‘Ik zal hem niets zeggen,’ beloofde Tatiana.
De kruidenier pakte het biljet en zei heel snel, alsof het een staatsgeheim was: ‘Op nummer 123-127 aan de Sadova, vijf kilometer verderop. Rechts, wanneer je naar het noorden rijdt. Een blauw hek. Als ze je verwachten, moet je twee keer toeteren. Dat is het teken om het open te laten gaan. Zo doe ik het wanneer ik iets ga afleveren.’
‘Spassiba,’ zei Tatiana en ze liep de winkel uit.
Binnen enkele stappen was ze bij de SLK, en ze wilde al achter het stuur stappen, toen ze in een opwelling omkeek.
Door het raam van de deur van de kruidenier zag ze de oude man met zijn telefoon in zijn hand staan. Hij toetste een nummer in. Hij kreeg de tijd niet het af te maken. Tatiana stormde naar binnen, trok een pistool uit de zak van haar bontjas en met gestrekte arm richtte ze op het hoofd van de kruidenier en haalde de trekker over, net op het moment dat hij opkeek. De kogel drong vlak onder zijn linkeroog binnen. Gedurende een fractie van een seconde bleef hij doodstil staan, toen liet hij de telefoon vallen en zakte hij achter zijn kassa in elkaar.
Tatiana Mikhailova boog voorover en schoot, opnieuw met vrijwel gestrekte arm, nog een kogel in het hoofd.
Toen keerde ze terug naar de SLK, blij dat ze had voorzien wat die idiote winkelier van plan was. Om in een goed blaadje bij Igor Baikal te komen, was hij zo dom geweest zijn leven te verspelen. Tatiana had geen spijt van wat ze had gedaan. Haar enige kans om Malko te hulp te komen, als hij nog leefde, was het element van verrassing. Wanneer Igor Baikal van haar komst op de hoogte zou zijn, zou hij haar geen schijn van kans geven. Ze zou niet eens de datsja binnenkomen. Ze keerde en reed langzaam over de Sadovaboulevard terug, tot ze in haar koplampen een blauw bordje langs de kant van de weg zag met ‘123-127’. Tien meter verderop zag ze een hek, eveneens blauw, in een muur van grote betonplaten. Het viel niet echt op. Aan beide kanten stonden camera’s op masten op de muur, zodat te zien was wie er voor het hek stond. Tatiana minderde geen vaart en reed door in de richting van Kiev. Twee kilometer verderop keerde ze en reed opnieuw de Sadovaboulevard in zuidelijke richting af. Wanneer ze voor de datsja van Igor Baikal stopte, zou ze beslist door de camera’s worden bekeken. Dan was het verstandiger dat het leek of ze uit Kiev kwam.
Enkele minuten later beschenen haar koplampen het blauwe hek. Ze remde af, stopte en toeterde twee keer, haar voet weifelend boven het gaspedaal. Wanneer het hek niet werd opengedaan, zou ze proberen het te forceren. Ze had geen tijd om in Kiev hulp te gaan halen.
Tatiana telde de seconden af. Bij zes begon het hek geruisloos open te schuiven. Ze moest zichzelf dwingen heel langzaam het terrein op te rijden en ze parkeerde naast enkele andere auto’s Links zag ze een wachthokje met een raam, waar zeker de bewaker zat die voor haar had opengedaan. Kalm kwam hij naar buiten en vroeg: ‘Hoe heet u?’
Tatiana liep naar hem toe. ‘Tatiana Mikhailova,’ zei ze. ‘Breng me naar Igor Baikal.’
‘Ik moet hem eerst waarschuwen,’ antwoordde de bewaker. Hij keerde zich om om terug naar zijn wachthokje te gaan, toen Tatiana de loop van haar pistool in zijn rug drukte. ‘Ik ga hem verrassen,’ zei ze. ‘Breng me naar hem toe.’
‘Anatoly! Niko! Za rabote!’
Twee krachtpatsers kwamen de kamer binnen. Igor Baikal, nog steeds in zijn badjas, glimlachte niet meer.
Malko was de jacuzzi uit gekomen en had ook zijn badjas weer aangetrokken. Hij voelde zich koud als graniet, scherp, met slechts een zweem van paniek, die hij hoopte tot op het laatste moment te kunnen verhullen. Igor Baikal had niet verteld hoe hij zich van hem wilde ontdoen, maar de door Vladimir Sevtsjenko beschreven methode klonk heel aannemelijk. Ze zouden hem verdrinken in een vat whisky. Voor iemand die zo gesteld was op deze drank, was dat de ironie van het lot. De gedachten tolden door zijn hoofd. Hij probeerde zich voor te houden dat hij een goed leven had gehad en dat er aan alles een einde kwam, maar het lukte hem niet zichzelf te overtuigen. De twee krachtpatsers kwamen naar hem toe.
‘Do svidania,’ zei Igor Baikal. ‘Ik zal tegen Volodia zeggen dat je een goede Kozak zou zijn geweest.’
Zijn stem klonk onaangedaan, onverschillig. Toen hij de twee beulen een teken had gegeven, liep hij met logge passen naar de deur die in de gang uitkwam.
