veelbelovende blik toe. Toen hieven ze hun flutes met champagne en toostten. Eerst op hun vriendschap, toen op Vladimir Sevtsjenko, daarna op Oekraine en ten slotte op Oostenrijk. De tweede fles Taittinger was al bijna leeg toen Igor Baikal zijn glas neerzette en zei: ‘Ik laat een vriend van Volodia niet in de kou staan. Trek een badjas aan, zoals ik, dan voel je je meer op je gemak. Alyona helpt je wel even.’
Alyona, het meisje met de grootste borsten, zonder siliconen, bracht hem naar een kleedkamer met houten wanden. Ze stond erop hem zelf uit te kleden, waarbij ze hem telkens kort streelde waar ze kon. Toen hij een badjas met de initialen van Igor Baikal aan had getrokken, ging ze voor hem staan en bood hem zwijgend een toegift aan. Toen hij niet reageerde, liepen ze terug de salon in.
Igor Baikal lag half onderuit op de bank en schepte met een toastje kaviaar uit een blikje, terwijl hij intussen de billen van Ioulia streelde. Hij had zijn badjas uitgetrokken en droeg nu slechts een zijden, geel-blauw gestreepte onderbroek. Zijn bovenlichaam was naakt en hij zag eruit als een gorilla: een en al haar. Hij hief zijn glas weer. ‘Na zdarovie.’
Voorzichtig gaf Alyona Malko een toastje met kaviaar, waarbij ze zacht met een warme borst langs hem streek. Met volle mond zei Igor Baikal: ‘Mijn kaviaar komt uit Iran. Die uit Rusland smaakt naar modder.’
‘Hij is inderdaad veel beter dan de kaviaar die ik in Kiev kreeg,’ gaf Malko toe.
Enkele minuten lang genoten ze van de kaviaar, zo nu en dan afgewisseld door een slok Stolychnaja of Taittinger. Toen ze dacht dat niemand naar haar keek, liet Ioulia een hand in de zijden slip glijden, wat werd begroet door een genoegzaam grommen van haar meester. Alyona, die aan Malko’s voeten zat, beperkte zich er voorlopig toe hem hapjes te voeren. Dit leek in niets op een serieus gesprek en het kostte Malko grote moeite om zich te vermannen. Maar uiteindelijk lukte het hem te zeggen: ‘Volodia zei dat u me misschien zou willen helpen.’
‘Ja, met genoegen, als ik dat kan,’ beaamde de Oekrainer, terwijl zijn slip onder de hemelse vingers van Ioulia steeds verder opbolde.
Dobre,’ zei Malko, ‘ik weet dat u onlangs onderdak hebt geboden aan een Pool, Stephan Oswacim. Ik zou willen weten waarom.’
Igor Baikal liet niets blijken. Hij at kalm zijn kaviaar op en zei: ‘Omdat een oude vriend me daarom had gevraagd.’ Malko’s hartslag schoot omhoog. Hij had nooit gedacht dat het zo eenvoudig zou zijn. Aangemoedigd ging hij verder: ‘Kunt u me zeggen wie die vriend is?’
‘Natuurlijk. Oleg Budynok. Hij werkt nu op het presidentiele paleis en vroeger heeft hij me heel wat diensten bewezen.’ Malko wist niet wat hij hoorde. Met samengeknepen ogen keek Igor Baikal hem van onder zijn borstelige wenkbrauwen aan en hij leek de situatie heel amusant te vinden. Plotseling dacht Malko terug aan wat Vladimir Sevtsjenko had gezegd en begreep hij waarom Igor Baikal het hem zo snel had verteld.
Het was niet de bedoeling dat hij levend deze datsja uit zou komen.
13
Igor Baikal stond log op en liep naar de jacuzzi, zijn arm om het middel van Ioulia geslagen. Alsof Malko’s vraag geheel onbelangrijk was. Alyona keek Malko met een vochtige blik aan en stelde voor: ‘Zullen we ook gaan?’