Gedurende enkele seconden bleef Malko als verstijfd staan, wanhopig op zoek naar een manier om aan zijn lot te ontkomen.
Tevergeefs.
Anatoly en Niko namen hem tussen zich in en pakten hem elk bij een pols beet, waarna ze zijn armen op zijn rug draaiden en hem daar vervolgens aan optilden. Een methode die ze bij de KGB of aanverwante diensten moesten hebben geleerd en bekendstond onder de naam ‘standje kippenvleugels’. Dubbelgevouwen, met zijn gezicht naar de grond gericht, viel Malko bijna flauw van de pijn in zijn gemartelde schouderspieren.
De twee mannen waren geen gewone klusjesmannen: ze moesten een gespecialiseerde opleiding hebben gevolgd bij een van de afdelingen van de KGB. Het lukte Malko iets overeind te komen. Hij werd door een ijskoude gang gesleurd, die eindeloos lang leek te zijn, naar een groen geschilderde, ijzeren deur. Een van de mannen schopte hem met zijn voet open en duwde Malko naar binnen.
Ze kwamen uit in een reusachtige ruimte van wel honderd meter lang, die werd verlicht door schijnwerpers die aan de plafondbalken hingen. Langs de linkermuur stonden rijen vaten van wel tienduizend liter elk, met elkaar verbonden via buizen. Eromheen liepen zinken goten. De twee mannen trokken hem mee naar het derde vat en lieten zijn armen zakken, maar zijn polsen lieten ze niet los. Malko kon een bordje lezen dat op de zijkant van het vat zat. Er zat wodka in, het vat was gevuld op 14 februari 2004 en de inhoud was 9800 liter.
Via een metalen ladder kon je boven op het vat komen. ‘Vooruit, uittrekken,’ zei Anatoly.
Hij trok ruw aan de kraag van Malko’s badjas en binnen een oogwenk droeg die alleen nog een slipje. De tweede beul zei toen: Of je klimt braaf de ladder op en we doen het zachtjes, of we slaan je neer.’
Hij had een groot, automatisch pistool gepakt dat hij bij de loop beet hield Malko’s instinct om te overleven zei hij dat elke seconde extra telde. Hij rilde, de temperatuur moest er slechts enkele graden boven nul zijn. Hij pakte de ladder beet en begon tegen het vat omhoog te klimmen.
‘Mooi,’ gromde Anatoly, die klaarstond om achter hem aan te komen.
Malko was ongeveer halverwege toen er hard een deur dichtsloeg. Hij keek om en wat hij zag deed zijn hartslag binnen een fractie van een seconde naar de 200 schieten.
Igor Baikal was de ruimte binnengekomen en het was of hij met tegenzin naar hen toe liep.
De verklaring voor dit vreemde gedrag was duidelijk: Tatiana Mikhailova drukte met gestrekte arm de loop van een automatisch pistool tegen zijn hoofd en dwong hem door te lopen.
Igor Baikal stikte van woede. Hij was machteloos. Hij was in de gang naar zijn slaapkamer oog in oog komen te staan met Tatiana Mikhailova. Ontsnappen was onmogelijk. De opzijgeschoven veiligheidspal en de ijzige blik in de ogen van de prachtige Russin zeiden genoeg. Hoe hij zijn hersenen ook pijnigde, hij begreep niet hoe ze zijn datsja was binnengekomen.
Vanuit zijn ooghoek nam hij de situatie in zich op en hij onderdrukte een zucht van opluchting: zijn ‘gast’ leefde nog. Zo niet, dan was hij ervan overtuigd dat de vrouw die hem bedreigde ter plekke een kogel door zijn hoofd zou hebben geschoten. Gedurende enkele seconden bleef iedereen stokstijf staan. Malko, die zich vasthield aan de ladder, de twee lijfwachten en het stel Igor Baikal-Tatiana. Toen zei de Russin droog: ‘Zeg tegen die kerels dat ze opzij moeten gaan en op hun buik gaan liggen. En gauw!’
Met een scherpe stem riep Igor Baikal: ‘Anatoly! Niko! Doe wat ze zegt.’
Gehoorzaam stapten de twee mannen bij Malko vandaan en gingen op de grond liggen. Malko kwam de ladder af, trok de badjas aan en liep naar Tatiana, die de loop van het pistool nog steeds tegen Igor Baikals hoofd gedrukt hield. Malko zag dat de Russin haar vinger om de trekker van het wapen kromde. ‘Wacht,’ zei hij.
Tatiana draaide haar hoofd iets naar hem toe. Wil je het zelf doen?’
Igor Baikal wachtte lijkbleek af, als aan de grond genageld. ‘Nee,’ zei Malko, ‘we gaan naar buiten.’
Vol onbegrip keek Tatiana hem aan, maar ze sprak hem niet tegen. ‘Goed dan.’
Ze stapte opzij, liep om Igor Baikal heen, maar hield de loop van het pistool tegen zijn nek gedrukt. Een lichte druk en de Oekrainer begon als een automaat te lopen. Anatoly en Niko bleven op de grond liggen en durfden geen vinger uit te steken, bang dat hun baas dan zou worden vermoord. Toen ze in de kamer met de
